Heimilisblaðið - 01.09.1920, Blaðsíða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
139
annað en að hann, sem heyrt hafði söng
seraffanna og engianna, hafl haft opið eyra
fyrir söngnum í musterinu á hátíðunum og
hafi þá sungið með hinuin«.
Nú skildu þau og doktórarnir gengu heim-
leiðis í kvöldkyrðinni. Frost var og heiðskírt
veður. Þeir kvöddn Láru innilega, en stult-
lega, og þó var eins og hún væri orðin
þeim hugföst báðum, og livorugan langaði
til að rýma henni úr huga sér.
Þeir gengu lengi þegjandi. En þar kom,
að þeim þótti þögnin þung eða undarleg
og Dr. Wejdel varð fyrri til að rjúfa þögn-
ina og mælti:
»En hvað Lára beflr inndæla söngrödd.
Ó, að sú rödd fengi að njóta nægilegrar
tamningark .
»Já, eg hlaKka beinlínis til að heyra hana
syngja í kirkjunni á morgun. Þar fær hún
fyrst að njóta sín verulega«.
»Já, það held eg líka«, sagði Weidel.
»En þú verður að leilca á orgelið«, sagði
Dalby.
»Eg?« »Já, þú! eg hefi tekið eftir þvi, að
þegar þú leikui-, þá verður söngurinn henn-
ai' svo töfrandi, að eg heyri hana aldrei
há sér eins niðri við önnur lækifæri«, sagði
Dalby og nam staðar.
»Dr. Weidel varð hljóður við, en til að
Svara einhverju, sagði hann: »Já, eg hefi
lika þekt hana frá æskuárum og það var
öldungis merkilegt, að eg skildi hitta hana
kérna«, sagðí Weidel enn fremur, þegar
Dalby svaraði engu.
»Þér lízt vel á hana?
»Hvað áttu við?«
»Þú hefir felt áslarhug til hennar, það
segi eg þér í allri hreinskilni, vinur minn«.
»Og þó að svo væri?« mælli Dalby.
»Nei, þú, tala þú eins og þér býr i
örjóstk.
»Jæja, eg get sagt þér það ósköp vel, þvi
alt er sínum vin segjandi. Eg hefi felt ást
tit hennar, en get þó aldrei fengið af mér
biðja hennar«.
»Hvers vegna ?«
»Af því að eg get aldrei eða að minsta
ekki enn sem komið er, gengið að eiga
hana«.
»Hver vegna?«
»Já, það geturðu víst sagt þér sjálfur,
hún er alls ekki trúuð stúlka«, mælti
Dalby.
»Já, en það getur hún visl orðið«, svar-
aði Weidel.
»Og eg veit ekki. Til eru þeir menn,
sem eg get undir eius fundið það á, að
þeir muni verða trúaðir, en svo eru aðrar
— eg veit ekki hvað veldur — en eg get
séð það á þeim, að erfitt muni 'veita að
sigra hjörtu þeirra og| ein í þeírra tölu er
ungfrú Jörgensen. Já, að vísu er hún inn-
dæl og elskuleg — henni er gefið þetta sér-
kennilega, eg veit ekki hvað það er — já
mannþokki — hún er yfirlætislaus og kurteis
við aðra, en samt er eg hræddur um —«.
»Er þetta ekki ímyndun tóm«? sagði
Weidel, »eg er nú aldrei að brjóta heilann
um slíkt og þvilíkt. Eg held, að hægt sé að
leiða hvern mann inn í Guðs ríki; að öðr-
um kosti fxnst mér Guð eigi vera máttugx’i
en höfðingi þessa heims. En auðvitað vei’ð-
ur maðurinn að vilja það sjálfui’. Og þessi
unga stúlka — hví skyldi hún ekki vilja
það — auðvitað, alt er undir því komið í
hvaða höndum hún lendir. Eg held að hún
sé viðkæni og bljúg sól, svo að hver sú
hönd, sem tekur nægilega á, getur leilt þar
fram eitthvað gott, ef honum er annais
dálítið sýnt um andlega hjúkrun.
»Þú ert of bjartsýnn«, sagði Dalby.
»Og þú ert of svarlsýnn« svaraði Weidel.
»Það er svo fjarri mér, að eg geti fundið
á fólki, hvað það er og hvað það er ekki.
Lítist mér á unga síúlku, þá tek eg hana
eins og hún er. — eins og hún kernur mér
fyrir sjónir. Mér kæmi aldrei til hugar að
forvitnast unx það í bæjarskránni, hvar/hún
ætti heima eða spyrja, hvers dóttir hún
væri —«.
»Faðir hennar er nú ef til vill, ekki sem
skemtilegastur«, sagði Dalby.
»Já, þarna greipstu á kýlinu«.
»En þú verðu þó að játa, Weidel, að