Heimilisblaðið - 01.07.1947, Page 19

Vanda staddir
GVENDUR GEISPI
N'
Láki skildi nú skreppuna eftir uppi á
stanr, og síðan hlupu þeir félagar á brott, allt
Va< af tók. „Nú getur hún sprungið á hverju
augnabliki, karl minn“, sagði Láki, „og það
Ver ur ekkert líkt neinni púðurkerlingu“.
Vy ----------------------------------—
kj-I ”1'u er mer meira en nóg boðið, lasm!”
he” la^' Gvendur. „Ekki hcld ég að ég láti
mér?«n ^ara vera lengur að flækjast fyrir
8k r j svo niæltu þreif hann pinkilinn og
a< 1 honum frani af hafnarbakkanum.
n .. —..................... ’
þejrra '* aina Mjóðið, sem barst að eyrum
»Hvað' 'Ur anæ®ju^egt kjams neðan úr fjörunni.
Og i *1 l,eltaJ engin sprenging?11 sagði Láki.
litu .<!*>U1 l*eir 8kreiddust fram ó brúnina og
11 ur fyrir, skildu þcir ástæðuna.
8. En viti menn! Þeir höfðu ekki farið langt,
þegar lítill, ráðvandur snáði kom hlaupandi
á eftir þeim. „Halló, lierrar mínir!“ hrópaði
hann hinn ánægðasti, „það munaði minnstu,
að þið gleymduð þessu!“
10. Skjálfandi af hræðslu biðu þeir spreng-
ingarinnar. „Það veit sá eini, að hún þeytir á
land öllum hrognkelsum og kuðungum, lasm“,
sagði Gvendur. „Slingdu fingrunum í eyrun og
lialtu niðri í þér andanum með háðum höndum“.
1 bogglinum, sem karlanginn liafði fleygt í
þá, hafði sem sé ekki verið annað en kjöthúð-
ingur, er hann hafði hnupplað einhvers slaðar og
orðið feginn að koma af sér, þegar farið var að
elta hann. Ha — ha — ha!