Heimilisblaðið - 01.03.1948, Blaðsíða 27

HEIMILISBLAÐIÐ
59
aA frú Gretsky, on; finnur si«r alsaklausan,
'rœðist hann ranglæjtið meira en lmeykslið.
Adína tók þetta til sín. Greifynjan þekkti
allt of vel hin ýmsu undirferlislegu hrögð
l'eniiar til þess að hætta sér út í kappmæli
við hana. Hún stóð þess vegna á fætur og
íterði |)á atliugasemd, að það væri orðið
raniorðið, en bætti við, þegar hún var
að sveipa knipplingasjalinu um herðarnar:
her ætlið sem sé að taka á móti þessari
>ndislegu, ungu frú?
Aldrei, svaraði greifynjan. Þrátt fyrir
^akleysi sitt olli hún okkur mikillar ógæfu.
I " 'i-Ai hana, af því að liún mun ekki verða
-annngjusöm, — — en við getum eigi að
síður aldrei átt samleið.
p Aú, þannig lagað! svaraði furstynjan.
5élt . . . Jæja, við sjáumst aftur, kæra
Rfeifynja. Hreimurinn í röddinni, þegar hún
8a««i þessi orð, bar þess greinileg tnerki, að
r i ftreifynjan hefði viljað taka á móti Raissu,
-n>ndi hún i framtíðinni liafa orðið að vera
j111 heimsókna Adínu, en það virtist þó eigi
'■'fa hin minnstu áhrif á gömlu frúna.
Verið þér sælar, sagði liún við gestinn
A Eenni alveg fram í anddvrið. Adína
l’n-mleiðis og sauð á leiðinni saman í huga
s< r Lin ógurlegustu hefndaráform gegn ger-
'aHri Gretskv-ættinni, en þegar lnhi við lieim-
,?.®u sína fékk að vita, að litli, vndislegi
Jnlturakkinn hennar hefði fengið liægða-
|ePpu, á meðan hún var í burtu, féll henni
--fndin úr huga, en sendi hoð eftir liunda-
■ej«ni hirðarinnar.
VII.
I or°f hnignaði sífellt, enda þótt dóttir hans
j-lúkraði honum af liinni mestu alúð. Raissa
'afði frá því á harnsaldri verið vanin við
’júkrun sjúkra og meðferð liinna almenn-
J|St” sjúkdóma til hráðabirgða. Faðir hemiar
'■'fð’i kennt lienni allt. sem liann kunni, með
^1 að hann áleit það alltaf gott fvrir konur
is| ^-6ta veitt aðbúð sínum nánustu með lækn-
^P- Gamall vinur og embættisbróðir Por-
s kom dagleira og leit á liann, skrifaði nýja
'i' :VAIa- ilrisli höfuðið, kvssti lotningarfullur
>önd Raissu, sem liann hafð'i þekkt frá
Ih-n kom í þenna heim og gekk svo loks
1 ar sinnar hrvggur á svip.
— Væri það ekki betra, að þér kæmuð
með annan lækni með yður? spurði hún hann
dag nokkurn. Gamli læknirinn hristi liöfuðið.
Til livers væri það? sagði hann. Lífið
þverr óðum, hvort sem er.
Lífið þvarr í raun og veru. Porof leið út
af kyrrlátlega án allra þjáninga. Minni hans
var nær algerlega þrotið. Hann krafðist einsk-
is og kvartaði eigi. Þegar hann var með liress-
ara móti, horfði hann á dóttur sína með inni-
legri, en raunalegri angurhlíðu. Raissa gekk
þá til hans og brosti við honum, alveg eins
og hún var vön að gera, þegar allir voru ham-
ingjusamir í litla, óbrotna liúsinu. Einn dag
hafði hún brosað þannig til hans og leitast
við að tala um eitthvað skemmtilegt, vorið,
sem í vændum var, um dásamlegar göngu-
ferðir á komandi sumri, þá liafði liann bent,
eftir að hafa hlustað lítið eitt á hana, með
holdlithim vísifingnnum á Iiinn svarta kjól
Raissu. — Það mun eiga fyrir þér að liggja
að ganga í sorgarklæðum í langan tíma! Það
er þungbært fvrir stúlku á þínum aldri, -
— en berðu ekki slíkan búning mín vegna.
Án árangurs revndi Raissa að gera að gamni
sínu og koma hugsunum hans inn á aðrar
brautir. öldungurinn seig undir eins aftur
í hið venjulega mók. Hann vaknaði aðeins
einu siuni enn. Það var í lok marzmánaðar.
Embættismaður frá yfirfjárhaldsráðinu
kom með peningaupphæð til Raissu. Það var
lilutur af tekjum útlaganna, sem fallinn var
í gjalddaga. Hlutur Gretskys var þó ekki þar
með. Það voru tekjur þeirra Sabakine og
Rezofs. Raissa lét embættismanninn leggja
seðlana á horðið, sem samlagðir voru stærðar-
uppliæð, og gaf honum viðurkenningu fyrir
þeim. Þegar hún var aftur orðin ein með
föður sínum, tók hann seðlana og virtist íluig-
andi.
- Allt þetta verður að sendast til baka,
sagði hann við dóttur sína. Við eigum ekk-
ert í þessum peningum, þú skilur það.
— Vertu rólegur, faðir minn, svaraði Raissa.
Ég veit það.
Það er gott, skrifaðu undir eins, alveg
undir eins. Með skjálfandi hendi benti hann
á skrifborðið, þar sem pappírinn var gevmd-
ur. Raissa hlýddi. Hún tók tvær pappírsrakir,
skrifaði nöfn og heimilisföng efst á þær, tók