Heimilisblaðið - 01.09.1933, Blaðsíða 13

HEIMILISBLAÐIÐ
137
Hún var enn þá blóðrjóð í framan. »Mér
dettur það ekki í hug!« mælti hún og stóð
upp úr sandinum.
»En í hamingjubænum!« greip hann
hastarlega fram í. »Þið menningarfólk^ er-
uð alveg óþolandi með alla ykkar fordóma
og ímynduðu feimni. Haldið þér ekki, að
ég hafi annað að gera en að glápa á yð-
ur, eða brjóta heilann um það minstu vit-
und, þó mér kynni að verða litið á yður?
Það er líf yðar, sem hér er um að ræða,
og það, sem er meira um vert, en Guð
hjálpi mér, ef þér eruð ekki of feimin
til að hafa fataskifti!«
»Eg var bara að hugsa um drenginn,
sem var í tuskunum þeim arna,« svaraði
hún með ákefð. Það var andstyggilegur
náungi, skitinn og leiðinlegur. Hann minti
helst á rottu. Mig langaði bara ekki til að
smeygja mér í hans föt — annað var alls
ekki um að ræða.
Hún beygði sig snögt og ákveðið og reif
aðra fótarvefjuna af sér. »Þér þurfið ekki
að hæðast að mér. Það er ekki ég, sem
er hlægileg. Það eruð þér sjálfur. Ég er
alls ekki vansköpuð, ef það er það, sem
þér hafið ímyndað yður. Mér er svei mér
alveg sama, hver það er sem sér mig.«
- Hún reif af sér blússuna. »Réttið mér
þá fatatuskurnar!«
Það hefði enginn getað séð á svip Caver-
ly, að hann þættist nú hafa borið sigur úr
býtum. Hann fleygði til hennar tuskum
Arabadrengsins, snéri svo baki við henm
og fór að tína saman fataplöggin, sem
heyrðu til viðhafnarbúningi Sídí Sassí.
Fyrst fór hann í hinar sallafínu hvítu
buxur, sem þokuðust um hnén og voru
festar niðri á leggnum, því næst stígvélin,
sem skálmunum var stungið niður í. Þau
voru úr mjúku grábrúnu skinni með silf-
urþráðarsaumi. Svo fór hann í hárauðu
treyjuna og því næst hinn skrautlega jela-
bia, svarta silkikápu með djúpum felling-
um og fóðraða með silfurgljáandi efni.
»Jæja hvernig gengur það?« spurði hann
án þess að snúa höfðinu og líta í áttina
til stúlkunnar.
Hún svaraði ekki, en hann heyrði hreyf-
ingar hennar. Hún var augljóslega að
strita við að koma fataleppunum sem hag-
anlegast fyrir á sér.
Caverly lauk við að klæða sig. Hár hans
var bæði sítt og úfið og vanhirt á allan
hátt, en hann gat skýlt því undir húf-
unni, sem féll fast að höfðinu. Bedúínar
kalla húfur þessar ma-araka,, og má draga
þær alveg ofan fyrir eyru eins og kven-
hatta þá, sem Norðurálfu-konur bera á
seinni árum. Utan um húfuna batt hann
svo rauða höfuðdúknum og batt síðan mitt-
isreflinum utan um sig. Hann var hárauð-
ur á lit eins og höfuðdúkurinn og svo lang-
ur, að hægt var að þrívefja honum utan
um sig, og síðan voru kögurendarnir hnýtt-
ir á vinstri mjöðminni.
Nú var aðeins eftir að binda utan um sig
stutta boðsverðið í flauelsslíðrunum og láta
það vera vinstra megin en hægra megin
átti að stinga einskonar daggarði, flissa,
niður með mittisreflinum.
Hann snéri sér á hæl dró bogsverðið úr
skeiðum og brá því, svo hvein við í loft-
inu. Augu hans leiftruðu ískyggilega, og
í fyrsta sinn heyrði stúlkan hann hlæja
hátt. »Ég er alls ekki svo lélegur skylm-
ingarmaður, stúlka mín,« sagði hann í
ákveðnum róm.
Bo Treves glápti á hann blikandi aug-
um, steinliissa og forviða. Það voru sann-
arlega merkileg hamskifti, sem hún hér
var sjónarvottur að, á fáeinum mínútum
var þessi nakni, skinhoraði náungi úr
þrælastíunni orðinn að glæsilegasta fyrir-
brigði — að höfðingja í höfðingjaskrúða
- að hreinum og óblönduðum Bedúína.
Hún stóð glápandi með opinn munninn;
en alt í einu lokaði hún honum og beit
á vörina. Reiðbuxur hennar, blússa og
silkinærföt lágu í hrúgu fyrir fótum henn-
ar. Hún leit ofan yfir fataleppa sína, sem
hún hafði reynt að láta hylja sem mest
af líkama sínum. Það var einkonar erma-
laus kyrtill eða skyrta, er náði ofan undir
kné. En hún vissi augljóslega ekki, hvað
hún átti að gera við langa léreftsrenning-
inn, sem fylgdi búningnum.
»Nei!« Caverly tók af henni rennings-
rytjuna. »Undir hendina og upp yfir öxl-
ina!« Hann þrívafði renningnum í sauð-
band. »Svona og svona! Takið nú vel eftir,
hvernig á að gera þetta.« Hann batt end-
ana saman í slaufu, fljótfærnislega, en
þó fast. Svo steig hann eitt skref aftur
á bak og leit á hana rannsóknaraugum
og gat varla varist hlátri.
Hún var sannarlega meira en lítið
skringileg á að líta. Ofurlítil öskubuska,
indæl og hrífandi í skitnu fatagörmunum
sínum. Fætur hennar og leggir voru berir,