Í uppnámi - 20.07.1902, Blaðsíða 9

47
Flokkur B. Þjóðarstílsdæmi (7 að tölu).
Nr. 76 (Cook). Fyrsti leikurinn er góður, en hvar er hin regluleg
mátmynd, sem á að vera í hverju dæmi?
Nr. 86 (Healey). Allerfitt dæmi eins og nálega öll, sem koma frá
þessum æruverða enska skákdæmaöldungi. Þó er þetta dæmi engan veginn
heflað til fullnustu, þar eð taflhátt eins og 1..., BaB—b4; 2. Rd3—
cöf, Bb4xc5; 3. Db7—bl=þ hefói vel mátt gegnumfæra í listarsniði.
Nr. 113 (Reimann). Fyrsti leikurinn er ekki slæmur, en að öðru
leyti er dæmið heldur hroðvirknislegt. Þrátt fyrir hina (einu) reglulegu
mátstöðu 1......, Ke4xd5; 2. Del—hlf, Kd5—e5; 3. f2—f4^ tel eg
þó þetta dæmi til 2. flokks, því einmitt við slíkan taflmáta liefði mátt
fara sérlega laglega með mátstöðuna.
Nr. 114 (Reimann). Hin skjóta mátógnun er ófimleg; ekki einn
einasti taflháttur, sem vert sé um að geta.
Nr. 128 (Wainwright). Fyndn-
in er fólgin því, að hvítu peðin
í nokkrum afbrigðum breytast í
tvær (!) drottningar, en í öðrum
afbrigðum í tvo aðra hvíta menn.
Það liggur í hlutarins eðli að við
þetta bragð, sem að vísu ekkert
snertir fegurð liugmyndarinnar,
vantar bæði hreinleik og sparnað.
Nr. 129 (Wainweight). Þessa
tvíleikshugmynd hafa menn opt
áður notað (svo sem Loyd, Lehner
o. fl.). Hreinni mátmynd verður
hér náð einungis í einhverjum
hinna fjögurra rand-ferhyrninga.
Nr. 135 (Wuezburg). Dráp
svarts biskups af hvítri drottningu
IV. Sam. Loyd.
Svart.
Mát í 3. leik.
(1. Dc4—fl, Bal—b2, c3, d4, e5,
2. Dfl—bl, d3, f5 o. s. frv.)
f6.
kemur, þrátt fyrir margar nýrri endursamningar, víst bezt fram í
meistaraverki Loyd’s, sem hér er prentað (sjá taflborðsmynd IV). Þess
skal gætt, að í einum af afbrigðununum er hrein og sparleg mátstaða.
Fjórleiksdæmi.
Nr. 80 (Galitzky). Margir góðir taflhættir (listarstíll).
Nr. 121 (Shinkman). Hugmyndin er að vísu ekki ný, en er hér
gegnumfærð á mjög laglegan hátt (listarstíll).
Af hinum tveim sjálfsmátsdæmum er nr. 89 (Jespersen) eptir-
tektaverð; 1. leikurinn í því er sérlega skarpt greindur.