Heimilisblaðið - 01.03.1948, Blaðsíða 25

11 EI MI L I S B L A ÐIÐ
57
~~~ Nei, nei! sagði Raissa ákaft. ViS œtlum
•'kki að húa hér, er )nið ekki, pabbi?
' Nei, sagði Porof og liristi böfuðið. Bryt-
inn virti Raissu fvrir sér með sýnilegum furðu-
s'ip.
~ Pér óskið } )á eftir því, að leigð verði
landa yður önnur íbúð?
Nei, ekki heldur ])að, sagði Raissa. Við
"Uuium búa áfram á sama stað.
Hrytinn starði á liana með sívaxandi undr-
jui. -— Eins og yður sýnist! sagði bann og
ineigöj gig. Húsbóndanum þótti vænt um
Petta herbergi.
Raissa renndi augum yfir húsgögnin, tákn-
j'i uin smekk og venjur eigandans. Á skrif-
iirðinu voru þó nokkrar hækur í snotru
atidi, sem á var fangamark ættarinnar, ásaml
> Hisu smádóti, sem allt voru ef til vill minja-
“npir frá vinum og vinkonum.
~~ Aí hverjum er þessi mynd? spurði Raissa
°g benti á smámynd eina. Hún var af ungri
0,ub sem tvjmælalaust hafði lil að hera
uiikla fegurð, en svipurinn var kaldur og til-
itiningasnauður.
Það er systir Valerians greifa, mágkona
• * ar> svaraði gamli þjónninn.
Kaissa bugsaði, að það væri fremur lítt
°rvandi mágkona, og hún sneri frá þeirri
'tiynd að annarri í bláum flauelsrainma, sem
sett bafði verið næsl rúminu. — Og þessi?
sP»rði bún.
. Ó, Guð minn! sagði garnli maðurinn
lr-vggur í bragði. Það er hin látna greifynja,
|eugdamóðir yðar. Greifinn myndi hafa tekið
lana með og lilýtur að liafa gleymt lienni!
R Lað má til að senda lionum hana, sagði
aissa fjörlega.
" bað eruð þér, sem ráðið hér, muldraði
ran,li þjónninn ineð eins konar álösunar-
,reim í röddinni. Allt er vðar. Við höfum
e ki rétt til að hreyfa við neinu.
Unga konan liorfði á brytann og virtist
1 Ulga eitthvað og tók síðan skjóta ákvörðun.
Hafið þér heimilisfang greifans? spurði
hún.
Já, frú.
~ Farið og sækið kassa, en hafið hann
stóran.
Hrytinn hvarf. Porof hafði setzt á lítinn
gubekk með hendurnar á hnjánum, og í svip
hans voru bersýnileg þreytumerki. Hann
liorfði á dóttur sína, án þess að mæla orð frá
vörum. Þjónninn kom skjótt til baka með
lítinn kistil.
-— Hann er allt of lítill, sagði Raissa. Hann
fór aftur og kom síðan með ferðakistu af
meðalstærð. Raissa tók með Iiitasóttarkennd-
um ákafa að raða niður hinum ýmsu munum,
ljósastikum, skriffærum, hókum, bikurum, í
stuttu máli sagt öllu, sem gat orðið Valerian
til minja. Hún braut borðdúkinu saman, og
setti liann ofan á þetta allt, en síðan tók hún
sinámyndirnar tvær og vafði þær innan í
pentudúk. I skápnum, sem liún opnaði, fann
hún bunka af fíngerðu líni. Hún tók af lianda-
bófi tvlft af vasaklútum og jafn-margar silki-
skyrtur og bélt áfram að raða niður, unz kist-
an var fuR. Efst lagði liún smámyndirnar nær-
gætnislega frá sér.
— Greifanum þótti innilega vænt um mynd
móður sinnar, áræddi gamli þjónninn að segja
með sárum kvíða út af þessu ráni, sem hann
kallaði þennan verknað með sjálfum sér.
— Gott, sagði Raissa og sneri andliti sínu,
sem orðið var rjótt af erfiðinu, að honum.
Úr ))ví að þér vitið utanáskrift greifans, þá
sendið honum þessa kistu þegar í dag.
1 svip gamla brytans mátti lesa margt, en
mest bar á fögnuði og furðu. — Strax, sagði
liann með skjálfandi röddu, alveg á stund-
inni. Hann mun verða innilega glaður.
— Hvað lieitið þér? spurði bún.
— Fadei, yðar náð.
— Nú skuluð þér, Fadei, gera mér skil á
því sem fram fer í húsinu. Allt skal halda
áfram að vera, eins og það var í greifans tíð,
svo að liann finni allt í röð og reglu, er hann
kemur heim.
— Þér lialdið þá, að hann komi til haka
aftur? spurði gamli þjónninn og liorfði á
úngu greifynjuna með tárin í augunuin.
— Ég vona það“, sagði hún óskýrt með hálf-
kæfðri röddu, næstum sem í draumi. Þér
skuluð koma til mín einu sinni í viku og gefa
skýrslu, bætti hún við. Henni varð litið á
föður sinn. Hann hafði sofnað út af á legu-
bekknum. Höfuðið liékk máttlaust niður, and-
litsdrættirnir voru náfölir, og í hinni liverf-
andi birtu vetrarsíðdegisins minnti hann
einna helzt á vofu.