Heimilisblaðið - 01.09.1920, Blaðsíða 3

HEIMIL ISBLAÐIÐ
Í31
— og þó um leið svo óvenju niikið og
barnslegt sakleysi. Hún skeytti því ekki hið
minsta, hvort blæjan huldi andlit hennar
eða ekki. Hún var löt, en þó sérlega lag-
virk, hafði sára óbeit á því, sem henni var
sagt að gera, en vann af kappi að því, sem
hún fann upp á sjálf. Það var eitthvað
það við hana, að hún gat hænt að pér öll
dýr og fengið hverskonar blóm til að vaxa
og þó var hún stundum hörð við dýrin,
þegar á henni var sá gállinn, og þá lék
hún sér að því að slá knappana af blóm-
unum að ástæðulausu. Hún var mislynd
og dutlungafull, fram úr hófi þrjózk, en
svo aftur blíð og gælin þess i milli. Hljóð
og þögul gat hún verið dögum saman, en
svo aftur sí-spyrjandi og skvaldrandi eins
og rennandi lækur. Stundum kát eins-og
kiðlingur, þegar hún var með vinstúlkum
sínum við brunninn, en fór svo aftur ein-
förum næsta dag og vildi engan sjá né
hejrra. En þó gat enginn orðið henni reið-
ur, af því að hún var svo gullfalleg og
miklu fremur barn en þroskuð stúlka. Það
var i raun og veru ekki hægt að segja um
hana, frekar en um jurtirnar, að hún væri
góð eða vond,. Stundum, þegar hún sat
tímuni saman á árbakkanum og hélt hend-
inni niðri i vatninu, var eins og þar væri
nykur, albúinn að steypa sér í vatnið, sem
var heimkynni hans.
Foreldrar hennar höfðu reynt við hana
á ýmsa land. Þau höfðu hegnt henni, er
nágrannarnir kvörtuðu um að hún tæki á-
vexti þeirra og stríddi börnum þeirra. Þá
varð hún þrjózk og talaði ekki við þau eitt
einasta orð svo dögum skifti. Þau höfðu
reynt að telja um fyrir henni með innileik
og blíðu, og þá klappaði hún þeim og kysti
þau, — en fór sínu fram engu að síður. Þau
höfðu aðvarað hana og hótað henni illu,
en þá skellihló hún að þeim og hristi höf-
uðið. Þau höfðu reynt að sýna henni kulda
og kæruleysi, látið sem þau vissu ekki af
henni, en þá hélt hún sig sem allra næst
Þeim, smeygði sér upp á milli þeirra og
^eyndi á alla lund að láta þ£|u taka eftir
sér, — en fór svo niður að stóra agave-
blóminu við leynidyrnar og grét hástöfum.
Foreldrarnir þoi ðu aldrei að minnast á það,
sem þeim bjó þó í huga, sem sé að illur
anði byggi i dóttur þeirra. Og það þótlust
þau vera viss um, að hún væri hætt að
biðja Guð fyrir sér.
Og enn varð hún þeim fráhverfari eftir
kvöldið góða, er sýrlenzki priúsinn söng
henni fagurgalann við leynidyrnar.
Hún skeytti nú alls engu framar. Hugur-
inn var allur annarstaðar en þar, sem hún
var sjálf. Hún hló að öllu og grét af engu.
Hún gat ekki einu sinni setið róleg á með-
an faðir hennar las morgunbænina. Og alt
af fjölgaði umkvörtunum nágrannanna um
óvarkárni hennar og óknytti.
Það var einn morgun, er hún stóð niðri
í garðinum hjá stóru agavejurtinni sinni,
að hún tók eftir ritspjaldi. sem lagt hafði
verið inn undir blöðin við jartar-bolinn.
Hún tók upp spjaldið og sá, að á það voru
rituð þessi orð:
»í kvöld eftír sólarlag, er þú heyrir að
steini er kastað í leynihurðina, þá biður
prinsinn þinn úti fyrir með tvo úlfalda, til
þess að flytja þig heim til sin — þú elsku-
lega!«
Þann dag var einhver óstyrkur í rödd
hennar og ókyrleiki á öllu látbragði hennar,
og tók móðir hennar eftir þvi. Hún var
líka altaf hjá mömmu sinni, fylgdi henni
hvert sem hún fór, eins og trjrggur seppi,
án þess þó að hjálpa henni hið minsta,
hversu annrikt sem hún átti. Hún gat sem
sé ekki um annað hugsað, en prinsinn;
hann stóð henni fyrir hugarsjónum, sól-
brendur og sterklegur, bjóðandi og bros-
andi, með hrafnsvarta hárið, sem á var
málmgljái eins og á fuglsfjöðrum.
Þegar liðið var fram um miðjan dag,
sagði móðir hennar við hana: Komdu með
mér, Mirjam, ofan í vingarðinn. Og Mirjam
fór með henni, þvi að hana fysti að vita
hvað til slæði. Móðirin gekk á undan, unz
hún kom að steinsætinu hjá fallegu agave-