Heimilisblaðið - 01.07.1949, Síða 12

120
121
hærri daglaun úr býtum en
sonurinn, og þá voru engin tak-
mörk fyrir fyrirlitningu hans
á amlóðahætti ungdómsins.
Hægri hönd lians var kreppt,
en hann sagði bara: ■— Ég er
bæklaður af gigt, en ég get þó
lialdið á liamri.
Skömmu eftír að hann varð
áttræður, liætti hann í annað
skijjti við að liöggva grjót, en
þó ekki vegna aldursins; síður
en svo. Hann liafði aðra at-
vinnu í huga. Vinur hans, Láki,
hafði ákveðið að hætta vinnu-
mennsku hjá Jens óðalshónda,
og Bóas gamli hvatti hann til
þess og benti vininum á, liversu
gamall hann væri, þótt hann
sjálfur vaéri miklu eldri. Láki,
sem var sjölíu og þriggja, hætti,
en Bóas gamli, sem var átt-
ræður, tók við starfinu.
Það væri rangt að segja, að
þessi ákvörðun væri vel séð
heima. í fyrsta skipti komust
hörnin að raun um, að hann
var að verða gamall.
— Pabhi verður að vera
heima! sagði sonurimi. Það er
rúmlega hálf míla til Jens, og
þú gætir hæglega orðið úti á
leiðinni.
Gamli maðurinn kipraði
saman augun.
— Jæja, jæja, það verður
nú eins og ég lief ákveðið!
Og það varð.
BÓA.S, gamli flutti til Jens
óðalsbónda og vann þar sem
vinnumaður í sex ár, kom lieim
stöku sinnum á sunnndögum,
reifst við soninn, var skensinn
við tengdadótturina og lék sér
við börnin. Þegar sex ár voru
liðin, sagði Iiann upp vistinni,
því hann hafði komist að raun
um, að Jens prettaði hann.
Hann tautaði fyrir munni sér,
að Jens væri svikahrappur.
Farðu þá og gerðu upp
sakirnar við hann, sagði son-
urinn að lokum. Og það íierði
sá gamli.
Hann kom aftur um kviildið.
Rauðleitt andlit lians ljómaði
af einhverri óskiljanlegri gleði.
Það var sigurhrós í svip hans.
I tíu mínútur sat hann þögull,
svo þaul liann á fætur og veif-
aði fimmtíu króna seðli.
Hvað sagði <>g .. .1 Ég
kreisti peningana út úr honum!
Sonurinn og tengdadóttirin
göptu af undrun.
Attirðu hjá lionum pen-
inga ?
Peninga? Auðvitað! Hvers
vegna hahlið þið, að ég hafi
verið að ráða mig til þessa
þorsks? — Komdu með það,
sem þú skuldar mér! sagði ég.
Á ég kannske að kæra þig?
spurði ég ógnandi. Hami stóð
og klóraði sér, þessi durgur, og
kallaði mig „elsku föðurhróð-
ur“. Pu! sagði ég, Iiver lield-
urðu að kæri sig um að vera
föðurhróðir þjófs?
Bóas gamli baðaði út hönd-
unum og stappaði fótunum í
gólfið. En allt í einu festust
stígvélin hans í gólfþurrkunni,
og hann datt. Þegar hann ætl-
aði að standa upp, gat liann
ekki stigið í hægri fótinn. Það
varð að senda eftir lækni.
— Hvað eruð þér gamall?
spurði læknirinu.
—- Áttatíu og níu ára! taut-
aði Bóas gamli.
Já, þér verðið að fara í
rúmið, svo skulum við sjá, hvort
fóturinn lagast ekki.
- Hvaða þvættingur er þetta,
HEIMILISBLAÐl®
tautaði gamli maðurinn. Áb'1'
ur liann, að fóturinn komí
ekki lengur að notum? Ko,,)l
hann aftur að liálfu ári lið,,u’
þá skulum við sjá!
Og það furðulega skeði,
fjórum mánuðum seinna v:,r
gamli maðuriun kominn aft,,r
á fætur. En hann var gæfly11^’
ari en áður. Hann gat þra,,,,u'
að umhverfis bæinn brosan^
með sjálfum sér. Hann var ebkl
lengur þverúðugur og skensi,ul
við tengdadótturina, og ha,,u
lék sér við hörnin eins og ha,,u
va-ri eitt af þeim.
Dag nokkurn datl hann 11,1
í garðinum, og hann sag^'
ekki geta staðið upp, jaf,,v<
þótl ekkert sæist á fætin,,,u'
Hann trúði ekki hinum ,,n?1'
(sem voru sextíu og tveggja
sextíu ára); hann vildi að seU*
yrði eftir lækni. En þegar læku' ;
irinn hafði rannsakað hann
komizt að sömu niðurstöð11-
varð gamli maðurinn æfur °'r
öskraði:
— Farið þið, og látið ,,,1!:
liggja umhirðulausan, ga,,,h,u
vesalinginn!
Og svo lá liann í hálft ;,r'
sannfærður um, að fótnriuU
væri brotinn. Til þess að mýhJ'1
skap hans og auka á guðhræ*^
una, opnaði tengdadpttirin l,t
varpstækið á liverjum su,,,,u'
degi, og gafst honum þa,,,llí!
tækifæri til að hlýða á messl1,
Hann lá með lokuð augW °'í
spenntar greijjar. En hv°rt
hann fylgdist með því, er fh]tt
var, vissi enginn gjörla.
St rax og guðsþjónustunni ví,r
lokið, opnaði hann augtm Ur
sagði: — Amen, það er auðv^*
að segja ... Við livað ba,,u
átti, vissi enginn nema ha,,u'
HEIMILISBLAÐIÐ
Aflur á móti fór öðrum að
'erða Ijóst smátt og smátt, að
eas gamli var loksins að verða
gamall. Dag nokkurn kom ná-
8rannakonan og skýrði frá því,
að niaðurinn hemiar hefði feng-
fð niagakvef, og þá reis gamli
urmn upp í rúminu og var
’nað
h
að
0,1,1 m sýnilega mikið niðri
fvrir. '
~ Ef til vill gengur það sama
nu'ir> tautaði hann og setti
*turna gætilega niður fyrir
rúntstokkinn. Hann sté ósköp
'arlega á gólfið og yfir hrukk-
ÚR andlit lians færðist glaðle;
hros.
gt
Vitið þið það? skrækti
a,,n. Ég var veikur í magan-
h
ntn!
þAD er 1)largt að segja
, u,n síðasta árið, sem Bóas
I í f A’ ■
1 ■ Hann staulaðist um úti.
1.1 hans varð ennþá livítara,
"ai»i hans ennþá hrörlegri.
Mgnstætt flestu öðru gömlu
_ i sagði hann engar sögur
^‘l liðnum dögum. Þegar ein-
'er spurði liann, liversu marga
k°»imga hann hefði lifað, svar-
1 hann með fvrirlitningu:
^púrðu Láka!
P*? þegar Signý sagði vin-
Oarnlega, að Láki væri dáinn
■ r,r ntörgum árum, sagði liann
"'úÚgaður:
Alltaf skall þú vera á móti
ga,llla fólkinu!
I hfann var óneitanlega hressi-
^ sUr, þegar llanll sagði fólki
I syndanna. Þá ljómuðu augu
‘ »s, 0g hin hjáróma rödd hans
k að nokkru sinn fyrri slvrk.
I ram á síðustu stundu gat
1111.1 hugsað um sig sjálfur,
Frh. á hls. 142.
Þekkið þér ráðvanda manneskju?
/^ÓÐUR VINUR manns nokk-
urs fvlgdi honum til lest-
arinnar.
— Á morgun verður stærsti
dráttur ársins í liappdrættinu,
sagði vinurinn. Hæsti vinning-
urinn er 250 000,00, og ég er
að hugsa um að kaupa mér
miða.
— Ég ætlaði nú eiginlega að
kaupa mér miða líka, sagði
hinn, um leið og lestin fór að
hreyfast. Mundir þú ekki vilja
kaupa einn fyrir mig?
Þegar maðurinn kom nokkr-
um dögum seinna úr ferðalag-
inu, stóð vinurinn á stöðvar-
pallinum til að taka á móti
honuni. — Þú hefur umiið
hæsta vinning! hrópaði vinur-
inn, áður en lestin hafði num-
ið staðar.
— Getur það verið! kallaði
hinn upp. En í söniu andránni
spurði hann: Já, en hvernig
veiztu, að það var minn miði,
sem kom upp, en ekki þinn?
— Það er augljóst mál! Ég
setti miðana í umslög og skrif-
aði þitt nafn utan á annað um-
slagið en mitt nafn utan á hitt!
Frá atviki þessu, er liefur
raunverulega gerzt, var sagt í
samkvæmi, þar sem sagðar voru
sögur af heiðarlegu fólki. Allir
voru sammála um, að ráðvendni
mannsins væri einsdæmi. Um-
ræður þessar hófust í fyrstu
vegna smágreinar í daghlaði:
1 kaupstað nokkrum varð
maður fyrir því óhappi, að
tapa þrjú hundruð og fimmtíu
krónum á götunni. Það var
hvassviðri, og seðlarnir fuku út
í veður og vind. Maðurinn gerði
sér litlar vonir um að sjá nokk-
uð af þeim framar, en fór þó
til lögreglustöðvarimiar og til-
kynnti þar tjón sitt. Hann varð
óneitanlega undrandi, þegar
lionum var sagt, að tvö hundr-
uð krónur væru þegar komnar
fram, rakari hefði fundið þær
í arennd við vinnustofu sína.
Maðurinn hafði tæplega stimg-
ið peningunum á sig, þegar
annar maður kom inn á lög-
reglustöðina með fimmtíu
króna seðil. Skömmu seinna
kom kona með eitt hundrað
krónur, er hún liafði fundið
á götunni. Og þar með hafði
maðuriim fengið peninga sína
aftur!
Gestirnir fóru að rifja upp
margar áþekkar sögur, og þeir
efndu til dálítillar samkeppni
um, hver þeirra gæti nefnt
dæmi um heiðarlegustu mann-
eskjuna. Sagan af happdrætt-
ismiðanum varð hlutskörpust,
en þó var deilt um hana og
eftirfarandi frásögu:
Það var á tímum seglskip-
aima. Hrörleg kaupskip sigldu
um höfin með dýrmæta farma.
Það var ekkert smáræði, sem
þau færðu eigendum sínum. En
skipströnd voru algeng, og
gerðu margan útgerðarmann-
inn gjaldþrota, enda var sjó-
vátrygging ekki almenn í þá
daga.
Dag nokkurn ræddu saman
útgerðarmaður og umboðsmað-
ur vátryggingafélags niðri við
höfn í litlum smábæ í Norður-
Ameríku. Eitt af skipum út-
gerðarmannsins var nýlega lagt
Frh. á bls. 141.