Heimilisblaðið - 01.07.1947, Qupperneq 30

150
HEIMILISBLAÐIÐ
bætt lienni tjón það, er bún befur beðið .. .
Sérstaklega ótímabær lióstakviða frá einni
frúnni truflaði liana andartak, en þegar hún
bafði kæft bóstann með vasaklút, hélt hún
áfram, einblíndi á úlnlið sér, sem skreyttur
var armbandi, — en bak við vasaklútinn
mátti beyra bljóð, sem grunsamlega mikið
líktist blátri. — Þann skaða, er hinir ávít-
unarverðu, ungu galgopar, sem ég vona, að
fái sín makleg málagjöld, liafa gert lienni.
Stutt þögn fylgdi þessari vel í'huguðu og
kænlega mæltu setningu. Allir nema hershöfð-
inginn sátu niðurlútir, og óhindraður naut
liann áhyggjunnar af að horfa á þessa svana-
hálsa, fíngerð eyrun og yndislegar ásjónurn-
ar, sem úr mátti le6a svo mikla siðprýði.
— Mér skilst, sagði hann loks, að það sé
breinasta góðverk, sem liin göfugu lijörtu
yðar hvetja yður til að gera fyrir hina ógæfu-
sömu, ungu stúlku?
— Og hvað ætti það svo sem annars að vera?
skaut Adína glettnislega inu í og brosti um
leið blíðlega.
— Mínar kæru, ungu liefðarfrúr, svaraði
hersböfðinginn. Hin englum líka góðvild yð-
ar þolir engin andmæli. Ungfrú Porof býr
bér í Pétursborg. Afhendið benni bina göf-
ugmannlegu gjöf yðar. Ég læt mér nægja að
láta yður í té lieimilisfang liennar.
— Nei, hershöfðingi, það gengur ekki, *
lirópaði Adína. Þá lítur það út eins og við
viljum kaupa þögn hennar.
Hersböfðinginn liorfði livasst í augu furst-
ynjunnar, en engin fimmtán ára unglings-
telpa hefði getað litið sakley6Íslegar út en
bún nú gerði.
— Skýrið mál yðar, sagði hann. Ég skil
hreint ekki, við livað þér eigið.
- Konurnar fóru nú að masa hver upp í
aðra. ísinn var brotinn, hópurinn þjappað-
ist meira saman, öll höfuðin voru, eins og
sagt er, undir sama höfuðfatinu. Að tuttugu
mínútum lið’num voru menn að mestu sam-
mála. Hershöfðinginn dró sig i lilé, aftur
glamraði í sporunum, og Adína fylgdi lion-
um inn í herbergið við hliðina.
— Þér hafið gabbað mig í kvöld, sagði
hann og greip liönd liennar.
— Yegna góðverks, sagði Adína ineð svo
skinheilögum svip, að bæði fóru að hlæja.
Það er hægt að bæta það upp aftur, sagði
bún með töfrandi brosi, og svo má engino
vila þetta, bersliöfðingi. Hér er upphæðin,
og liún tók úr barmi sér litla pyngju.
Hersliöfðinginn þrýsti kossi á pyngjuna,
Adína ógnaði lionum glettnislega með fingf'
inum, og síðan skildu þau bæði í bezta skapn
Að kvöldi næsta' dags sátu þau Porof
og dóttir lians hrygg í liuga saman í litlu,
blónmm skrýddu stofunni sinni. Sæti hinn-
ar látnu var autt. Stóri bægindastóllinn nieð
útbreiddum örmunum virtist stöðugt bíða
eftir því, 'að móðirin kæmi og skipaði á ný
sæti sitt við fjölskylduborðið. Feðginin höfðu
engu viljað breyta af siðum og venjum f°r‘
tíðarinnar. Hin látna átti í þeirra augum
ennþá sæti sitt í stólnum, ástfólgin niynd
liennar sveif yfir vistlegum arninum þeirra,
og í livert sinn sem þeim varð litið á tóm-
an stólinn, varð hrópið um hefnd háværara-
Það bar eigi aðeins að befna vansæindar
Raissu, lieldur einnig dauða móðurinnar, sei»
örvinglun í sambandi við þetta atvik liafði
valdið. Feðginin liöfðu þenna dag, sem endrar-
nær, reikað fram og aftur á Newskytorgn111
og bafnarbökkunum í þann mund, sem lieldra
fólkið var vant að vera þar á skemmtigöngu-
Hár, glæsilegur vöxtur Raissu, hjúpaður dökk-
um sorgarklæðum, og litli, hærugrái öld-
ungurinn, sem fylgdi henni, svo og allur
blærinn, sem yfir þeim livíldi, liafði dregið að
sér mörg forvitnisleg og áleitin augnatilli*111'
En öll þessi augnalillit, kvennanna liáðsleg
og rannsakandi, en karlmannanna dónaleg3
aðdáandi, bitu ekki hið minnsta á Raissn-
Athygli bennar öll beindist að öðru. Hu»
leitaði að merki, svip eða einhveju, sem líkt-
ist einhverjum hinna þriggja manna, sen1
hún þó naumast liafði séð og nú blönduðust
saman í liuga hennar. Alla saman mund1
hún strax liafa þekkt þá, og gegnum svörtu,
gris-slæðuna sína atliugaði luin andlit veg"
farenda og bar saman göngulag þeirra, en
með sjálfri sér hugsaði bún, að aldrei mynd1
bún finna þann, er hún leitaði að. Göngu"
ferðin liafði þenna dag orðið óvenju löng,
því að þegar Porof vildi snúa heimleið1®,
liafði Raissa sagt: — Ekki ennþá.
Það hafði verið kveikt á götuljóskerunun1-
Síðustu hræðurnar liöfðu yfirgefið enska liafn
argarðinn, og nóttin bjúpaði liið eyðileg3’