Heimilisblaðið - 01.01.1922, Qupperneq 13

HEIMILISBLAÐIÐ
11
væri fyrir hana á hælinu. En Láru félst
mjög um að kveðja kunningja sina og vini.
Eftir það er Jakob Hansen kom heim,
þá sagði hann sínum mönnum, hverja
ákvörðun prestur hefði tekið; urðu allir
allshugar tegnir þeim málalokum og leit-
uðust þá við að sýna séra Kursen það á
allan hátt. Nú á þessu ári hafði undarlegt
samband komist á milli prestsins og sókn-
armanna, einmitt það sambandið, sem hann
fann að á skorti öll þau 19 ár, sem hann
hafði verið þar prestur; nú var það orðið
vináttusamband. Það hefði séra Kursen
orðið fyrstur manna til að kannast við.
Margir höfðu fylgt Láru og sjúkleika
hennar með mikilli og verulegri hluttekn-
ingu. Og nú er hún ætlaði að fara burl —
og flestir litu svo á, að þeir mundu eigi
sjá hana aftur — þá var svo mikið að-
streymi fólks að prestssetrinu seinustu dag-
ana, að eigi liafði sést annað eins i manna
minnum. Það var eins og öll sókuin væri
komin á ferð og flug.
Prestskonan hæddist að þessu öllu; en
til allrar hamingju, dró hún sig svo í hlé,
að enginn hafði neitt af henni að segja;
hún óskaði þess einungis með sjálfri sér,
að þessi pestarkind færi af heimilinu, svo
fljótt sem unt væri og á allan hátt lét hún
Láru finna til þess, hve henni var illa við
hana.
Kvöldið áður en Lára færi, bað prestur
ungfrú Krog að verða samferða til Vejle
og um það þurfti hann ekki að biðja hana
tvisvar.
Með hóglæti sinu og kurteisi hafði hún
verið Láru svo innan handar, að henni
fanst hún aldrei geta gleymt þvi. Hún var
frábær hjúkrunarkona og óttaðist eigi hið
minsta eða hngsaði úl i sýkingarhættuna.
Pað var þvi svo eðlilegt, að hún færi með
Láru.
Px-esturinn blygðaðist sín fyrir þessum
ungu stúlkum, þegar hann hugsaði til þess,
hve kona hans og dóttir höfðu lítið lagt i
sölurnar fyrir aðra; þær höfðu alt af fyrst
og siðast hugsað um sig sjálfar — verið
sjálfum sér næstar. En Lára — hvei'su lílíð
hafði hún eigi hugsað um að hlífa sjálfri
sér, er um það var að i'æða, að gleðja aðra
eða hjálpa þeim!
Nú hafði lengi vei’ið inndælt og hi'einl
haustveðui', og Láru hafði líka liðið dável
og hélt sér vel, þrátt fyrir það, þótt svo
margir yrðu til að heimsækja hana. En er
vagninn lagði af slað frá prestsetrinu morg-
uninn, sem til var tekinn, þá brutust tárin
fram; henni félst svo mjög um þá hugsun,
að nú væri hún að kveðja fyrir fult og alt.
Séra Knrsen hugsaði með sér, þetta er í
fyrsta sinni, sem eg hefi séð unga stúlku
gi'áta, er hún átti að fara héðan. Frá hús-
um og bæjum hér og þai', veifuðu menn
síðustu kveðju til hennai', en sérstaklega
fi'á einstæða húsinu, þar sem Jósefína dó.
Lára leit þangað og veifaði á móti. Lækn-
irinn kom út að vagninum og kvaddi. Allir
þóttust finna á sér, að hann væri með
grátstaf i kverkunum; hann var náfölur og
þreytulegur. Hann stóð lengi og horfði á
eftir vagninum og rétti ósjálfrátt út hend-
ina til að stöðva hann. En þegar vagninn
hvarf á bak við búgarð hreppstjórans, þá
gekk hann hægt og hljóðlega inn i einver-
una heima hjá sér, varpaði sér niður við
skrifborðið sitt, brá höndurn fyrir andlit
sér og grét.
Hjá garði hreppstjóra kom Jöi’gen út til
þeirra og bað að lofa sér að fylgjast með
til járnbrautarstöðvarinnar.
Hann hafði tekið miklum þroska á þessu
missii’i. Hann var nú búinn að ferðast um
sem framkvæmdarstjóri K. F. U. M. á þess-
um slóðum og sagði fjörlega frá. Jörgen
fanst hann vei'a meðal fólksins eins og fisk-
ui'inn í sjónum og lofaði Láru að skrifa
henni og skýra henni greinilega frá rás við-
burðanna.
Ungfrú Krog var hin eina, sem ekkert
lagði til málanna og þótti Láru það undar-
legt; en hún sá þá líka jafnfi'amt, að þegar
Jörgen kom út að vagninum, þá roðnaði
hún við.
Var þá eitthvað komið til á milli þeirra?