Heimilisblaðið - 01.12.1966, Side 15

„Afvegaleiðast ? — Nei! — En ég get
vel skilið, að svo gæti farið. Og sagðir þú
®kki nýlega, sjálfur, þegar við hlustuðum
a Justinius, kristna heimspekinginn, að
hann hefði sagt þér fleiri sannindi en þú
hefðir heyrt frá okkar eigin prestum í 10
ar'í sagðir þú það ekki?“
>,Jú, víst sagði ég það!“ svaraði Sulpi-
cius gramur. ,,En hvað sem því líður —
er þessi nýja kenning hræðileg hjátrú,
hræðilegt trúarvingl. En nóg um það.“
Inni í einu af fangelsum Rómaborgar
Sat ung stúlka, tæplega 18 ára gömul. —
Hálmflet, tréborð og bekkur voru allir
lrrnanstoksmunirnir. Ljósgeisli skein inn
Ulrr lítið gluggaop niður á andlit ungu
stúlkunnar, sem sat á bekknum.
Nóttin hafði verið Damaris kvalafull —
Því að þetta var hún. Hún sá í draumi
hálin kveikt, karlmenn, konur og börn
Pyntuð til dauða. Meðal þeirra sá hún
mörg andlit, sem hún þekkti. Það snark-
aði i eldinum, og logarnir teygðust í átt-
1Ila til hennar. Nú voru þeir komnir alveg
ah henni .... — Allt í einu skipti um svið.
Hún var stödd á Circus Maximus í Róm.
húsundir áhorfenda sátu þar og horfðu
hiður til hennar. Hún var að berjast við
vhlidýrin. Þau rifu og tættu föt hennar.
Hún fann, að henni var svipt til jarðar,
°gurlega stórt tígrisdýr hafði þegar sett
l°Ppurnar á brjóst hennar. Kverkar henn-
ar herptust saman af hræðilegri angist.
, ún vaknaði með skelfingarópi. Hún var
1 fangaklefanum. Það var dagur. Hún stóð
uPp frá hálmfletinum og settist á bekkinn.
mn það vildi ekki koma ró á huga hennar.
ktjórnlausar óráðshugmyndir þutu um
Uuga hennai. Ofsalegur æðasláttur var í
j=agnaugum hennar. Hún sér óhjákvæmi-
m§an dauðann fyrii’ augum sér, en getur
Pú ekki skilið við lífið. Allt var bjart þang-
til fyrir fáum dögum. Heima í Kor-
lrÚuborg bjuggu foreldrar hennar. Hún
Var einkabarn þeirra. Eftir fáeinar vikur
atti hún að vera orðin eiginkona þess
manns, sem hún elskaði. Og nú átti hún
, 0rrnagnast í þessari dýflissu og deyja
sman. Hræðilegur sársauki gagntekur
hana: „Á ég þá að deyja innan skamms?
Á ég þá ekki að fá að sjá heimili mitt
framar, sjá Lysias? Ó, Guð minn, Guð
minn!“ — Hún hnígur niður á hnén. Hún
glímir við Drottin eins og Jakob. — En
loksins hefur trúin sigrað. Storminn hefur
lægt. Undarlegur friður fyllir hjarta henn-
ar. — „Drottinn, ég er barn þitt,“ hvíslar
hún hljóðlega, „verði mér sem þú vilt!“
1 sama bili opnast fangelsisdyrnar. —
Fangavörðurinn kemur með konu inn og
lokar dyrunum strax aftur. „Damaris,
elsku Damaris!“ hrópar ókunna konan,
um leið og hún sveiflar slæðunni til hlið-
ar. Ándartaki síðar lá fanginn í örmum
Kládíu.
Vinkonurnar sögðu ekki eitt orð langa
stund; þær grétu aðeins. Loks sagði Da-
maris: „Elsku Kládía, ég hélt ekki, að ég
mundi nokkurn tíma fá að sjá þig framar.
Ég hef játað, að ég sé kristin. Ég á nú að
deyja. Verði Guðs vilji! Ég get ekki af-
neitað Drottni mínum og meistara!“
Kládía þagði um stund. „Þú skalt ekki
afneita honum,“ svaraði hún, ,,og samt —
skaltu ekki deyja. Ég er komin til þess að
frelsa þig.“
„Þú að frelsa mig, Kládía?“ hrópaði Da-
maris upp. Gamla löngunin til þess að lifa
brauzt fram aftur.
„Já, nú í kvöld mun ein af kristnu stúlk-
unum heimsækja þig. Hún heitir Beata. Þú
þekkir hana eflaust. Þú hefur fataskipti
við hana. Fangavörðurinn mun ekki taka
eftir því; Sulpicius hefur séð um það. Vagn
bíður eftir þér fyrir framan hús Luciusar.
Kcmist þú að honum, er þér borgið.“
„En Beata! Hvað verður um Beötu?“
spurði Damaris kvíðin.
„Hafðu ekki áhyggjur af því. Beata seg-
ir, að hún sé glöð yfir því að mega deyja
í þinn stað fyrir Frelsarann!“
Andlit fangans ljómaði, en aðeins andar-
tak — svo brauzt þung stuna fram af vör-
um hennar.
„Hvað er að, Damaris?“ spurði Kládía
blíðlega. „Heldur þú ekki, að þetta takist?“
„Ef til vill gæti það tekizt,“ svaraði
hún og leit einarðlega á vinkonu sína, „en
ég get ekki fallizt á ráðagerð þína. Nei,
aldrei! Ætti ég að flýja og annar að líða
H E I M I L I S B L A Ð I Ð
235