Heimilisblaðið - 01.10.1938, Blaðsíða 27

HEIMILISBLAÐIÐ
171
Átök.
Eftir Olfert Ricard.
Vér skulum, líta fjcgur hundruð ár aft-
ur í tímann,.
I afskektum garði einum í Mí’anó, inn-
a,n grárra múrvegg'a og í skugga viðar-
laufsins, situr ungur maður í djúpum hugsr
unum. Hann er rösklega þrítugur að aldri.
Vi'nur hans situr hljóður hjá honum og
torfir með sársaukakend á brúnieita,
heygða hnakl ann og hi'nn höföingl ga höf-
uðsvip, — andlitið hefir ungi maðurinn
fahð í höndum ,sér. Hann er að brjóta heil-
ann um hina, erfiðu og e'nkennilegu list
að 'Æja: Nú verður að skríða, til skarar,
nú verður ao láta af þessu verða; hlekkina
verður hann að hrista af sér.
Það er eins cg ha,nn nemi staðar i hug-
anurn andartak, til þe,ss að s ckja í sig
veðrið. Svo tekur hann aftur tilh'aup og
kemst, nú skrefi nær markinu. Seinna
skr’faði hann um þenna atburð: Hið illa,
sem ég hafði vanið mig á, hafði meira
vald yfir mér en hið góða, sem ég var ó-
vanur«. Hann vildi ekki snúa við, en hik-
aði samt.
í huganum sá hann vinkonurnar
sme gja sér fast upp að honum og strjúka
hár hans: Það er þó ekki alvara þín, að
ætla að yfirgefa okkur? Fáum við þá aldr-
ei að koma til þín frarnar, Ágústin? Er
það ásetningur þinn, að þú viljir aldrei
framar njóta með okkur eins eða neins?
Þær toguöu í klæði háns að aftan, til þess
að fá hann til að líta við. Og hinn mátt-
ugi »vani<: tók undir: Heldur þú nú, að
þú getir iifaö á,n þeirra?
En raddimar fjarl x gðust aftur og urðu
æ óskýrari. Og þa.rna, fram undan, og
hvert sem honumi varð litið cg hvert, sem
hann le taði, í angist sinni, mætti augum
hang skínandi sýn: Hópar góðlegra og glað-
legra andlita, — það voru unglingar og
jafnvel börn líka — og æruverðugt aldr-
að fólk, karlar og konur, sem kölluðu á
hann. Hjá þdm ríkti alvara, — engin al-
glevmis kn.t', né heldur tómleiki eða tild-
ur. Þróttur og sigurgleði voru mörkuð á
svip þeirra. Og vingjatnltg rödd hvíslaði
nú að honum: Vertu eins, og þetta fólk!
Þú getur það. Eöa he'dur þú, að þetta fólk
hafi orðið svona af eigin rammleik? Nei,
það var Drottinn, sem gaf þeim sigurinn.
Hversvegna vilt þú reyna að treysta á þ'inn
eigin mátt? Pað er tilgangslaust. Fel þú
þig licnitm, — vertu hugh' austur. Hann
sleppir þér ekki!
»Ég barðist við sjálfan mig«, sagöi
Ágú-tm síðar.
----Hann st ö upp, yfirgaf vin'nn
cg fór lengra inn í garðinn, til þess að vera
í einrúmi. Þar gaf hann sársáukanum laus^
an tauminn, fleygði sér undir fíkjutré og
grét.
»Drott,'nn, hve lengi á, þetta að halda
áfram? Guo minn góður, gleymdu misg'jörð-
um mínum! Hjálpa þú mér til þe.ss að sigr-
ast á efasemdunum og hálfvelgjunni. Drott,-
inn, brjót þú þessa hlekki!«
Þá hevrði hann barnsrödd, sem barst frá
einhverju nágrannahúsanna, Hann gat ekki
gert sér grein fyrir því, eft'r á, hvort held-
ur það hefði verið rödd drengs eða, stúlku;
en alla. æfi minnt'st, hann hins einkenni-
lega, s.yngjandi málróms og orðsins, sem
var endurtekið hvað eftir annað: »Lest,u!
Lestu!« Það vakti hann, aftur til meðvit-
undar og umh.ugsunar. Eru börn annars
vön að syngja r.okkuð þessu líkt, við leiki
sína? Ekki man ég, að tg haí'i hevrt þess
getið.
Þetta er bending af himnum ofan. Ég
á að fletta upp í ritningunni og lesa það,
sem fyj'ir mér verðu1'. Það hafa hinir góðu
Guðs-menn gert.
Hann gekk aftur að bekknum, þar sem
vinur kans sat enn. Þar hafði hann skilið
eft'r pestularit'ð. Hann tók það og fletti
upp í þvi, — fýrir honum varð 13. kafli
Rómverjabréfsinsi 13.—14. \ers, og hann
las með ákefð: