Heimilisblaðið - 01.07.1947, Side 22

142
heimilisblaðið
Valerian endurtók með sjálfum sér:
— Raissa Porof! Nafn, sem alla ævi átti
að vera samgróið huga hans.
— Hvað ætli úr þessu verði? spurði ein
frúin.
— Það veit enginn. Ef til vill finnast ekki
sökudólgarnir, en ef í þá næst, mun þetta
áreiðanlega verða þeim æðidýrt spaug.
— Þetta var- svívirðilegt athæfi, hrópaði
greifafrúin. I hvaða herdeihl eru þeir, hers-
liöfðingi?
— Mér þykir leitt að verða að segja, að
þeir bera sama einkennisbúning og Valerian
greifi. svaraði hershöfðinginn og lineigði sig
um leið lítið eitt í áttina til unga mannsins.
— Það skyldi þó aldrei vera þú? hrópaði
unaur merkisberi hlæjandi.
Allir fóru að hlæja og liorfðu á Gretskv,
sem svaraði með óstyrku brosi: — Það held
ég ekki.
— Það verður að finna þá, sagði greif-
ynjan. Ef þessi unga stúlka er ekki ævin-
týrakvendi, sem gerir sér þetta allt saman
upp, þá er hún þess virði, að eitthvað sé
fyrir hana gert.
— En ef hún er nú ævintýrakvendi? dirfð-
ist stiórnarerindrekinn að grípa fram í.
— Þá verður lienni liarðlega refsað, svar-
aði greifafrúin kuldalega. Hvemig sem öllu
er nú farið, er ómögulegt að halda þessu
hneyksli leyndu. Almennt siðgæði hrópar
á hefnd, hélt hún áfram með hærri röddu.
Þegar greifynjan hitnaði, gat hún orðið
sérstaklega mælsk. Hún talaði nokkur andar-
tök og fékk alla á sitt mál. Stjórnarerind-
rekinn einn var efasamur, en það leyfðist
ekki, og í þetta skipti fékk hann áminningu.
— Starf yðar er að efa alla skapaða hluti
og neita afganginum, sagði greifynjan við
hann. Og þegar því einhver af frjálsum vilja
er kvaddur til að leysa af hendi 'líknsamt
verk, sem ekki beiplínis er í samræmi við
almenna skynsemi, þá geta blessaðir stjórn-
arerindrekarnir sofið í ró, án ótta við að verða
ónáðaðir.
Veizlugestirnir hlógu, og samræðurnar sner-
ust um önnur efni.
Brottför nokkurra gesta stundarfjórðungi
síðar notaði Valerian til að sleppa burt. Þeg-
ar hann gekk niður tröppurnar úr liúsi frænku
sinnar, fannst honum sem liann gengi upp
í móti, svo þungt farg livíldi á heila haiis-
Hann fór í loðkápuna sína og gekk út. íg‘
kalt loftið lék um andlit lians og færði hon-
um á ný nokkuð af lians fyrri ró. Sleði hans
nam staðar og beið hans, en liann kaus held-
ur að ganga og skipaði ökumanninum að
fylgja sér í hæfilegri fjarlægð. Síðan gekk
hann áleiðis meðfram Nevafljótinu, út í sót-
svart myrkrið, sem götuljósin rufu lítilleg8
með ákveðnu millibili.
Nevafljótið lá hvítt, þögult og sem dautt
undir hinni þykku ísbreiðu, sem hélt bylgj'
um þess í bóndabeygju. Á liægri liönd var
hinn breiði hafnarbakki, sem úði og grúði
af vögnum, er voru að sækja gesti sendiherr-
ans. Eftir því sem liann gekk léngra, urðu
vagnarnir strjálli, en liina svörtu klasa trjárfna
í „Lystigarðinum“ bar við himin. Hann f°r
yfir litla brú, sem lá yfir síki. Síðan hélt hann
áfram meðfram hafnarbakkanum, þranun*
andi í dimmri, ískaldri nóttinni, unz hon-
um loks heppnaðist að koma hugsunum sín-
uin í samt lag.
Svo langt var það gengið. Hann, Gretsky
greifi, kærður fyrir lögreglunni! Lítil stúlka
með dökk augu, fögur í sinni réttlátu reiðn
en þegar öllu var á botninn hvolft mjóg
lítilfjörleg. Þessi borgarastelpa, án nafns og
stöðu, liafði komið fram með kæru gegn ho»'
um. Hiín hafði gefið lýsingu á lionum og ei»'
kennisbúningi hans. Málróini hans var lýst
í skýrslunni til yfirlögreglustjórans, og
til vill fyndi hann, þegar lieim kæmi, lög'
regluþjóna, sein biðu bara eftir því að hremm8
liann, um leið og hann gengi inn.
Kaldur hrollur rann honum milli ski»ns
og hörunds. Refsingu óttaðist hann ekki ser-
lega mikið. Hvað var hægt að gera við hanm
Gretsky greifa? Setja liann í gæzluvarðhald
um nokkurn tíma, ef til vill. Það var all*
og sumt. Þar að auki voru þrír sekir. Hver)*
þeirra hafði Raissa sérstaklega kært? HafðJ
hún greint andlitsdrætti þess, sem hafði dreg'
ið hana inn í dimma herbérgið? Eða hafð*
liún verið svo útsmogin í hefnd sinni að segJJ
þá alla jafnseka?
Til allrar óhamingju var Gretskv óinög»,
legt að afla sér frekari upplýsinga. Með þvl
hefði hann leitt athyglina að sér. Hann hla»*
því að láta við það sitja að bíða og rey»®
að komast að því, sem auðið væri, því a