Heimilisblaðið - 01.09.1920, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
135
^jarta. ímyndunarafl þarf hann að hafa til
Þess að geta gengið í spor annara og verið
samlyndir, og þar sem samlyndið
hrestur, verður kærleikurinn að bæta úr
skákinni.
Sá, sem er mildur, dœmir ekki, móðgast
ekki, stekkur ekki upp. Mildin felur þetta
i sér: samlyndi, vorkunnsemi, umburð-
arlyndi og þolinmæði, Gagnstætt þessu er
karðýðgi, dómgirni, sérgæzka og bræði.
Mildir eru þeir, sem gefa af gnægtum
kjarta sins hverjum hrasandi og þjáðum
króður. t*eir bera með sér sólskin til að
lýsa upp afskekta, dimma stigu og hugga
Þá, sem örvílnaðir er.u. Því meira, sem þeir
§efa, því meira fá þeir til að gefa, af því
a^ þeir ausa af lindum hins eilífa kærleika.
Mildin skapar hvarvetna samrœmi. Fyrir
kenni verða eigingirnin gg hlutdrægnin að
v‘kja; þá verða menn að hætta að vera
sMin fyrir sig sjálfa og engan annan. Þá
skýrist hugsun manns, þá verður hún ró-
j^gri. Eins er því varið um tilfinningarnar.
”egar einhver hættir að taka tillit til sín
sJálfs, þá verða tilfinningarnar hreinni og
fypri.
í daglega lífinu kemur mildin því til
e‘ðar, að vér litum á lífið með gleði og
'‘Qaraugum á aðra menn; menn verða
kárteisari og innilegri við þá, sem þeir eru
Saftivistum við. —
En sé maðurinn fullur sjálfselsku, þá
Verður mildin hans að einskonar andlegri
et>. hann lætur sér á sama standa um gott
°§ ilt, siðferðismeðvitund hans verður sljó,
u§ Hfsskoðun hans hvorki heil né hálf;
aQn verður »vænn«, sem kallað er eða
^inleysismaður, en vantar alt sálarþrek.
En sé maðurinn óeigingjarn, þá leiðir
Júilciin hann inn i æ dýpri skilning á kær-
e’ka Guðs og skyldunum við náungann.
. En mildinnar verða menn að afla sér
'Qs og annarar dygðar, með daglegri iðk-
n> með daglegri bæn og íhugun — eink-
^ á kveldi hverju. Þvi þegar vér lítum
líðu • ^ann og þann starfsdaginn, sem
Ur> og athugum i hverju oss hefir sést
yfir, athugum alt, sem vér höfum gert eða
ógert látið, þá lærum vér af því að dæma
aðra vægt. Auðvitað verðum vér þar að
auki að sýna mildina í verki, svo sem i
því að hjálpa mönnum og skepnum, hvar
sem vér getum fengið færi á. Taktu fagn-
andi hverju tækifæri, sem þér býðst! Það
er hvort sem er svo lítið, sem vér getum
gert fyrir aðra, þá fáu daga, sem vér erum
þeim samferða.
Hjá Kristi skin mildin við oss sem hin
heilaga miskunnsemi Guðs: hann hatar
syndina en elskar syndarann og Jyrirgejur
honum.
Hann safnaði börnunum í kring um sig;
honum var ekki ami að þeim; hann tók
þau í faðm sér og blessaði þau. Enginn var
of syndugur eða óhreinn til þess, að hann
veitti honum viðtöku. Hann þvoði fætur
lærisveina sinna. Hann leyfði bersyndugu
konnnni að þjóna sér. Og síðast bað hann
fyrir kvölurum sínum: »Faðir, fyrirgef þeim,
því að þeir vita ekki hvað þeir gera«.
»Verið með sama Kugarfari, sem Jesús
Kristur var«.
í ÞÍJSUND ÁR.
Pú íslandslýður, ó, lit til baka,
þótt logheit svíði á hvörmum tár,
þvi harmar tíðum og hungurvaka
hér háðu strið sitt í þúsund ár.
Og frelsisblómin þín fyrnska hylur
og frægðarljóminn hlaut banasár:
með sorgar-rómi vor saga þylur
um sundruug tóma í þúsund ár.
En nótt er liðin, nú ljómar dagur!
svo lúttu’ ei niður með signar brár;
ef Guð þú biður, þá breytist hagur
og blómgast friður i þúsund ár.
Ef hátt þú stefnir og hræðist eigi
og hrindir svefni og þerrar brár
og Herrann nefnir til halds á vegi,
hann heit sin efnir i þúsund ár.
br. Fr.