Heimilisblaðið - 01.07.1949, Blaðsíða 17

124
125
S á n (1 o r H u n y a d y
Buxurnar
gALÁZS hafði ráðið til sín
ungan 8túdent, til að kenna
syni sínunt latínu og reikn-
ing.
Nýi kennarinn, sem hét
Dombay, var mjög ungur mað-
ur, svo ungur, að hann var enn-
þá hreykinn af því, að vera far-
inn að raka sig. Hann hlaut að
vera mjög fátækur, því farang-
ur hans var ekki annað en
pappakassi, sem bundinn var
aftur með snæri. Heimilis-
fólkið kenndi strax í brjósti
um hann. Það vihli ekki af
öðru vita, en þvo og strjúka
fötin lians á liverju kvöhli, svo
að hann gæti farið í lireina
skyrtu daginn eftir.
Kennarinn og nemandinn
liöfðu valið sér lystihúsið í garð-
inunt að aðsetursstað, því þar
var svalast. Það var líka upp-
áhaldsstaður systra nemandans,
Erzsébelar og Karolu, einnig af
sömu ástæðu.
Erzsébet var seytján ára og
Karola átján, og þær roðnuðu,
j>egar einhver ávarpaði þær.
Stúdentinn vakti einu sinni
alhygli Karolu á maríuhænu,
sem var að skríða á hálsi henn-
ar. En það varð ungu stúlk-
unum ofraun; þær roðnuðu svo
stórkostlega, að stúdéntinn fór
að hugleiða í fvllstu alvöru,
hvort ekki væri kurleislegast
af sér að roðna líka.
Og systurnar urðu sífellt ást-
fangnari af laglega, unga stúd-
entinum með hverjum degi sem
leið, þrátt fyrir feintni sína.
Hann fann líka ástameistann
kvikna, en hann elskaði livorki
Erzsébetu né Karolu, lieldur
féll liann að fótum Jieirra
beggja. Erzsébet liafði dásam-
legt andlit, svört augu og blóð-
rauðar varir. Karola var svo
aðdáanlega grannvaxin, að hægt
var að hnýta á liana slaufu.
Stúlkurnar tvær runnu sam-
an í eitt í Jiuga Dombays: hann
skóp sér draumamynd, sem
hann reisti á altari sálar sinnar.
Dag nokkurn, eftir hádegið,
sagði Balázs við hann: — Mik-
ill óskapa hiti er þetta. Svitnið
þér ekki í Jiessum dökku föt-
um yðar, lierra Dombay? Ég
held ég eigi ljósar buxur, sem
ég get gefið yður.
Því rriiður var leiðindagalli
á gjiif þessari. Þegar Dombay
mátaði huxurnar, kom það í
ljós, að jiær náðu honum upp
undir liendur, jiví þær voru
allt of síðar fyrir hann.
Domhay fór með buxurnar
niður í eldhús til eldastúlkunn-
ar og sagði: —- Kæra Zsuza,
gerð'u mér nú þann greiða. að
klippa nokkra sentimetra neð-
an af huxunum, því ég get ekki
notað þær eins og J)ær eru.
Eldastúlkan, sent var á horð
við j)ræltroðinn mjölpoka að
gildleika, renndi hýru auga til
unga mannsins og sagði: — Ég
skal gera J)að.
HEIMILISBLAÐl? HeIMILISBLAÐIÐ
Hún klippti síð'an með 'í1,1<
fýsni neðan af huxunum, ge^
frá J)eim og [)ressaði J)aer, op
hengdi þær svo upp á s»l,rl
úti í garði, til að viðra |)ær- ,
Nóttin breiddist yfir. Allt 1 *
einu sást einliver á ferli ,,lft
Ijós í garðinum. Erzsébet
léttum skrefum yfir grasblett-
inn. Hún hélt á Ijóskeri í 11,111
arri hendinni, en sauinakorfl1
í hinni. Ástþrungin augu bel11'
ar höfðu strax séð, að' buxi,rl1
ar af föður hennar mundu ver ‘
of síðar fvrir unga mann1111^
en þar eð liún Jiorði ekki ‘r<
hjóða lionuin aðstoð sín®
áheyrn hins fólksins, vildi l,ul
ráða bót á vandræðum þess1111
í skjóli náttmyrkursins. lf<l1
tók huxurnar niður af snúrin1111,
klippti neðan af þeim, gekk fr‘
J)eim aftur, kyssti þær heit11111
kossi, hengdi J)ær upp aftur' 0r
hvarf síðan eins og vofa i,,u
húsið.
Síðan leið klukkustund-
Þá sást aftur einhver á b’r
með Ijós í garðinum. Það '
Karola, með Ijósker og saU,,1‘
körfu. Henni hafði dottið l1'1
sama í hug og syslur lienU
Hún klippti neðan af K1*
unuin, kyssti Jiær, lieng di K
upp aftur, og hvarf síðan l'1
skjótasta inn í húsið'.
C sótl1
Snemma næsta morgun s
þjónninn buxurnar, og fór ,,,f
Jiær upp í herbergi Dotnb3 * * * * * * *'
Dombav fór í ])uxurnar>
'k'1
var næst því kominn, að r‘ ,
upp óp! Þær voru handonj ‘
Skáhnarnar voru svo stuttar' .
þær náðu ekki nema niðr,r
_x:ð lei*
hnjám!
\ ið morgunverðarborðið
, i-kK1
Balázs með vanþóknun á d°
Frh. á bls. I43-
kla»
ítÖMLUM ILÍ»U
1 SKJIRNARFONTl
rHORVALDSENS.
ld()i kom Dönum first til
'uííar að' fala smíðar hjá Thor-
'aldsen, og það var kvenmað-
UL seni first varð til jiess. Hún
lrt Karlotta Schimmelmann,
-Ofafró, og bað hann urn
Jtriiarfont, sem hún ætlaði að
í'jefil kjirkjunni á Brátrölla-
),lríí' Hiin er á Fjóni. Thor-
‘ddsen fór að smíð’a, og árið
' l'tir var fonturinn húinn, enn
°1Ust ekki frá Rómaborg firr
urlega til húinn þar utanum
sem skjírnarfatið á að standa.
Það' eru rósir, skornar í stein-
inn, og mesta snilldarverk. Að
baka til, firir neðan einglana
(er síðar ve.rða nefndir) stóð
þetta letur:
„Ojms lioc Romae fecit
et Islandiae
terrae sibi gentiliciae
j)rietatis causa donavit
Albertus Thorvalsen
A. MDCCCXXVII.“
11 1815. Þá var liann fluttur
/ Hanmerkur, og stendur nú Það er:
röllaborgarkirkju, eins og
“^tfafrúin hafði lil ætlast. Alhert Thorvaldsen
1^25 fór Thorvaldsen að 1 ll"Sa uni að senda Islandi eitl- gjörði smíðisgrip þenna í
Rómaborg,
eftir sig. Hann var Jni ní- 0tl,inn til Rómaborgar norð- og gaf hann
íslandi,
10 11 r Danntörku, og liefir lík- ættjörðu sinni,
1 fta ætlað að sína Dönum, í ræktar skjini,
,'Urt hann væri með öllu hú- 1827.
11,1 að gleyma ættjörðu sinni,
1° þeir hefðu haft niikið' við Norskur kaupmaður kjeipti
‘u,n, og kjeppst livur við ann- samt þenna font, og letrið var
;,A kalla liann landa sinn. 1 ‘Ulu bjó þá til nían skjírnar- .°Ut’ <‘[>tir sömu mindinhi, og afntáð; enn Thorvaldsen fór
undir eins að' húa til nían, og
Ijet höggva marmárann í
senda hann Miklabæjar-
fll’kju í Blönduhlíð í Skaga-
r< 1,1 °lr lauk við liann um sum-
| H’2 ‘. Þessi fontur var í
l'áhrugðinn liinuni firra,
l'ur vqr á blómhríngur, fag-
Carrara, enn lauk sjálfur við
fontinn í Rómaborg. Þessi
fontur er allt að einu og sá,
sem kaupmaðurinn fékk, nema
hvað marmarinn er dálítið grá-
leitur, og ekki fullt eins góður
hví Iiinn liafði \erið afhragð.
Hann var fluttur híngað til
Kaupmannahafnar 1833, á her-
skjipi því, er Galathea heitir,
og stendur hann nú í minda-
smiðju Thorvaldsens í Karlúttu
liöll. Firirmindin (úr gjipsi)
var komin laungu áður, og
stendur þar í höllinni uppi í
mindasalnum stóra.
Þessi skjírnarfontur cr fer-
strendur stöpull, 27 þumlúng-
ar á hæð og 201/4 þumlúngur
á livurn veg.
Á framhliðina er skorin:
Skjirn Krists.
Frelsarinn stendur í Jórdan,
með handleggina krosslagða á
brjóstinu, og hneigði höfuðið
til að láta skjírast. Ásjóna hans
og limaburður eru fegursta
eftirmind þess, sem var liógvær
og af lijarta lítillátur. Jóhannes
skjírari liefir í vinstri liendi
guðslambsstafinn (agnus-dei-
stafinn); enn í liægri liendi
heldur hann á hafskjel, og
hellir vatninu yfir höfuð lausn-
arans. Hátign og alvörugefni
skjína af andliti lians.
Á vinstri liliðinni er:
María með barniS og Jóhannes.
María situr hugsunarfull með
barnið Jesúm í fángji sér; hún
lieldur handleggjunum utan
um liann, og hendurnar eru
signar niður á kjöltu harnsins.
Jesús snír sjer við' í faðmi móð-
ur sinnar, rjettir \instri hönd-
ina að Jóhannesi, til að klappa
lionum, og er að lipta liægri
hendinni til að hlessa liann.
Jóhannes lieldur á guðslambs-
stafnum í vinstri liendi, enn
leggur liina liægri liönd með
trúartrausti á knje Maríu, og