Heimilisblaðið - 01.07.1947, Síða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
131
«Ef ég ekki skyldi koma aftur, er hægt að
/nila erfðaskrá mína í leynihólfi í skrif-
°rði mínu. Það á að þrýsta á hnapp, sem
ei ufan á skúffunni, sem er hægra megin.
L. V.“
niesta flýti hljóp Rósa að skrifborðinu,
^8 þegar hún hafði þreifað dálítið, fann hún
^nappinn og þrýsti á liann. Þá hentist fram
1JO sicúffa. 1 henni voru nokkur skjöl og
f ynd. Eins og konum er títt, þreif Rósa
Jrst ^júsmyndina. Það var mynd af ungum
þ m með stórum, einbeittnislegum augum.
virtust liorfa gagnrýnandi á hana, og
i ‘ ratt datt lienni í liug kossinn, sem hann
I _8efið henni, og hún roðnaði.
>tir neðan myndina var skrifað: „Til ödu,
^egar ég er dáinn“. Ada var fornafn ungfrú
0--H. Rósa fleygði myndinni gremjulega
1 skúffuna. Því næst tók hún skjölin
II r skúffunni. Annað var bréf, sem skrif-
8trj^ar utan á til frú Miller. En mjög dauft
var dregið yfir nafnið, og fyrir ofan
j “e voru stafirnir „R. M.“ Það voru upp-
haisstafimir henna;
tosa
að Vlssi nui að liann á þenna hátt var
siiua sér til hennar, — þess vegna reif
11 UPP umslagið og las bréfið:
j j” e8 ekki kem aftur, má engu breyta
Hér^ 6r^Junum uiínum fyrr en að ári liðnu.
„re.;ileð fylgja tuttugu sterlingspund, sem
frétt-8 ^ 5 kúsafeigu þenna tíma. Ef ekkert
uiá fS- min fyrir þann tiltekna tíma, þá
ru Miller hafa húsgögnin sem sína eign.
L. V.“
agsetniugin á bréfinu var 28. febrúar þess
’ ®em nú brátt var á enda.
eftjr Sf ályktaði, að bréfið hafi verið skilið
var i U. 10rSinu síðasta daginn, sem Verrall
leysi llma’ að iru Miller hafi í hugsunar-
seim ^að innan í bók, og bókin hafi svo
látin r,^ar Aerrall kom ekki aftur, verið
Þe * nolcaskápinn.
kans 8 Ve®Ua Var ekki farið eftir fyrirmælum
að v'erákVað ^úsa að breyta ekki neinu, og
aði húa j luúðinni til 28. febrúar. Ekki ætl-
hún hnf ‘eI,Jur aÚ segja neinum frá því, sem
lat°i fundið.
Jólin voru liðin með alls konar skemmt-
unum og hátíðahaldi, og það var kominn síð-
asti dagur ársins. Það var kyrrlátt í húsa-
kynnum Rósu. Aldrei framar hafði liún heyrt
liljóðið, sem liún liafði kynnzt, og var ekki
lengur hrædd við. Smátt og smátt, eftir því
sem tíminn leið, varð andlit og viðmót frú
Miller vingjarnlegra. Hún var lirifin af því
að liafa nú fengið, eins og hún komst að
orði: skynsaman leigjanda og matþega.
Rósa var nýkomin heim og hafði haldið
gamlaárskvöld hátíðlega með nokkrum kunn-
ingjum sínum, og þegar hún kom inn í stof-
una, tók hún eftir því, að frú Miller hafði
skreytt horðið með blómum. Hjá þeim voru
nokkur nýárs-heillaóskabréfspjöld og á með-
al þeirra bréf með undarlegri undirskrift:
„Til ungu stúlkunnar, sem er til heimilis
í Harbour Row nr. 7“; þannig var utanáskrift-
in, og það var stimplað í Ameríku.
Rósa þekkti engan í Ameríku, er hún liefði
bréfaviðskipti við, en þar eð engin önnur ung
stúlka átti heima á lystigarðinum, þá hlaut
hréfið að vera til hennar. Hún opnaði bréfið
ög las það. Bréfið var þannig:
„Er ég genginn af göflunum, eða er þetta
allt mögulegt? Eruð þér í raun og veru til,
eða eruð þér aðeins hugmyndasmíði drauma
minna ? Ég held, að þér séuð raunverulega
til, því að þér eruð ætíð eins í útliti, þegar
ég sé yður. Mig hefur oft dreymt sama draum-
inn, að ég væri kominn lieim í herbergi mín
í Harbour Row, og að þér væruð þar. Eina
nótt dreymdi mig, að þér kæmuð út í gang-
inn og bæðuð mig að fara burtu; öðru sinni
dreymdi mig, að þér báðuð mig að snúa við,
og láta yður fá sönnunargagn fyrir tilveru
minni, og ég kyssti yður. Mér finnst ég þekkja
yður svo vel, — þér eruð mér sem vinkona,
en ef til vill eru það draumar, sem heimþrá
mín hefur valdið. Ég hef gefið yður nokkr-
ar fyrirskipanir varðandi herbergi mitt, —
eða hef ég ekki gert það? Farið þér ekki burt
úr íbúð minni, þar liafa hugsanir mínar livíld-
arstað og hjá yður. Yiljið þér skrifa mér
og láta mig vita, hvort nokkuð er sannleik-
anum samkvæmt í draumum mínum.
Ef þér eruð til, er ég ætíð yðar
Leonard Verrall“.