Heimilisblaðið - 01.07.1947, Blaðsíða 26

146
HEIMILISBLAÐIP
— Ég á með öðrum orðum að kæra þig?
— Með því skilyrði, að þú fáir loforð
um, að rannsókn liætti í málinu.
— Þetta er allt í bezta* lagi, vinur minn.
Ég fer þangað milli eitt og tvö. Svar mitt
færðu kl. þrjú. Óskaðu mér ekki fararheilla.
Veiðimenn segja, að það sé óheillamerkL
Síðan kvaddi furstynjan bróður sinn og
fór aftur að snyrta sig.
III.
TVOKKRUM klukkustundum síðar lét Adína
furstynja færa yfirlögreglustjóranum,
Klineusi hersliöfðingja, nafnspjald sitt. Hann
losaði sig á augabragði við tvær minni háttar
persónur, sem voru erinda sinna hjá honum,
gekk inn í sal við hliðina á einkaskrifstofunni
og lét vísa hinum fagra gesti þangað inn.
— Þér, kæra furstynja? hrópaði hershöfð-
inginn og kyssti kurteislega á hönd Adínu.
— Ég sjálf, hersliöfðingi,. og þar á ofan
vildi ég gjarna biðja yður að veita mér áheym
stundarkorn.
— Það ber nýrra við. Hefur verið stolið
frá yður?
— Haldið þér, að það þurfi endilega lög-
reglumál til þess, að ég komi og biðji yður
um stundarfjórðungsviðtal, svaraði furstynj-
an og leit á hinn liáttsetta embættismann
með sínu töfrafyllzta brosi.
— Ég þorði ekki að gera sjálfum mér
svo hátt undir höfði, tautaði hershöfðinginn
vandræðalegur.
— Nei, það skuluð þér heldur alls ekki
gera, sagði hún svo þurrlega, að svipur hers-
liöfðingjans varð undir eins grafalvarlegur.
Þegar furstynjan sá það, hagræddi hún sér
makindalega í liægindastólnum, breiddi fell-
ingarnar á hinum síða kjólslóða sínum yfir
netta fæturna og sendi lögreglustjóranum
eitt af sínum ómótstæðilegustu augnatillitum.
— Við skulum nú sjá, hershöfðingi, hvort
þér getið gizkað á, hvers vegna ég kem hing-
að til yðar?
— Þér hafið bannað mér að geta, sagði
hershöfðinginn með uppgerðarólund.
— Ekki alveg.
Þessum orðum var skotið fram eins og
hvassri ör. Hersliöfðinginn nötraði undir
skeytinu, en þorði þó ekki að liætta sér lengr3,
— Ég sé, sagði furstynjan, að ég verð að
lijálpa yður. Nú jæja, það er sagt margt iH*
um konurnar, ekki satt, hershöfðingi?
— Með leyfi .. . ?
— Það er sagt margt ljótt um þær og ekk1
með röngu. Þið karlmennirnir fullyrðið þae>
þið, sem eruð óskeikulir. Það leiðir af sjálf11
sér, að þær eru ástleitnar.
Klineus, sem alls ekki var lieimskur, þód
það liti stundum þannig út — og óvinir ha»6
fullyrtu það — sendi Adínu mjög svo tal'
andi augnatillit.
— Ég skil yður, svaraði furstynjan.
þær eru ástleitnar; og með því haga þ®r
sér rétt. Þér verðið að kannast við, að á»
ástleitni okkar kvennanna munduð þið lha
aumkunarverðu lífi.
— Það held ég ekki, tautaði hershöfð'
inginn og rétti út höndina til að grípa hoii
Adínu, en svarið var aðeins lítið högg Ilie
augnaglerjum furstynjunnar yfir framréd3
fingurna, svo að liann flýtti sér að kipPa
þeim til sín.
— Við erum ástleitnar, við erum duttl
ungafullar, og við erum forvitnar.
— Það er hreinasta slúður, hrópaði her6
höfðinginn, sem ekkert virtisl hirðá um 61
asta nafnorðið.
— Það er jafnsatt og guðspjallið, fulbrtl
Adína, og sönnunin á því er, að það er ei»'
tóm forvitni, sem dregið hefur mig liingaö'
— Eintóm forvitni! hváði Klineus v°n
svikinn.
Furstynjan horfði geislandi augunum »*
ur fyrir sig á augnaglerin og brosti yn^1®,
lega. Það var meðal annars þetta í látbrag
hennar, sem gerði hana ómótstæðilega. h°g
reglustjórinn, sem var fullkomlega heil*a
ur, gerði tilraún til að ná hendi hennar
í þetta sinn með meiri árangri. Honum vaí
ekki vísað á bug. Furstynjan sætti sig J
að hann þrýsti kossi á hina liönzkuðu ho»
liennar.
— Þessi forvitni? byrjaði lögreglustjórinn
— Kæri hershöfðingi, ég er alveg að deýJ’
úr forvitni eftir að fá að heyra eitthvað 11
þessa hrottnámssögu, þér skiljið, sagði fnr
ynjan og stóð snöggt á fætur.
— Ekkert er auðveldara. Þér vitið, að e