Heimilisblaðið - 01.09.1933, Side 17

HEIMILISBLAÐIÐ
141
nú séð rétt ofan í dalverpið, þar sem tjald-
ið var reist, og bjarminn frá bálunum mál-
«i aðí sandhlíðarnar g'yltar og' blóðrauðar.
Ölvaðir menn slöguðu fram og' aftur á
milli bálanna. Tapparnir höfðu verið tekn-
ir úr hinum stóru vínkútum, og vínið var
nú tekið að ólga í blóði þeirra., sem enn
var heitt-og í æsingu eftir hryðjuverkin,
er þeir höfðu unnið fyr um nóttina. Sum-
ir sungu hásum rómi — nakinn dervisb
dansaði á rauðglóandi kolum. Gljáandi lík-
ami hans hringsnerist í hringiðu af elds-
neistum, og utan um hann vafðist blik-
andi baugnr tveggja sverða, er hann sveifl-
aði kringum sig. Utarlega í tjaldborginm
sat einn varðmannanna og lamdi trumbu-
kólfum í vömbina á emjandi úlfalda og
gaulandi hástöfum hersöng' Zouaianna.
Caverly greip ósjálfrátt hönd förunauts
síns og þrýsti hana fast.
»Tagar er einvaldur yfir þessu fólki, og
Sídí Sassí er eigi mætari né meiri, en Tag-
ar vill vera láta. Við getum væntanlega
leikið á þá og talið þeim trú um, að ég sé
Sídí Sassí, sonur Tagars og_ erfingi. En
höfðinginn sjálfur er bæði lögin og dórn-
arinn. Munið nú eftir því, að þér eruð að-
eins þræll Sassís. Og gleymið því, að við
erum bæði glataðar sálir.«
Hann spretti fingrum. »Umfram alt
verðið þér að varast öll mistök, því annars
væri oss betra, að við hefðum aldrei fæðst
í þenna heim.«
Hann gekk nú fram á sandöldu-kamb-
inn rétt upp yfir tjaldborginni og kallaði
hátt og snjallt, svo rödd hans skar gegn-
um háreystina fyrir neðan hann:
»Heyr raust mína, faðir minn! Það er
ég, Sídí Sassí Kreddache! Ilerra minn og
Drottinn, ég fleygi mér fyrir fætur þínar!«
VII.
Höfðingjasonurinn.
Hin djöfullega háreysti þagnaði og
gauragangurinn hjaðnaði á svipstundu.
Hlátrasköllin og öskrin köfnuðu í miðju
kafi. Eyðimerkurpresturinn nam staðar
í miðri eldiðunni, sjötíu æðisgengnir her-
menn stóðu sem steini lostnir og störðu upp
á sandhrygginn.
Dauðaþögn sú, er á svipstundu hafði
fallið yfir tjaldborgina, var á sinn hátc
jafn ægileg og tryllingurinn hefði verið
rétt áður. En Caverly stóð í höfðingja-
búningi sínum rólegur og ákveðinn uppi
á öldukambinum. Svipur hans yfirbragð
lýsti fullkomnu kæruleysi og yfirlæti. Ten-
ingnum var kastað. Og nú var það hug-
rekkið eitt, sem gat aflað honum sigurs.
Hann varð að taka á öllu, eins og nú horfði
við. Að hika var sama og að tapa.
Hann sá nú, að alt komst á hreyfingu
framan við hið stóra tjald höfðingjans,
Hár maður vexti ruddi sér braut gegn um
mannþyrpinguna. Það var Tagar Kredd-
ache.
Höfðinginn starði upp til háa mannsins
á sandhryggnum, og er hann tók til máis,
var ekki snefill af geðshræringu í rödn
hans, hvorki undrun, gleði né tortrygni.
»Ef þú ert Sídí Sassí, eða hver sem þú
ert, þá komdu undir eins hingað!« kall-
aði hann í skipunarróm.
Caverly lyfti hendinni upp að hálsmál-
inu og þreifaði eftir litla fílabeins vernd-
argripnum, sem höfðingjasonurinn eflaust
hafði borið á sér frá fæðingu. Síðan hélt
hann af stað hægt og virðulega ofan sand-
brekkuna þangað, sem Tagar Kreddache
stóð og beið. Rúbínhringurinn glóði á fingri
hans, og hin skrautlegu, gimsteinum
prýddum hjöltu stutta bogsverðsins blik-
uðu og leiftruðu ofan við mittisrefilinn
vinstra megin.
Bó Treves gekk á eftir Caverly, lítil
og niðurlút.
Á svipstundu hafði ræningjaflokkur
Tagars umkringt þau bæði.
Dökkleitir skeggkarlar störðu á þau úr
öllum áttum. Caverly þekti hvern ein-
an þeirra alt of vel: Motlag hinn eineygða,
sem með sínu eina auga sá lengra og
skarpara en flestir aðrir með báðum sín-
um. Mansor, sem bar í hendi þrælasvip-
una tvítunguðu. Alí Móhab, er gekk næst-
ur Tagar að völdum og gortaði af því að
hafa drepið fjörutíu manns með eigin
hendi. Mahmed Taib, hinn eyrnarlausa, er
lifði aðeins til þess að hefna sín á Zaad,
er einu sinni hafði tekið hann til fanga
og skorið af honum eyrun. Achmed og
Hamd skylmingarmeistarann, ásamt hin-
um slóttuga og halta Zúwalla. — Caver-
ly hefði getað kallað á þá með nafni, alla
þessa sjötíu ræningja, og helt úr sér
skömmum og bölbænum yfir hvern þeirra.
En hann bar höfuðið hátt og borgin-
mannlega og leit hvorki til hægri né
vinstri, er hann ruddi sér braut gegnum
þyrpinguna, sem jx)kaði hægt og hægt til