Heimilisblaðið - 01.08.1919, Page 15

HEIMILISBLAÐIÐ
127
XX. KAPÍTULI.
Þegar Payne sagði Gane, að leynilögregln-
iwaðurinn væri að ganga úti í skemtigarð-
|nurn> þá talaði hann ekki af eigin reynslu,
PVl að hann hafði ekki séð hann sjálfur;
P° hafði þjónninn hans sagt honum, að
Vlnnufólkið væri oft að tala um mann, sem
ahnn væri leynilögreglumaður og það var
Payne nóg.
Það var ekki vert að eiga það á hættu,
að Brady Gane væri eltur með alla gim-
steinana á sér og þó að Pajme óskaði
e)nkis fremur, en að mega losna við þessa
andamenn sína, og hefði fengið þeim alla
S'nisteinana fúsu geði, ef það hefði leitt til
u|ls skilnaðar, þá þorði hann þó eigi að
hnpa til þess ráðs, sem gat leitt af sér ný
vandræði að öllum líkindum.
Pvl á fleira var að líta. Hann varð þá
i’rst og fremst að gera grein fyrir gim-
sle'nahvarfinu, hvarfi þeirra gimsteina, sem
élki hafði verið svo títt um alt frá brúð-
aupi hans. Pað var máslce ekki svo erfitt
n fullnægja Úrsúlu, því að hún hafði al-
rei nietið þessu gripi að neinu, nema að
PVl leyti sem þeir voru gjöf frá Páli. En
rún átti líka föður og frændur. Graven-
Ursl lávarður mundi vissulega spyrjast
í^kilega fyrir um dýrgripi þessa, ef þeir
yj'fu nieð svo dularfullum hætti, og ekki
Saeist örmull eftir af þeim.
1 ví næst var það miklum örðugleikum
lundið að koma hluta þeirra Ganes og
Vans i hendur þeiri'a svo, að lögi'eglan
llemdi þá eklci, þegar skiftin stæðu sem
Pjú þeim, því að það var áreiðanlegt,
mgreglan hafði stöðugt vöi'ð á þeim.
v ayne var með sjálfum sér nokkurn
spiFQn vlss um’ enn var 1181111 el<lil
ua ur undir lögreglueftirliti. En yi'ði Gane
PPvis og hægt væri að rekja slóð gimstein-
„ Ua.^ P^ls» Þá var honum Ijóst, að hann
, elgi sloppið hjá að dragast inn í málið.
jja a^ Var ef til vill siðasta úrlausnin, sem
Un ú^fði minstan hug á, en hún var sú,
að senda sleinana aftur til hins rélta eig-
anda i Vínarboi’g. En sakir ástar þeirrar
og lotningai', sem hann bar konu sinni til
handa og líktist fremur hjátrú en sönnu
trausti, þá sveif sú hugsun líka að honum.
Hann vildi hefja nýja lífsstefnu, en hann
gat það ekki með þennan ránsfeng í hönd-
um. —
Þar að auki var hann hræddur við Gane,
en sérstaklega við Evans, þvi að þegar
hann, mælti fegurst, þá lxugði liann flást;
og auðvitað myndu enn fleiri eiginleikar
koma i Ijós hjá honum, er hann kæm-
ist að því, að Payne mundi ræna hann
sínum hluta af gimsteinunum.
Þegar Payne var að velta þessu fyrir sér,
þá varð hann mjög þungur i skapi og hilt
fólkið sá fljótt, að hann var orðinn breytt-
ui'. Þvi gat heldur ekki heldur dulizt, að
nú var ekki eins glatt yfir Úrsúlu og áður.
Hugo hafði orð á þessu við Emmelínu ;
liafði hún, eins og bróðir hennar, heldur
sneilt sig hjá Payne. Úrsúla gat auðvitað
eigi annað en orðið þess áskynja og varð
það henni ný byrði ofan á það sem fyrir
var. —
Daginn eftir heimsókn Ganes, hitti Hugo
Emmelínu af hendingu úti i skemtigai'ðin-
urn: hún var þar að gefa svonefndum
fasan-hænsum. Þá mintist hann á þetta
mál við Emmelínu og mælti: »Hann var
alt af vanur að vera svo glaðlegur; en það
litur lielzt út eins og þetta hjónaband hafi
alveg farið með liann.
»Það er auðsætt, að þér eruð alveg bú-
inn að gleyma þvi, að hannásystur mína«,
svaraði Emmelína kuldalega.
»Nei, ekki hefi eg gleymt þvi, eg ætlaði
þvei't á rnóti að segja, að hjónabandið hafi
vist alveg fárið með hana líka. Hjónahand-
ið hefir eftir þvi farið með líf tveggja
manneskja«, svaraði Hugo með spekings-
rögg. [FrtuJ-