Heimilisblaðið - 01.03.1948, Blaðsíða 24

56
HEIMILISBLAÐIÐ
sorgir hjónalífsins, ijlefíi þess hlýt ég að fara
á mis við. Þeir haldá, að nú hafi ég hefnt
mín. Ö, ég er alveg eins óliamingjusöm og
áður — ennþá óliamingjusamari!
A heimleiðinni frá kirkjugarðinum tók hún
eftir hinu þreytulega göngulagi föður síns.
Daginn áður, lieima lijá Gretsky greifynju,
hafði henni fundizt lxann óvenju ellilegur
og allur breyttur, en seinna um daginn gáfu
viðburðirnir honum aftur afl hans og atorku.
Nú, þegar allt var fullkomnað, lineig liann
aflvana undan hinni tvöföldu byrði sorgar og
nístandi ábyrgð. Hið óvissa, reikula göngu-
lag lians virtist bera það tneð sér, að heimur-
inn og b'fið væri honum of þungur baggi
á lierðar.
Raissa sá þann einmanaleika, sem hún átti
í vænduni. Hver átti að hugga hana, þegar
faðir hennar var fallinn í valinn. Sá dagur
gat varla átt langt í land. Enn einu sinni
flugu henni útlagarnir í hug, og það féllu tár
niður á svarta kjólinn hennar.
Þegar feðginin komu heim, fundu ])au sér til
mikillar furðu liúsið fullt af blómum og
vinafólki. Fregnin um lxamingju Raissu liafði
fært þá alla aftur í höfn. Auk þess hafði for-
vitnin rekið alla þangað, sem í nokkuru sam-
bandi væru við fjölskylduna, til þess að fá
vitneskju um alla málavexti og hvernig hún
ætlaði að verja hinum miklu auðæfum. Þeir,
sem ekki mættu sjálfir, 8endu árnaðaróskir
og blóm með þjónustufólki sínu.
Hin unga greifynja tók allri þessari athygli
kuldalega. Hún kom allt of skjótt ofan á þá
fyrirlitningu, sem lienni hafði verið sýnd,
til þess að liún gæti meint, að hugsað væri
af lieilum hug. Hún tók upphefð sinni með
svo mikilli hæversku, að gestirnir héldu leið-
ar sinnar fullir undrunar yfir konunni, sem
svo vel knnni að halda á spilum sínuin. Þegar
stofan var orðin tóin, tóku feðginin loðkáp-
urnar sínar og gengu út til þess að losna við
fleiri óboðna gesti. Þau héldu til bústaðar
Valerians Gretskys. Dómurinn, sem kunn-
gerður liafði verið þjónustufólkinu, liafði fvllt
það mestu skelfingu. Það hélt, að Raissa ætti
ráð yfir lífi þess og limum.
Það var tekið á móti lienni sem drottningu
af þegnum sínum. Húsið var allt hið skraut-
legasta. Hestarnir biðu á stöllunum vandlega
stroknir, og vagnarnir voru í stakasta lagi-
Raissa hafði öran lijartslátt, er hún gekk upp
tröppurnar, sem lagðar voru rauðu áklæði. Svo
Iiélt hún innreið sína í vistarverur manns sins.
— En hve hann er ríkur, tautaði Porof
gamli. Raissu var það fagnaðarefni, að liann
sagði ekki: — En livað við erum rík! Og
hún endurgalt það föður sínum með augnii'
tilliti, fullu af dótturlegri ástúð. Valerian var
í raun og veru ríkur. Allt frá fordyrinu ínn
í búningsherbergið, þar sem silfurkanna stóð
á hvítu marmaraborði, ilmaði af skrauti °g
munaði - Jiessu gamla ættarskrauti, seni
fremur kemur í ljós í fullkomleik og gæðuin
hlutanna en í fjölda þeirra. Allt bar vitm
um góðan fegurðarsmekk.
Gamall hryti, sem bæði var sjálfur fæddur
á óðali Gretskyættarinnar og einnig foreldr-
ar hans og ætt lians frá ómunatíð — ge^^
raunalegur á svip á undan hinum nýju eig"
enduni. íltlegð húsbónda lians liafði valdið
lionum mikillar sorgar. Hann mundi hafa
gefið aleigu sína til þess að fá að fylgjast nieð
lionum, en Valerian hafði ekki fengið að
taka neinn með sér. Þegar þau komu að svefn-
herbergi Valerians, sem var eina herbergi
íbúðarinnar, er læst var, opnaði hann þa
upp á gátt og dró sig svo sjálfur í hlé. T oro
gekk inn, en Raissa nam staðar hikandi a
þröskuldinum. Henni fannst það einhvern
veginn ekki viðeigandi að fara inn í lierbergi
ókunnugs karlmanns, og lnin fann, að hun
blóðroðnaði.
— Jæja, sagði faðir hennar og sneri sér vi
Hún gekk inn liikandi eins og óttaslegtm
Hinn skrautlegi búnaður herbergisins bar me
sér smekkvísi eigandans, aðeins rúmið vai
samkvæmt rússneskri siðvenju lítið og
beddi með einni stangardýnu, en yfir 111
óbrotna ullarteppi var breitt h'nlak úr dyru»
liollenzku lérefti.
— Húsbóndinn sjálfur liefur drepið baiuu
sagði gamli þjónninn og benti á fagran bjaru
arfeld, sem notaður var sem gólfábreiða fram
an við rúmið. Hvorugt feðginanna mælti or* •
Gamla þjóninum jókst áræði við hinn vl°
gjarnlega svip Porofs gamla og liinn rólega
virðuleik Raissu og bætti við:
náð að setjast liér að? Óskið þér eftir.
miðdegisverðurinn verði fram borinn ■
S
Ætlar yðar
að