Heimilisblaðið - 01.07.1947, Qupperneq 29

HEIMILISBLAÐIÐ
149
’úu elsklniga, sem hún vill losa úr klípu.
rauninni hefur hún á réttu að standa. Þetta
'rði lægri stéttunum óþægilegt fordæmi. Og
SVo er hún auk þess mjög fögur — mjög
ogur — Qg aga]]jnn er gem gtétt álitinn mjög
virðingarverður. Rý rnun á veldi hans og virð-
utgu yr3] ] ]iæsta máta alvarleg. Jú, ég held
11111 hafi rétt fyrir sér.
Lögreglustjórinn gekk inn á einkaskrif-
Stofu gína og gaf skipun um að stöðva málið,
U( minnsta kosti til bráðabirgða.
t>egar hershöfðinginn gekk inn í gestasal
j°r8tynjunnar klukkan níu um kvöldið, kom
.i(011uni nijög á óvart að heyra daufan óminn
*-vennaröddum. Glamrið í sporunum, sem
La til kynna komu liins háttsetta embættis-
llanns, batt þó skjótan endi á samræðurnar,
þegar Klineus kom inn, var liann á auga-
ragði umkringdur af lieilum hópi ungra
'enna, sem voru liver annarri fegurri og
hærri að tign.
andi ^dáunárverður! Óviðjafnanlegur! Töfr-
1 ‘ l'ljómaði umhverfis hershöfðingjE
f. ,n? ekki hafði búizt við að liitta fyri
‘Þlmenrn .....____•
ann,
nr svo
Ad
aennt og hágöfugt samkvæmi.
Ula gekk sjálf á móti gesti sínum, rétti
j 1111,11 fagra hönd sína, í þetta skipti hanzka-
Síg8a’ll! ^)ess ilann gæti þrýst á liana kossi.
í v^]11 fet kun Lann setjast þétt við hlið sér
nla legubekkinn.
i . . Kæra þökk fvrir, að þér komuð, liers-
°uhngi: sagði hún.
ailj.ersilöfðinginn leit á hana í senn aðdá-
, °g álasandi augnaráði. Furstynjan var
eg skínandi fögur þetta kvöhl — og hún
1881 l>a8 ósköp vel.
8a r'\' sjai^ þér lieilan lióp aðalsmeyja,
.U"U1’ sem allar vilja styðja mig í því
Jálpa hinum ólánssama ...
^. 8akið, furstynja, sagði hershöfðinginn
ta].Ietti ur sér, en ég veit eigi, um hvað þér
t> - r h°fðuð boðið mér til tedrykkju.
að' \ hafr® alveg á réttu að standa, svar-
^ dína og hringdi bjöllu.
8ÍlkiPjUllrærÍng fÓr um hina skrautlegu
]j 1 ',oiai sem breiddu sig yfir dúnmjúka
8i a8tólana. Hershöfðinginn var var um
Y ,a yrö'i að beita brögðum.
5etti 1 . ,Var borið inn á stórum bakka. Adína
8jálf nieð nettum fingrunum sykurmol-
ana í bolla liershöfðingjans og sagði um leið,
eins og út í bláinn: — Ég kann ekki við að
nota sykurtöng.
Tvisvar eða þrisvaí bar liún hvítan arminn,
hálfhulinn knipplingum, upp að andliti hers-
höfðingjans, til þess að bjóða honum rjórna
eða kökur alveg að ástæðulausu. Og þegar
teið var drukkið og samræðurnar snerust um
daginn og veginn og hið nýjasta í bókmennta-
lieiminum, liallaði furstynjan sér langt aftur
í legubekkinn, breiddi fellingar kjólsins yfir
fætur sér og lét af ásettu ráði vasaklútinn
sinn, angandi af ilmvötnum, liggja upp að
klæðum hershöfðingjans, næstum undir hendi
lians.
— Við skulum tala frönsku, sagði liún.
Þjónninn, sem framreitt hafði, livarf bak
við hinar þykku fellingar dyratjaldanna, og
friður og fegursta eindrægni sýndist hvíla
yfir þessari vinalegu samkundu, sem virtist
vera svo samstæð.
— Okkur hefur borizt mjög svo kynlegur
orðrómur til eyrna, kæri hersliöfðingi, byrj-
aði furstynjan með lítið eitt hreyttum mál-
rómi, líkt og hún reyndi að stæla einlivern.
Þér þekkið eflaust málið út í æsar, annars
er ekki gaman að ræða mikið um það — þetta
uin stúlkuvesalinginn, þér vitið það ósköp vel.
Hershöfðinginn, sem setztur var á liinn
enda legubekksins, dró sporum setta fæturna
undir sætið, og fjarlægðin milli hans og furst-
ynjunnar virtist allt í einu þrisvar sinnum
meiri en hún hafði verið í upphafi.
— Þessi aumingja stúlka, ungfrú Popof
.. . nei, Porof, held ég það sé?
Hershöfðinginn laut þögull höfði.
— Ungfrú Porof, sem saklaus varð að sæta
hinni viðbjóðslegustu árás, mun, er ég hrædd
um, veitast erfitt að giftast ...
Við þessi orð kipptist hersliöfðinginn lítið
eitt við og sendi furstynjunni viðurkenningar-
tillit fyrir þessa varfæmi hennar.
— Okkur lieimskonum, hélt Adína áfram
og lagði hönd á hjartastað, er oftlega álasað
fyrir það, að við höfum eigi liluttekningu
með fólki utan okkar stéttar, er það ratar
í raunir. Það er sagt, að það eina, sem við
getum, sé að skemmta okkur. Við, mínar kæru
vinkonur og ég, höfum ákveðið að leggja sam-
an og hjóða ungu stúlkunni peningauppliæð,
sem að minnsta kosti að nokkru leyti getur