Heimilisblaðið - 01.09.1933, Qupperneq 12

HEIMILISBLAÐIÐ
VI.
Ungi þrœllinn Bó.
Ung'u stúlkunni varð illa hverft við og
það sljákkaði sem allra snög'gvast í henni.
Yfirlætisbragurinn hvarf af henni og það
var auðséð, að uppástunga Caverly hafði
algerlega gert hana ruglaða. Hún sat í
sandinum með annan fótinn kreptan inn-
undir sig og starði út á eyðimörkina hrygg
í bragði. Alt til þessa hafði iífið verið svo
ánægjulegt og þægilegt, en nú virtist það
alt í einu snúa ranghverfunni út. Hún sat
alveg' mállaus, ráðþrota, hrygg og þver-
úðug.
»Þegar ég segi, að þér eigið að vera
þræll,« mælti Caverly á ný, »þá þýðir það
raunverulega þræll. Það er enginn kátbros-
legur grímu-dansleikur, sem ég er að til-
kynna yður, heldur fylsta alvara.«
»Ég geri það ekki,« mælti hún.
»Þér og ég eigum nú fyrir höndum, að
dansa á nálaroddi yfir hyldýpisgjá,« multi
hann, án þess að gefa nokkurn gaum að
mótmælum hennar. »Það verður algerlega
að girða fyrir, að okkur geti orðið fóta-
skortur. Ef við misstígum okkur minstu
vitund, er úti um okkur. Þessir Zoaíar
eru tortryggnir að eðlisfari og skarpskygn-
ir eins og hræfuglar. Þeir sjá alt, sem fyr-
ir augun ber. Og í þeirra augum er þræll
þrseh,og ekkert annað.«
»ídrei!« sagði hún. »Ég geri þetta
ekkirí
»Aldrei hefir til verið nokkur Arabi með
yðar háralit og yfirbragði. Ég er ekki að
slá yður gullhamra, en ég er aðeins að
gera yður skiljanlegt, að þér getið ekki
gefið yður út fyrir Araba — jafnvel þó
þér kynnuð tungumál þeirra, sem þér auð-
vitað kynnuð nú ekki. Og eng'inn hvítur
maður fær að stíga fæti inn fyrir Gazim,
nema hann sé þræll einhvers Araba.«
»Hvítur maður getur aldrei lært ara-
bisku svo til fulnustu, að hann geti leikið
á innlendan mann,« mælti hann. »En það
verður nú að hætta á það. Erlendi hreim-
urinn í máli Sídí Sassí mundi efalaust
hafa hljómað undarlega í eyrum landa
hans, eftir að.hann hafði verið svo inörg
ár fjarverandi. Ég held nærri því, að ég'
geti leikið sannari Bedúína en hann.«
»Þér getið auðvitað gert eins og yður
sýnist,« mælti Bó Treves. »En ég fyrir
minn part vil ég miklu heldur, að Tagar
drepi mig. Og þá er öllu lokið.«
»Því miður myndi hann ekki drepa yð-
ur. Og þér eruð eiginlega ekki líkleg til
að gera það sjálf heldur.«
Þögn hennar var einskonar samþykki á
þessu sviði.
»Það eru því engin önnur úrræði,« maslt'
hann ákveðið.
»Hvað sem öllu líður,« mælti hún, »Þ;l
vil ég heldur vera það sem ég er. Ég vil
hvorki né get leikið þenna skrípaleik, sem
þér stingið upp á. Eg á ekki að vera þræll
nokkurs manns.«
»Á þrælamarkaði Túareganna er borgað
liðlega helmingi hærra verð fyrir ungar
ambáttir, en unga þræla,« ■ mælti Caver-
ly rólega. Stúlkurnar hafa nefnilega sér-
stakt verðmæti.«
Ilann horfði fast og einbeittlega í aug'U
henni og slepti þeim ekki. »Því verðmæt-
ari sem hluturinn er, því betri er hann
fyrir eigandann — en það er ekki æfin-
lega hið bezta fyrir hlutinn sjálfan.«
Nú fölnaði hún alt í einu í fyrsta sinn.
Hún greip- andann á lofti, og djúpur roði
breiddist frá hálsinum upp yfir alt and-
lit hennar.
Caverly reis á fætur og tók nú að skilja
sundur fatahrúguna, sem hann hafði kon>
ið með neðan úr dældinni. Hann rétti henni
tvö—þrjú léreftsplögg, er einhverntíma
höfðu verið hvít, en nú var ekki sérlega
mikið sýnilegt af þeim lit. »Þarna er bún-
ingurinn yðar. Þér getið ekki komið inn
í tjaldborg Tagars með svo mikið sem eina
tætlu af yðar eigin búningi á yður. Þén
verðið að fara úr öllum yðar spjörum og 1
þetta hérna.«