Heimilisblaðið - 01.07.1949, Side 4

112
TIEIMILISBLAÐl5
bjarga því, nema að brevta far-
vegi fossins. Vatnsmagnið var
svo mikið. Það var tekið að
(liinma, og björgunarfólkið
befði getað sagt með góðri sam-
vizku: „Við skulum bíða með
að gera stífluna til morguns“.
En það gerði það ekki, heldur
Iteit það á jaxlinn. Það vibli
ekki gefast upp meðan nokkur
von var.
Það var sendur liraðboði lil
þorpsins eftir pokum og skófl-
um, og því næst hófst örvænt-
ingarfull barátta við tímann og
myrkrið. Pokarnir voru fylltir
af sandi og settir út í fljótið,
lirúga af steinum og viði fór
sömu leiðina, og brátt fór stífl-
an að laka á sig lögun. Hhiti
af fljótinu breytti um farveg, og
smátt og smátt dró úr þrumu-
raust fossins, og loks var bann
eins og gagnsæ slæða í liúminu.
Skyndilega kom einn lög-
reglumaðurinn auga á bönd, er
blakti fram og aftur í löðrinu.
Hann reyndi að ná benni með
járnkrók, en gafst upp á því
og brópaði til fólksins, að það
skyldi binda lykkju í endann
á einni bainbusstÖnginni. Hon-
um lieppnaðist að koma lykkj-
unui utan um þessa drauga-
legu liönd og berða á reip-
inu. Hann teygði sig eins langt
og bann gat, lagðist niður á
klöppina, en félagar bans béldu
í belti lians og fa'tur. Svo stakk
baiin bönduniim niður í vatnið.
Sér lil mikillar skeifingar
fann liann, «ð ískaldir fingur
luktusl utan utn úlnliS lians.
JJVAÐ liafði komið fyrir Dor-
otliy? Þegar vinir lienn-
ar sáu bana síðast, bafði bún
staðið og veðjað með sjálfri sér,
bvort bún mundi' komast yfir
efri fossimi með því að lioppa
berfætt slein af steini. Á miðri
leið rann luiii til og datt.
Straumurinn reif hana með sér
á augabragði og bún stakkst á
liöfuðið niður í straumiðuna
milli fossanna eins og þungur
steinn.
Og nú skeði hið furðúlega:
Hún sogaðist ekki í gegnum
neðanjarðargöngin, heldur
þeyttist bún fram af fossinum
og lenti á klettasyllu í miðri
fossiðunni. Vinstri fótur lienn-
ar festist í klettarifu, og bún
gat ekki losað lianil. Á kletta-
syllunni livíldu aðeius fætur
heiuiar og mjaðmir, efri hluli
líkamans var beygður aftur yfir
sig, og höfuðið og bandleggirn-
ir dingluðii niður.
Hún liélt niðri í sér andan-
um meðan bún gat. En það
var ekki vatn, sem streymdi inn
í munn hennar; það var lireint,
súrefnisríkt loft. Hún skildi
þetta ekki. Umbverfis liana
þrumaði fossinn, en það bafði
skeð kraftaverk. Hún liafði
stevpzt niður í loftfullt rúm,
þar sem líkami liennar komst
tæpast fyrir. Það, sem Jiún
bafði álitið að væri ólgandi
vatn, var í raun og veru aðeins
loftbólur og löður. Hún end-
urtók livað eftir annað með
sjálfri sér: „Ég get andað, ég
er ekki á leið að drukkna. Að-
eins að þau finni mig, áður en
það er um seinan“.
Varir liennar voru aðeins
nokkra sentimetra frá vatns-
löðrinu. Löðrið lék stiiðugt um
andlit beiínar og nakinn h'k-
ama. Hún liafði fyrir löngu
rifið baðfötin utan af sér í binni
vonlausu baráttu sinni við að
losa sig. Vot og skjálfandi
lá
bún í þessu þrönga fange^!
sínu, þar sem allt var liulið
græuni móðu. Hún reyndi Í1
æpa á lijálp, en rödd henOíir
drukknaði í fossniðnum.
í þrjár klukkustundir ^
fjórðung stundar békk D°r<'
tby Spark á klettasylhn111''
Meiri liluta tímans var l'*111
meðvituíidarlaus, og þegar l11"1
fann krók lögreglumanns111
koma við andlit sitt, liafði 1>",!
ekki krafta til að lyfta hfl^
leggnum og grípa utan 1,ll!
bann. Hún varð yfir sig liræ^'
Ef þau gæfust nú upp og
að leita annars staðar? Ef 11
vilí kæmu þau ekki aftur. h111'
gátu liðið margir dagar, ,I|,Z
dauðinn miskunnaði sig >*ir
liana. En þá sá liún reip*1
renna niður til sín eins og gJ°
frá liimnum, og henni tókpl
með örvæntiugu liins dauðy°llJ
að smeygja lykkjunni utan ,|ll!
úlnlið sinn.
Um síðir lieppnaðist 1°'’
reglumanninum að losa
bennar og draga hana upp 1,1
vatninu. Þessi granna, nfl"*3
vera var bvít eins og marinfl"11
stytta. Það var enginn í vl1^'
um, að Dorothy væri dáin. "J>>
allt í einu opnaði hún auglI,!'
Um varir liennar lék veikt bt°r'
og Inin vafði bandleggjun,1,l!
um hálsinn á björgunarinfl1,||!
sínum, er stóð eins og þvaI’‘'
Þegar sjúkravagninn vl,r
skömmu seinna kominn af s*11
sagði liann við hana: „l,e,til
er í fvrsta skijiti á ævinni, se,l!
lík liefur faðmað mig. Ég vlir.
svo ruglaður, að það mu»:1‘
Ct-
minnstu að ég brinti yður ;1
ur í fljótið!“