Heimilisblaðið - 01.09.1920, Blaðsíða 2

130
HEIMILÍSBLAÐIÖ
stúlkunnar sinnar. Þessi fríða meyja, sem
gekk um garðinn þeirra, stóð oft tímunum
saman og virti fyrir sér stóru, snjókvítu
agaveblómin; hún var líka óra-lengi í burtu
þegar hún átti að sækja vatn i brunninn,
og altaf þurfti hún að vera að líta eftir ein-
hverju í litla málmspeglinum sínum. For-
eldrunum fanst sem þetta gæti ekki verið
stúlkan þeirra og voru áhyggjufull hennar
vegna.
Það voru lika fleiri en spegillinn, sem
sagt höfðu Mirjam að hún væri falleg.
Á miðri leið að brunninum, sem ungu
stúlkurnar sóttu vatnið i, lá bær, sem var
eign auðugs Sýrlendings frá Sesareu, er
taldi sig vera kominn af gamalli höfðingja-
ætt. Sonur hans, ungur og fallegur prins,
dvaldi þar stundum og var þá oft á tigra-
veiðum í skógunum við Jórdan. Og hann
hafði slegið Mirjam gullhamra, ekki síður
en aðrir.
Það var snemma kvölds, eitt sinn er hún
fór fram hjá með vatnskrukkuna á höfð-
inu, vaggandi og letileg í göngulagi, eins og
henni var títt, að hann hafði stokkið út
yfir girðinguna og gengið í humátt á eftir
henni. Hún fór sér ofnr-hægt, eins og liún
vildi segja: kondu nær . . . viltu mér nokk-
uð? — Fleiri stúlkur voru á leið frá brunn-
inum og sögðu þær henni, að þær hefðu
lengi tektð eftir því, að hann væri að draga
sig eftir henni, og að hún gæti orðið prins-
essan hans ef hún vildi. En ein þeirra, sú
er Rispa hét, góð stúlka en ólagleg og ófim
í limaburði, sagði þegar hinar voru farnar:
Honum er þetta ekki alvörumál, Mirjam;
hann á vist margar konur uppi í Sesareu,
heiðinginn sá arna! En Mirjam hélt að hún
segði þetla eingöngu af þvi, að hún gæti
ekki unnað sér þess, að fá hann.
En þegar Rispa var farin og Mirjam kom-
in heim, gleymdi hún að loka litlu leyni-
hurðinni í múrnum. Hún nam staðar fyrir
innan dyrnar og fór að skoða stóru, hvítu
agaveblómin.
Þá heyrði hún úti fyrir veikan strengja-
slátt og fögur mannsrödd lofaði Mirjam á
þessa leið:
— Eg hefi aldrei séð sólina skína, fyr en
eg sá þig. Eg hefi'sjálfur aldrei verið til,
fyr en þú kvaddir mig til lífs. Eitt andar-
tak speglaði eg mig í djúpi augna þinna,
og þegar eg kom til sjálfs mín aftur, hafði
eg verið burtu öldum saman. Gulli mínu
öllu hefi eg fleygt á þjóðveginn, því að eg
sá að það var ekki annað en sandur i sam-
anburði við gullauðinn, sem glóir og gitrar
í hárinu á þér. Eg vil aldrei framar stiga
fæti minum á fjallamjöllina, þvi að hún er
dökk og óhrein í samanburði við þínar
skínandi hvítu tennur. Allar rósir sýnast
mér vera visnar, síðan eg sá varir þínar.
Marmara-líkneskin mín braut eg í sundur,
þau voru vansköpuð; eg hafði ekki veitt
því eftirtekt fyr en í dag, er eg sá brjóst
þilt og hendur. Auga mitt grætur, er eg
horfi á þig, og hjartað er í dauðateygjum af
gleði. Eg mundi hafa hlegið að hverjum
þeim, er sagt hefði að til væri lifandi fíla-
bein; en nú, er eg sé hörund þitt, veit eg
að það er satt. Veiztu það sjálf, að andi
þinn angar eins og ilmjurt? Það er eins
og hringt sé þúsund litlum silfurklukkum í
loftinu, þegar þú hlærð. ó, þú yndislega,
allir fuglar skóganna fagna tilveru þinni!
Þannig sló hann Mirjam gullhamra. En
hún vissi ekki að hann fór með falsmáh
og hann vissi það naumast sjálfur.
En eftir þetta kvöld bar enn meira en
áður á því, hversu hún var fjarsinna og
fráhverf öllu þar heima.
Hún hafði rauðgylt hár, sem fátítt var
þar um sveitir, og hún skreytti það oft með
stórum fjólum. Hún gekk með stutta ökla-
festi, svo að hún var smástíg, eins og títt
var um lauslátar konur í Samaríu. Hún
horfði fögru og gletnislegu augunum lengi
á þá er hún mætti og tvírætt bros lék um
varir hennar. Augnahárin vorú mikil og
hrafnsvört og stungu mjög í stúf við rauð-
gylta hárið. Það var eins og svipur hennai
bæri vott um þroskaðann og ráðinn hug