Heimilisblaðið - 01.07.1949, Qupperneq 30

138
HEIMILISBLAÐl*5
— Ég er ekki lierra de Coclieforét, svaraði ég, og það verðið
þér að láta yðnr nægja, maður minn. Og livað hinu viðvíkur,
ef þið saekið Larolle kaptein ekki strax, og hleypið mér inn,
munu afleiðingarnar verða ykkur óþægilegar.
— Ha, lia! sagði liðþjálfinn og ygldi sig. Þér virðisl kunna
að krunka. Jæja, komið þér inn!
Þeir viku úr vegi fyrir mér, og ég gekk inn í anddyrið án
þess að taka ofan liattinn. Eldur liafði verið' kveiktur á stóra
arninum, en hann var þegar kulnaður. Þrjár eða fjórar riddara-
byssur stóð'u upp við einn vegginn, og hjá þeim lá lirúga af
malpokum og hálmdyngja. Brotinn stóll, sem mölvaður liafði
verið í gáska, og nokkrir tómir vínbelgir lágu á víð og dreif
um gólfið, og þetta og annað þvílíkt gerði stofuna óþrifalega
og draslaralega. Ég leit í kringum mig með viðbjóði og það'
kom kökkur í kverkar mér. Þeir liöfðu' misst olíu á gólfið. og
það var mjög loftillt inni.
— Ventre bleu! sagði ég. Hegðið þið ykkur þannig í húsum
aðalsmanna, dónarnir ykkar? Ma vie! Ef ég væri yfirmaður
vkkar, mundi ég senda annan hvem ykkar á tréhestinn!
Þeir gláptu á mig með opnurn munni: hroki minn gekk alveg
yfir þá. Liðþjálfinn var sá eini, sem setti upp reiðisvip, og
það þá fyrst, er liann gat komið upp nokkru orði fvrir vonzku.
- Þessa léið! sagði hann. Við vissum ekki, að von væri á
lieimsókn yfirhershöfðingjans, annars mundum við luifa húið
allt betur undir að taka á móti honum! Hann fvlgdi mér inn
ganginn, sem ég kannaðist svo vel við, hölvandi og ragnandi
í hálfum hljóðum. Hann nam staðar við dagstofudyrnar. — Kynn-
ið yður sjálfur! sagði hann ruddalega. Og ef yður skvldi volgna
þarmt inni, getið þér engum um kennt nema sjálfum yður!
Eg opnaði hurðina og gekk inn. Tveir menn sátu að’ teninga-
s[)ili fyrir framan arininn, við borð, sem hálfþakiö var glös-
um og flöskum. Teningurinn glamraði á borðinu um leið og
eg gekk inu, og maðurinn, sem liafði kastað honum, hélt livlk-
inu yfir honum meðan liann leit við, þungur á brún, til að
sjá, liver inn hefði komið. Hann var ljóshærður og hjartur
yfirlitum, stór vexli og rjóður í andliti. Hann hafði afklæðzt
brynju sinni og stígvélum, og treyja lians var snjáð og blett-
ótt, þar 'sem brvn jan hafði lagzt að henni. Að öð’ru leyti var
hann algerlega klæddur samkvæmt nýjustu tízku. Hálsklútur
hans var úr fínasta efni, sem fáanlegt var, og var lagður þannig,
að knipplingaendarnir leggðust lítið eitt niður á hrjóstið; skraut-
lindi hans var hlár og þræddur með silfri, fet á breidd. I öðru
eyranu bar hann lítinh gimstein, og yfirskegg lians var mjótt
og klippt að hætti Spánverja. Þegar hann leil við, hefur hann
sennilega húizt við að sjá liðþjálfann, því þegar liann kom
auga á mig, reis hann hægl á fætur, en tók þó liylkið ekki ofan
af teningnum.
Hver Ijandinn er þetta? lirópaði hann reiðilega. Komið
eii ineðan lilíðin
og liafið fisk
lur sauð
svo fæst með Guðs lijálp daglegt l,ro111
á Færeyings disk.
Guð signi mitt föðurlaud, Færeyj1"
B. )■
PRESTASÖGUR
Árió 1946 kom út í Dani,,f*
irk“
jn°

lítil bók, er heitir Pastoren er
som. I bók þessari eru ein?0
prestasögur, sannar og Jognar’ ",r
skrifar Kaj Munk formálsorð- ^
birtast nokkrar sögur, valíb,r
handahófi.
Dag nokkurn koni inaóur tiI
ing prests í Horne Sogn á ^Í"'1 ^
Hann vildi fá dóttur sína skírð*
átti hún aö heita „Hósíanna
Nú ber prestuni skylda til aó
0cr
börn sóinasainlegum nöfnuni
fyfjr
prestuiinn reyndi að útskýra '■
föðurnuui, að barnið gæli með (llr
nióti heitið „Hósíanna“. En faðirl"
lia""
ila'1
var ósveigjanlegur. Samt lofaði
presti að liugsa inálið. Á meðai' ^
jiresti snjallræði í lmg, og l,tr
jjj|)í
faðirinn koni aftur og hélt fram s
nafniim. sagði prestur við l'8"'
„Jæja, Óli ininn Larsen. Það er ",,r
leið fyrir J)ig að lála dóttur PA
heita karlinannsnafni. Veiztu c
sV"
að skrifað stendur: „Hósíaniifli r-
Davíðs“. — Þá skipti Óli I"rf'
iim skoðun.
Lars Jepsen: „Mér virðist
niunur á nýja prestinum og
gamla“.
Sören Olsen: „Já, það iná nú se^
Það liðu tuttugu inínútur, u"z ^
sofnaði hjá þeiin nýia. en sá
I
lau'k því af á finim mínútúu1*
I skóla nokkrum var von á P ,
í heimsókn. Kennarinn hjó neu1
* llðP'
urna undir koniu haus á Jienna'1
lifl""
Of
U»""
„Þegar presturinn keinur, spyr
þig, Pétúr: „Á hvern trúir þ»•',
þú svarar: „Á Guð Föður .
139
HEiMILISBLAÐIÐ
’Þigað, liðþjálfi! Liðþjálfi — þarna frammi! Hvað ! Hver
*uð þér, lierra minn?
Larolle kapteinn, sagði ég og tók kurteislega ofan, er
ekki svo ?
k 'ln’ ég er Larolle kapteinn, svaraði liann. En hver, í and-
°tuns nafni, eruð þér? Þér erttð ekki maðurinn, sem við erum
sendir eftirj
Ég er ekki lierra de Cocheforét, sagði ég kuldalega, ég
u ‘’écing gestur á heimili hans, lierra kapteinn. Ég hef notið
^strisni frú de Coclieforét um nokkurt skeið, en svo illa vildi
. ‘ a<' »g var í hurtu, þegar þið komuð. Að svo mæltu gekk
'Lr að arninum, ýtti með hægð til hliðar liinum stóru stíg-
Uln Lans, sem hann hafði sett þar til þerris, og sparkaði
"’ntikubbunum lengra inn í eldinn.
Mille diables!, hvíslaði liann. Aldrei hafði ég séð nokk-
r” ötann jafn undrandi. En ég lét sem ég beindi allri athygli
...ln’ a^ félaga hans, gömlum, þreklegum manni með hvítt
Hrskeggg og þrútnar kinnar, sem Jiafði hallað sér aftur a
I stól sínuni, og virti mig fvrir sér með óblandinni undrun.
.,| .. ^ott Lvöld, lierra lautinant, sagði ég og hneigði mig með
oruSvip Það er indælt veður í kvöld.
a skall óveðrið á.
( , Judáelt veður! öskraði kapteinninn, sem loksins fékk
Hií or^ vörunt. Mille diables! Er yður það ljóst, herra
ln’ ”g hef tekið lnis þetta á mitt vald, og, að liér dvelur
I t'1”” án míns levfis? Gestur? Gestrisni? Bölvað kjaftæði!
^ ”tiuant, kallið á vörðinn! Kallið á vörðinn! hélt hann áfram
°La. Hvar er þessi liðþjálfaapi?
^ a”tinantinn stóð á fætur, til að framkvæma skipun yfir-
”s síns, en ég lyfti hendinni.
Hsegan, hægan, kapteinn, sagði ég. Hafið þér ekki svo
'an á. Þér virðist furða vður á að hitta mig hér, en trúið
’”er t'i '
UL fig furða tnig miklu meira á að hitta yður.
. .. Sacré! þrumaði hann og varð sem steini lostinn, er ég
' s,lka ósvífni af mér á nýjan leik, og augu lautinantsins
” n alveg að springa lit úr höfðinu á lionum.
II e? lét ekkert hafa áhrif á mig.
~ Eru dvrnar Jokaðar? sagði ég hlíðlega. Þakka yður fvrir,
®e’ að svo er. Leyfið mér þá að endurtaka, herrar mínir,
. eg er miklu rneira undrandi á að liitta ykkur, en þiö á að
ll ”’ig. Því þegar herra kardínálinn sýndi mér þann sóma,
rrafSe”^a mig frá Pans’ 111 að taka mal lletta 1 mlnar Hendur,
m llanU mér fyllsta vald — fyllsta vald, lierra kapteinn —
.•(f aS leiða málið til lykta. Mér datt ekki í hug að gruna, að
f. °n” mín mundu verða að engu gerð, rétt þegar þau væru að
01”ast i framkvæmd, með því að helmingur setuliðsins frá
■”Uch r 1
æri að sletta sér fram í þau.
”rað;
eg
hcndir svo á þig, Ólafur, og þú svar-
ar: „Á Guús Son“, og svo bendir hann
á þig, Nícls, og J)ú svarar: „Á heil-
agan anda“.--------Presturinn kom.
Eii til allrar óhamingju kinkaói liann
l'yrst kolli til Níclsar og spurði:
„Á livern trúir Jiú; drengur minn?“
„Eg trúi á lieilagan anda“. — •—
„Trúir J)ú þá flekki á Guð Föður?“
„Nei, þao gerir Pétur“.
Prestur leii upp Irá prédikunar-
stólnum og varð honuin ekki um sel,
er liann sá soii sinn skjóta baunum á
höfuðin á kirkjugestum. En þegar
prestur ætlaði að vanda um við son
sinn, kallaði piltur:
„Hallu áfrain tneð ræðuna, pahhi,
ég skal halda þeim vakandi“.
— Mér virðist, að Jiér ættuð að
hyrja nýtt og hetra líf, Jensen.
— Það er víst um seinan, prestur!
— Nei, Jensen, það er aldrei of
seint!
— Jæja, það gerir þá víst ekkerl
til, þótt ég hiði stundarkorn ennþó!
Prestur nokkur sagði einu sinni í
prédikun, að Israelsmenn hefðu
gengið á rauðum fótum yl’ir Jnirrt
hafið.
Það var heitan sumardag. I kirkj-
unni var svo heitt, að nicðhjálparinn
sofnaði undir prédikuninni. Allt í
einu fór geit, sem var tjóðruð rétt
hjá kirkjunni, að jarma svo liátt, að
jarmur hennar harst inn mn opna
gluggana. Meðhjálparinn lirökk upp
af værum blundi, og liélt að prestur
væri byrjaður að tóna. Hann flýtti
sér að risa á fætur og söng: „Og
með þinum anda“.
Frægur er presturinn, sem sagði:
„Þið eigið ekki að hegða ykkur, eins
og ég geri, heldur samkvæmt því,
sem ég segi“.
Allir geta talað' heimsknlega — en
sannir heimskingjar eru þeir, sem
gera það í alvöru.
Montaigne.