Heimilisblaðið - 01.03.1948, Blaðsíða 16

48
heimilisblaðið
sóknum mínum á lieimilið, og meS því fjöri
og glaffværð, sem þær ollu á heimilinu, væri
ég að koma mér í mjúkinn hjá sér, eldri syst-
urinni, og unga ærslaskjóðan væri aðeins
sem skálkaskjól.
Auk þess væri Isahella eimþá aðeins harn,
sem ekki væri hægt að taka með í þess liáttar
útreikning.
Þegar Júlíanna koinst að því, að ágizkun
liennar var öfug, varð hún alveg eyðilögð.
Þessa sorglegu sjón hafði ég nú fyrir mér,
og var lnin ennþá hryggilegri fvrir það, að
vesalings unga stúlkan gerði allt, sem hún
gat til að leyna harmi sínum, og í fyrsta
sinni á ævinni var ég vottur að miklu liugar-
angri.
Án þess að ég gerði mér það ljóst, hreif
þessi harmur allar hugsanir mínar, og mér
fannst allt í einu að miklu ómótstæðilegri
máttur draga mig að Júlíönnu, en það að-
dráttarafl, sem Isahella með glaðværð sinni
og ljómandi æsku hafði liaft á mig.
Var það aðeins meðaumkun? Eða eru
til tilfinningar, sem ekkert eiga skylt við
ástina, en geta þó náð meira vahli yfir okk-
u r en ástin?
Eg gat séð svo rniklar sálarkvalir í augum
ungu stúlkunnar, og svo örvæntingarfulla við-
leitni liennar til að láta sér lynda örlög sín,
að ég þorði ekki annað en að taka tillit til
þess.
Sem ástæðu til að heimsækja ekki fjöl-
skylduna um stundarsakir notaði ég fyrir-
liugað ferðalag, og gerði meira úr nauðsyn
þess, en rétt var,-----og þenna frest ætlaði
ég að nota til að atliuga ástæðurnar.
Þegar ég skýrði frá fyrirætlun minni, leit
Júlíanna á mig með svo þakklátu og ánægju-
legu augnaráði, að mér fannst mér fulllaunað
fyrir það, sem ég lagði í sölurnar.
I fjarveru minni hafði ég bréfaskipti við
Merendere-systurnar. Það var komið sumar,
og fjölskvldan hafði farið til Sviss. Þaðan
skrifaði un gfrú ísabella mér nokkur bréf,
sem lýstu því, hversti hrifin lnin var af ver-
unni þar. Einn góðan veðurdag fékk ég hréf
frá henni, sem sannfærði mig um, að ungur
ástúðlegur maður, að nafni Emil Chandel,
mundi að líkindum biðja hennar áður en
langt um liði.
Hún hafði gaman af að þetta var í vænil-
um; hún skrifaði mér um þetta með mikilb
glaðværð, en þrátt fyrir það, að út leit fyrir.
að hún væri fús til að ganga í þetta hjóna-
hand, þá gat ég þó fullkomlega ráðið þa‘^
af hréfi hennar, að um ást frá hennar hálfn
var ekki að ræða. Ég fékk ákafan hjartslátl
við að lesa síðasta hréfið, og sú ást, sem eg
liafði borið í hrjósti til ísabellu, blossaði upP
aftur. Ég hafði sannarlega farið heimskulega
að ráði mínu, og gloprað hamingjunni lir
liöndum mér af því nær of samvizkusamri
varhyggð.
Herra Emil Cliandel mundi áreiðanleg3
ekki verða jafn nærgætinn!
Ég var í óðaönu að láta ofan í ferðakistu
mína og hugðist að' heimsækja Merendere-
fjölskylduna til Jiess að yfirstíga keppiu;Ul1
minn, sem ég var viss um að ég gæti, en Þa
fékk ég eftirfarandi bréf frá eldri svstur-
inni:
„Kæri vinur!
Komið þér liingað á svipstundu! Ég velt'
að' þér elskið ísabellu, en það er ekki óniÖgU'
legt, að hún trúlofist öðrum innan skaiitnis-
Komið þér fljótt! Það er ef til vill ekki rétt
af mér, að skrifa yður þetta, en ég ber 1
brjósti einlæga vináttu til vðar, og þessi trygga
vinátta liefur aukist og margfaldast við fjar'
\ eru yðar. Ég álít, að það hefði verið rang1
af mér að láta yður ekkert vita um þessaJ
horfur. Þér getið áreiðanlega enn þá bjarga
hamingju yðar. Júlíanna ■
Ég fór, — og er nú koininn aftur.
Ég var viðstaddur brúðkaup ísabellu. aJ1
þess að það hefði nokkur minnstu áhrif a
mig, og að átta dögum liðnum, verður
Júlíanna kona mín.
Ég verð að bæta því við, að liáttprúða unn
ustan mín er stundum enn þá kvíðin og þ°rl1"
ekki að treysta hamingju sinni. Hún er hræ
um, að neðst í lijarta mínu, mér óafvitan ■
kunni að’ leynast einhver frjóangi af Lff*
ást minni á systur hennar, og að þessi frJ°
angi þroskisl smátt og smátt og stækki, s'
að mig grunar, að hún haldi, að það sé me
aumkun en ekki sönn ást, sem hún á lja111
ingju sína að þakka,