Heimilisblaðið - 01.05.1962, Blaðsíða 19

»Er þetta eitt af listaverkunum henn-
ar?“ greip Sveinn fram í fyrir henni. Ber-
kinnkaði kolli, en kunni auðsjáanlega
ekki við tóninn í orðum hans.
»Láttu það ógert að hæðast að henni.
Helen gerir eins vel og hún getur. Og þótt
þér þyki kannski ekki mikið varið í mynd-
n*nar hennar, þarftu ekki end'ilega að láta
það í ljós. Og nú væri bezt fyrir þig að
fara. Ég þarf svo sannarlega að fara að
taka til höndunum."
»Þú getur ekkert gagn gert, jafn þreytt
°& svöng og þú ert,“ sagði Sveinn.
»í guðanna bænum hafðu þig á brott,“
^engdi Berit uppvæg.
I sama mund var bjöllu hringt inni í
svefnherberginu. „Það er John,“ mælti
Sveinn. „Veiztu það, að mér finnst sá mað-
ur eyðilagur af eftirlæti."
»Þú ert lúalegur í þér, svo sannarlega,"
8'egndi Bferit og gekk út úr stofunni.
Hún kom að John liggjandi í óumbúnu
rumi. Hann reis upp, þegar hún kom inn,
en hné óðara aftur út á koddann. „Æ,“
stundi hann veiklulega, „er Helena farin ?“
»Já, því miður,“ svaraði Berit.
Hann lygndi augunum. „Ég skil ekki,
uvers vegna hún þurfti endilega að fara.“
»Nú sæki ég meðalið þitt,“ mælti Berit.
»Ég þoli ekki þann óþverra, láttu mig
bara eiga mig.“
^ meðan Berit hellti lyfinu í skeiðina,
varð henni hugsað til þess sem fólkið sagði
nrn John: að hann væri mesta liðleskja og
ornenni, þótt útlit hans væri svo sem nógu
8°tt. En svo hugsagj hún ekki um það
rekar; henni fannst það ljótt gagnvart
elenu vinkonu sinni.
»Drekktu þetta nú,“ sagði hún og bar
meðalið að honum.
»Nei,“ svaraði John og sló til hendinni,
SV? glasið féll úr greip hennar og mun-
1 minnstu að það brotnaði á gólfinu.
3. 1
Herit beit á jaxlinn og gekk út í dag-
ofuna. Sveinn var búinn að taka til þar
^11!. því að óreiðan hafði minnkað til
una, 0g málverkið hafði hann dregið til
hliðar.
»Erfiður sjúklingur, systir?“ sagði hann.
Heimilisblaðið
Berit gat ekki tára bundizt.
„Einkenni sultar,“ sagði hann spekings-
lega kalt.
„Nei,“ sífraði hún. „Það er út af þér.
Ég hef ógeð á þér. Og John fæst ekki til
að taka meðalið.“
„Ekki það?“ gegndi Sveinn. „Þá fer ég
inn og fæ hann til þess. Ég þoli reyndar
ekki þann náunga, en ég skal samt gera
það.“
Æ-jæja, mér er svo sem sama, hugsaði
Berit uppgefin. Tilhugsunin um að þurfa
að annast John næstu dagana, olli henni
hugarkvölum og örvílnun. Og Sveinn var
þegar búinn að sjá meira en nóg, svo það
var sama, þótt hann færi inn í svefnher-
bergið líka. Svefnherbergið var reyndar
hryllingur, með óhreinum rúmfatnaði og
ryki á gólfi. Og þannig hafði það alltaf
verið ... einu sinni hafði henni fundizt
þetta listamannslegt, en það fannst henni
ekki lengur . . . henni fannst það bara aum-
ingjaskapur og smekkleysi.
Sveinn kom aftur. „Nú er hann búinn
að taka það,“ sagði hann herkjulegur á
svip. og nú langar hann í flóaða mjólk.
Eftir öllu að dæma, er mjólkin á þessu
heimili súr, ef þá fyrirfinnst nokkur mjólk.
Hvar er annars eldhúsið?“
„Ég skal sjá um þetta,“ svaraði þá Berit.
Hún gat ímyndað sér, að eldhúsið væri
kóróna sóðaskaparanis, verra en allt hitt.
Nú varð Sveinn að fara, fannst henni.
Hann mátti halda um Helenu hvað hann
vildi, bara að hann færi.
Hann sá á henni, hvað hún hugsaði, og
augun í honum urðu græn. „Gott og vel,“
sagði hann. „Ég fer þá. Góða nótt, Berit.“
J.
Það var ekki fyrr en hann var farinn, að
hún mundi, að það hafði verið eitthvað
sem hann endilega vildi ræða um við hana.
Þegar hún minntist þess, stundi hún
þreytulega, en gekk svo fram í eldhúsið.
Þar var ástandið ömurlegra en hún hafði
getað ímyndað sér. Hún rakst á mjólkur-
sopa, sem hún flóaði og fór með inn til
Johns.
Það var ólundarsvipur á honum. „Því
þurfti Helen endilega að þjóta þetta burtu?
107