Heimilisblaðið - 01.07.1949, Síða 19

126
H'EIMILISBLAÐlP
liíi kyrtilfald kardinálans
Framhaldssaga eftir Stanley J. Weyman
Honum var gersainlega horfinn allur kjarkur og liann lilýddi
eins og ósjálfrátt. Ég stökk af baki, og miðaSi byssunni enn á
liann, og því næst tók ég upp beltið og skammbyssurnar. Síðan
fór ég á bak aftur og hélt áfram. Eftir stundarkorn spurði liann
mig ólundarlega, Iivað ég ætlaði nú að gera.
Fara aftur til baka, sagði ég, og halda til Aucli, þegar
ég kem að vegamótunum.
Það verður komið myrkur innan klukkustundar, sagði liann
fýhilega.
Ég veit það, svaraði ég. Við verðum að velja okkur nátl-
stað og búa um okkur sem bezt við getum.
Við höguðum okkur samkvæmt því, sem ég hafði sagl hon-
um. Við nutum dagsbirtunnar við, þaiigað til við konnim inn
í jaðar furuskógarins. Þar valdi ég okkur náttstað í afdrepi,
sem var skammt frá götunni. Þar var skjól fvrir næðingnum,
og ég sagði manninum, að hann skyldi kveikja eld. Ég tjóðraði
hestana skammt frá okkur, þar sem ég gat haft auga með þeim.
Þá var aðeins eftir að borða kvöldmatinn. Ég sá dimmleitt and-
lit þrjótsins og sterklegar hendurnar við rauðleitan bjarmann
af eldinum, og ég sá líka augu hans, svört, þungbúin og athugul.
Ég vissi, að maðurinn var að velta því fvrir sér, hvernig ha'nn
gæti komið fram hefndum á hendur mér; að hann mundi ekki
skoða liug sinn um að stinga liníf síniim inn á milli rifja minna,
ef ég gæfi honum tækifæri til þess, svo ég átti ekki annars
úrkostar en vaka. Ef ég Iiefði verið hlóðþyrstur maður, íiefði
ég valið þann kost, að gera út um mál okkar í skyndingu og
mér í hag, og skolið hann þar sem hann sat.
En ég hef aldrei verið grimmlyndur, og ég gal ekki fengið
þiggur blessun og blíðlæti fre^’
arans með lotningu og ** ’
heiðslu.
Hægrameigin á fontinuin et'
Kristur, aS blessa börnin■
Þar silur Kristur, í þa11"
íiiund, er hann hefir mæit l’111
guðdómlegu orð: „leifið bi>rll‘
* unuin ti! mín að koma“. Ty0
börn standa frammi firir ho11’
um. Ingra harnið hefir af sj#^“
dáðum hlaupið frá móður sin>l1
til liins blíða vinar barnan1111
*
og stiðst við knje hans, )]ie
barnslegri ást og trúartraU6*1’
Eldra barnið kjemur auðmjó’'1
og lotníngarfullt. Móðir þes‘'
hefur lagt saman á því heii^’
urnar, og sagt því að fara soi'J
til að láta hlessa sig. Á
Jiti Krists skín liáleit blíða °‘r
hreinleikji sálarinnar. HaU11
liorfir að sönnu á eldra bariii^'
og leggur hægri höndina á höf'
uð þess, og blessar það, eI1°
vinstri höndina leggur lianu
handlegg litla bamsins, eins °r
hann ætli að lialda því Iijá ser
því honum er indi að saL
leisi þess.
Að baka lil er letrið, se>11
áður er nefnt, og þar firir ofaH'
Þrír einglar líðandi í lopt'■
Það er ekkji með öllu lj®?*’
hvurt meistarinn hefir æthlfl
til, að þessir einglar hefo11
nokkra einkar þíðíngu: og þe,r’
sem hafa líst fontinum, tal11
hvurgji um þá öðruvísi el111
helga príði (Gloria) — íieit’8
„prófessor“ Thiele. HoniH11
virðist þíðíug jiriggja höf«ð’
diggða kristinnar trúar ha1*1
smiðnum óafvitandi hirzt 1
þessum mindum; „því (sei!ílf
hann) „er ekkji ein þeirra, ®r.
127
Heimilisblaðið
nilS til þessa. Mér stóð ógn af þögninni, sem grúfði jafnt yfir
jhllunum sem dimmum liimninum, og niðurinn í ánni virtist
tilheyra allt öðrum lieimi og ekki rjúfa þessa djúpu þögn. Þetta
llla'11 einverunnar, dimnmr geimurinn uppi yfir okkur, þar
|Cllr stjörnurnar blikuðu, myrkri hulinn dalurinn, þar sem ósýni-
egt fallvatn niðaði og stevptist áfram, einangrunin frá mann-
e^u samfélagi og jafnvel öllu, sem minnti á mannlega tilveru;
Ih þetta setti svo óhugnanlegan svip á verkið, að ég hratt lnigs-
"tiiiiii frá mér með hrolli, og ákvað þess í stað að vaka alla
Uottina -- l,i,la löngu, köldu nótt í faðmi Pýreneafjallanna.
tlr skamnia stund liringaði liann sig saman eins og liundur,
>ír s°f»aði í bjarmanum af eldinum, og svo sat ég klukkustund-
11111 saman þarna hjá lionum og liugsaði. Mér virtust mörg ár
era hðin, síðan ég kom síðast í veitingahús Zatons eða kastaði
Fiiingum. Mundi ég nokkurntíma hverfa aftur til hinna gömlu
1 naðarhátta og starfa? Það virtist allt svo fjarlægt og hulu
'eiPað. Mundi Cocheforét, skógurinn og fjallið, grái kastalinn
^011ur þær, sem þar réðu húsum, einliverntíma virðast eins
^Jarlaegar? Og þar sem eitt tímabil ævinnar gat máðst svona
,ott úr minningunni, er annað tók við, og virzt eins og sakir
lo,hi óverulegt og litlaust, mundi þá lífið allt einhverntíma
einhvers staðar, og allt, sem við -—. En nú var nóg komið!
r' 'ar farinn að haga mér eins og heimskingi. Ég stökk á fætur
l' sparkaði trjákuhbunum betur inn í eldinn. Síðan tók ég
k-Ssuna °g fór að ganga fram og aftur meðfram klettinum. Ein-
e,1uilegt, að tunglskinsglæta og nokkrar stjörnur, og nokkurra
h’uda einvera skyldi stytta svo mjög bilið milli manns sjálfs
1Ul<irs vegar og æskunnar og barnaskaparins hins vegar.
, ^hikkan var orðin þrjú eftir hádegi daginn eftir, og sólin
l'1 ;,hi heitum geislum á eikilundina, og loftið var þrungið
v ^ hlýju, er vjg Vorum á leiðinni upp hæðardragið, þar sem
I ^’úön til Aucli lá út af götunni. Gulir burknarnir og fallin
^ ’f'11 á jörðinm virtust endurvarpa Ijósinu af eigin rammleik;
fhpgað og þangað í hæðardraginu vöru lundir af rauðleitum
(i^ 'trjáin, sem voru til að sjá eins og hlóðblettir. Framundan
l ,lr v»r hópur af svínum að róla í hrúgu af akörnum, og
111 ’ýttu letilega, og langt frá okkur lá drengur og liorfði á þau.
p Hér skiljumst við, sagði ég við félaga minn.
ti| la^r ákveðið, að ríða spölkorn eflir veginum til Auch,
shi rvki í augu lians, en neina svo staðar, skilja liest minn
11 1 skóginum og fara fótgangandi til kastalans.
^VÍ ^rr ÞV1 hetra! urraði hann. Og ég vona, að við sjá-
s ‘dilrei aftur, lierra minn.
-Cili u
pegar við komuin að trékrossinum, sem er við vegamótin,
JANE
Frh. af bls. 115.
sem negrarnir höfðu liðið öll
þessi ár.
— Ég kem aftur annað kvöld.
Þá verður þú að geta gefið
mér eitthvað til ferðarinnar. Ég
verð að fá mat og peninga, ef
það á aiinað borð er mögulegt.
Ég mun þurfa að horga fólki
fvrir mig!
Daginn eftir hvarf peninga-
budda ungfrú Priscillu; livolpi
var kennt um það, en Jane
fékk að kenna á svipunni, fyrir
að hafa ekki lokað hvolpinn
inni. Hún gladdist við höggin.
Hún vissi, að þau mundu verða
sér hvatning til að strjúka er
frá liði.
Hún hnuplaði líka mat, og
hjó bróður sinn til ferðar. Hún
sá liann aldrei framar. En fleiri
negrar leituðu til hennar, og
Jane hafði heppnina með sér
áfram. Hún fékk smávegis
liýðingar á milli. Hún hló með
sjálfri sér, jiegar Priscilla sló
liana, og stundum sló ráðsmað-
urinn hana líka. Högg hans
voru sárari, en ánægjan af að
leika á hvítu mennina var
henni sárabót. Jane fékk þakk-
ir að nóttinni; negrar hurfu
af plantekrunni. Eigendurnir
og hinir, sem í nágrenninu
rjettir út liöndina í þolinmæði
og lítillæti, og horfir til liimna,
eptirmind trúarinnar? og er
ekkji hin glaða minil, er auð-
sjáanlega kjeppir áfram, áþekk
voninni? og gjetur ástin betur
sameinað, enn sú liin þriðja
mind, er faðmar hinar háðar?“
Fjölnir 1839.