Heimilisblaðið - 01.09.1920, Blaðsíða 5

HIEMILISBLAÐIÐ
133
kom öllum saman um þetta. Við tókum
þvf hver um sig börn okkar og hröðuðum
okkur sem mest við máttum upp á brunn-
torgið, svo að við fengjum lagt börnin í
faðm frelsarans, til þess að hann bæði fyrir
þeim. En það var nú ekki eins auðsótt og
við hugðum. Því að lærisveinar hans, þeir
Pétur og Jakob og fleiri, vörnuðu okkur
aðgöngu og hugðu að reka okkur burtu.
Þeim heflr víst þótt tími Meistarans vera
dýrmætari en svo, að bann færi að sinna
um smákrakka, sem þeim sjálfum mun
hafa þótt fremur litils um vert. En eg sagði
við samferða-konurnar, að við skyldum
bara herða okkur áfram, ekkert skifta okk-
ur af hvað þeir segðu, þeir mundu ekkert
eiga með að banna okkur aðgöngu; að
minsta kosti skyldum við bera upp erindi
okkar við Meistarann sjálfan, og segði hann
nei, þá næði það ekki lengra. Og i sama
bili kom eg auga á hann.
— Já, svo sannarlega sat hann þarna við
brunninn og studdi öðrum olnboganum á
pallbrúnina. Gegnum hlynviðarlaufið féllu
smá-sólargeislar á ásjónu hans og á vefjar-
höttinn, sem hann hafði á höfðinu. Mér
fanst eg aldrei hafa séð hann jafn ljúfan
og bliðlegan, eins og hann var þá. Og þó
var nú yfirbragð hans eitthvað svo ákveð-
ið og alvarlegt, sem eg hafði ekki tekið
eftir áður; og þá mintist eg þess, sem eg
hafði heyrt ýmsa vera að tala um, að hann
væri á leiðinni upp til Jerúsalem, ogaðnú
mundu óvinir hans ekki láta hann komast
lifandi burtu þaðan aftur.
— Til allar hamingju leit hann nú upp
og sá okkur, kallaði til lærisveina sinna og
vandaði um við þá, en benti okkur að okk-
ur væri velkomið að koma. Það var þegar
auðsætt, að honum var ljúft að sinna erindi
okkar;' reyndar fanst mér þá, sem við vær-
um nokkuð áleitnar, en svo þegar eg sá
hve glaður hann var og vingjarnlegur, iðr-
aði mig þess ekki. Og nú komum við til
hans, hver á fætur annari og lögðum litlu
börnin okkar í faðm hans, unz röðin kom
einnig að mér.
— Og þá var það ofurlltið augnablik —
og það var eiginlega þetta, sem eg ætlaði
að segja þér — já, ofurlitið augnablik œfi
þinnar, er þú, Mirjam, hvildir i faðmi frels-
ara vors og nauzt hans eigin fyrirbœna og
blessunar.
Mirjam sat alveg hreyfingarlaus og horfði
hljóð fram undan sér og þrýsti fast um
hendi móður sinnar, sem hún hélt um.
— Þú hefðir átt að sjá ásjónu hans á
þeirri stundu, Mirjam, er hann laut niður
að þér og leit á þig. Óumræðileg blíða
Ijómaði á svip hans og hann gat ekki stilt
sig um að brosa, þegar þú varst að fálma
með litlu fingrunum upp um andlitið á
honum. En eg var að hugsa um það, að á
þessari stundu vœri Jesús að blessa litlu
siúlkuna mína eina og enga aðra sál í vlðri
veröld. (Frh.).
Ætekuóður.
Vertu blessuð bernska min,
sem býrð mér unaðsstundir.
Sumarheita sólin þín
seint mun ganga undir.
Minning þín er mæt og góð,
mér hún svalar lengi,
brosir hún þar sem barn eg stóð
og bærði hörpustrengi.
Þegar mér er létt f lund
og Hfið kalt að finna,
þá er kært að flýja á fund
fyrstu drauma þinna.
Þó að alt mér þyki svart
og þrótt mig vanti að striða,
sýnirðu enn hvar brosir bjart
bernskulandið fríða.
Mikið hefi’ eg að þakka þér
þú hefir fram mig borið
og þar sem gangan erfið er
enn þú léttir sporíð!
Pröslar.