Heimilisblaðið - 01.09.1920, Blaðsíða 10

138
HE IM ILISBLAÐIÐ

Lára.
Sagra nngrar stúlkn.
Eftir Vilhelm Dankau.
Bjarni Jónsson þýddi.
►
►
►
►
►
►
►
»Það hefir nú beinlínis beztu áhrif á mig,
þegar eg hejrri unga stúlku tala svona nált-
úrlega um náttúrlega hluticc, mælti Dalby
læknir. y
Yndisleg ró og öruggleiki var nú lcominn
yfir huga Láru af samvistunum við þetta
fólk. Og henni var það beinlínis unaður að
fá að vera svona nærri honum, sem henni
fanst vera gæddur þeim kostum, sem hver
góður maður hefir að geyma.
En það var þó ekki nema um stundar-
sakir, sem þessi nautnarró og unaður hvildi
yfir henni, því að hún sá, að þau skildi
svo mikið, og það gerði hana aftur óró-
lega. Hún sá, að hann átti það, sem henni
var sem ókendur hlutur, fann, að hann
átti heima í ríki, sem hún stóð enn fyrir
utan. Ep á þessari rökkurstundu barðist
hún gegn öllu þvi, sem vildi slíta þau
sundur. Þegar minst varði, settist hann við
hljóðfærið og lék fögur tónaljóð eftir þá
Bach og Hándel og Hartmann og lýsti með
því svo næmum skilningi listamanns á
þeirri grein, að kveldstundirnar liðu eins
og tuglar flygju.
Lára söng margt, en að siðustu æfði hún
sig á að syngia »kveðjuna«, sem hún átti
að syngja við jarðarförina.
Inndælt var þetta kvöld, innihaldsríkt,
fræðandi og göfgandi.
Enginn vafi lék á þvi, að báðir doklor-
arnir lögðu ástarhug á Láru.
Stöku sinnum kom það fyrtr, að Láru
þótti Dr. Weidel gefa sig helzt til mikið
við ungfrú Dalby! þá var sem sverði væri
stungið í hjarta hennar. Það var einkum í
rökkrinu, áður en Dr. Weidel fór að leika
á hljóðfærið; þóttist hún þá hafa séð dokt-
orinn seilast eftir hendinni á ungfrú Dalby
og taka í hana, en þó var hún ekki hár-
viss í þvi. En nú, er hún var að fara heim
sin, þá lögðu dáðir doktórarnir jafnt kapp
á að fá að fylgja henni heim á leið. Og
endirinn varð sá, að þeir fóru báðir i yfir-
hafnir sinar, og gátu eigi unt hvor öðrum
þess að ganga með henni; svo skildi Lára
það að minsta kosti.
Lára hafði hið mesta yndi af þessari
kvöldgöngu og óskaði hún þess nú hjart-
anlega, að leiðin heim væri hálfu lengri og
doktórarnir dróu engar dulur á, að þeir
óskuðu hins sama. Og þó að.þeir báðir
væru að hugsa um að gera lykkju á leið-
ina, þá þorði hvorugur þeirra að kveða
upp úr með það.
Samræðurnar voru fjörugar og frjálsleg-
ar. Þeir töluðu mest um sönglistina og hið
einkennilega töfravald, sem húu hafði yfir
hugum manna.
»Söngurinn hefir mikið og veglegt trú-
boðserindi að rekacc sagði Dr. Weidel,
»miklu meira en niargur hyggur. Oft hefi
eg spurt sjálfan mig, þegar eg hefi lesið,
að nú ætlaði sá og sá maður eða kona að
leggja af stað í kristniboðsför: »Ætli þau
kunni að syngja ? Hefir aldrei neinum dott-
ið i hug að kenna þeim að syngja? Og
þótt þeir geti sungið eins og vanalega ger-
ist — hvað stoðar það, ef þeir vita ekki
hinar algengustu reglur fyrir því, hvernig
kenna eigi öðrum að syngja? Eg hygg, að
eg mundi spyrja fyrst og fremst: Iíunnið
þið að syngja? Eg vildi óska, að þeir vildu
koma til mín, eg skyldi gjarnan kenna þeim
það, alveg ókeypis, eg álít það bráðnauð-
synlegtcc.
Þau Lára og Dalby kváðu hann hafa
rétt að mæla.
Dalby mælti: »Það er næstum undarlegt
að i Nýja testamentinu er svo lítið minst
á söng, en í Gamlatestamentinu þvi meira.
Þess er eigi nema alls einu sinni getið, að
Jesús hafi sungið — ekki einu sinni meðan
hann var á barns aldri«.
»Satt er það að visu, en óhugsandi er