Heimilisblaðið - 01.03.1948, Blaðsíða 7

HEIMILISBLAÐIÐ
39
l>ar voti tun fólk j>ar. É>; gat nii ekki almenni-
^eíia farið að vaða heini í ókunnugt liús og
leita mér upplýsinga um þetta mál. Ég hafði
þ'í hugsað mér að spyrja eftir, livort þetta
Væri sumarhústaðurinn, sem auglýstur liafði
'erið fyrir nokkrum (lögum og hver ætti liann.
riú réð ég af að ganga heirn að luisinu. Ég
•Lap mjög létt á hurðina. Að vörmu spori
Ijoni miðaldra kona út og drengurinn á eftir.
Vjg spurði liana, livort þetta væri húsið, sem
a'tti að selja. Hún sagðist ekki búast við því,
l>ar sem maðurinn sinn hefði nýskeð keypt
l'otta hús og væri búinn að borga mikið af því.
Eg var nú að nokkru leyti mát þarna.
tngsanirnar rótuðust upp í huga minn, allt
san,hengislaust og ég náði hvergi í upphafið
ejns og mér líkaði það. Ég réð því af að segja
O'tthvað og spurði litla drenginn að lieiti.
Hann þorði ekkert að svara, en leit á mig
storum sakleysislegum augunt, sem fullviss-
"ðu mig enn hetur um, að ég átti þennan
jlfeng. Ég lcit á konuna og svaraði hún að
l,ann héti Karl.
~ Karl! sagði ég. Hvers son?
Hann er kallaður Hansson, sagði konan.
Eruð þér ekki móðir lians? sagði ég
°g (hó nokkuð niður andann.
_ Nei, ég gæti lians bara í óákveðinn
ttnia. Mamma hans fór norður í land um
aginn, svo liann liefur verið Iijá mér síðan,
anminginn.
Eg gat ekki spurt meira. En að fara við
s'° húið gat ég ekki, án þess að vita meira
11111 móður hans. Ég stóð í vandræðum, vissi
' ^ki hvað ég átti að gera. Að fara að spyrja
n,n heiti á konu, sem ntér kom ekkert við.
var rétt kominn að því að rétta konunni
tendina, þegar mér kom ráð í hug. Ég rétti
tengnum liendina um leið og ég sagði:
Vertu sæll, litli Karl, geturðu |iá sagt
nier, hvað mamma lieitir?
Konan hrosti og sagði:
Nei, auminginn, hann kallar liana allt-
'h mömmu. Nú Jiagnaði konan.
Lg sagði þá til frekari áherzlu:
I‘að eru mörg nöfn svo tornefnd, að börn
tn'ta oft ekki nefnt þau.
Já, bætti konan við. Annars heitir liún
^jóla.
Eg beið nú ekki lengur, en stökk af stað.
Nú var ég húinn að fá að vita allt, sem ég
Jnirfti. Ég varð svo óumræðilega glaður, að
ég hló liátt og lengi. Ég er viss um, að mað-
ur, sem hefði mætt mér, rnundi fyrst liafa
komið til hugar að ég liefði hlaupið frá
Kleppi.
Ég var svo glaður að eiga þennan litla dreng.
Ég liafði séð rétt, liann har allan svip af mér.
En hvernig stóð á jiessu föðurnafni? Ekki
hét ég Hans. En konan hafði þó nefnt hann
Iíansson. Eg var kominn liér um bil lieim
aftur, þegar ég vaknaði af þessum hugsunum.
Það hringsnerist allt í huga mínum. Ég vissi
ekki livað ég átti að gera. Hvort ég átti að
fara til Fjólu strax og hún kæmi og fá leið-
réttan þennan drátt á fundum okkar.
Ekkert vissi ég um, livort liún vildi nokk-
uð með mig liafa. Ég liafði ekki gert skyldu
mína gagnvart barninu. Að vísu hafði ég feng-
ið henni dálitla peningaupphæð, er við skild-
um um liaustið. En hvað kom til þess, að hún
lét barnið heita Hansson? Ég velti því fram
og aftur í liuga mínum, en komst að engri
niðurstöðu. Ég, sem hét Karl, og láta barnið
þó heita Hansson. Það gat ég ekki þolað.
F.g varð að hitta Fjólu og reyna að laga þetta,
Jirátt fvrir það, jiótt barnið yrði mér ekkert
viðkomandi, j>á fann ég til föðnrlegra tengsla
og ástar á mínu eigin afkvæmi.
Ég bjóst við öllu góðu og ætlaði að koma
fram eins og hvgginn maður. Þess vegna tók
ég aðra stofu til viðbótar og lét setja jiar allt
í stand. svo ég gæti boðið Fjólu beim, ef
hún hefði }>á ekki snúið við ntér bakinu. Það
óttaðist ég nú, að fyrir slóðaskap minn inundi
allt vera búið á milli okkar.
Nokkrir dagar liðu með kvíðafullum ótta.
Eftir vikutíma hélt ég suður að sumarhústaðn-
um. Þegar ég kom suður á veginn sá ég hvar
bifreið staðnæmdist við sumarhústaðinn og
tvær fullorðnar konur og drengur gengu út
í bílinn, sem ók síðan burt. Ég gekk heim að
sumarbústaðnum og spurði, hvort Fjóla væri
lieima. Tvær ungar stúlkur voru þar. Þær
sögðu, að móðir sín og Fjóla liefðu verið að
fara á stað inn í bæinn. Ég spurði þær, hvort
Fjóla vrði lengur hjá jieim.
— Nei, mamma var að fvlgja henni héðan,
sögðu þær.
Mér þótti slæmt að fara við svo húið og