Heimir - 01.02.1905, Side 15

H E I M I R
39
þegja ogsteinþegja, lifa allt ni'öur, sem sagt væri, og gjöra
þaö aö lýgi. Menn ætti ekki aö vera aö halda uppi vörn, en
treysta á varnarvegginn, láta hann taka á móti öllum púöurkerl-
ingunum, og lofa þeim aö springa þar. Engin lýgi væri tóm lýgi,
öl) árás styddist við nokkurn sannleika, en reynslan heföi sýnt,
aö ekki væri til nokkurs um það að fást. „Vér höfum lært að
þegja nú upp á síðkastið, lifa niður árásirnar og gjöra þær
að lýgi. Það er og eina ráðið, því safnaðarfólkinu dettur ekki
í hjartans hug, að trúa nokkrum áburði á prestana, því þeir sýna
það í lífi sínu, að þeir eru menn, er engin árás bugar."
Að því mæltu settist hann niður, og var þá fundurinn kom-
inn inn á það stryk, er haidið var, það sem eftir var kvöldsins.—
Síra Fr. H. haföi bent á, hversu málið ætti að takast, og Fr. B.
hvert ráðið væri að mæta árásunum, og það var með því, að
þ e g j a— segja alls ekkert.
Síra N. S. Þorláksson tók þá til máls og sagðist heldur hefði
kosið, að prestarnir drægi sig í hlé í þessu máli, en safnaðar-
inenn —óvígðu prestarnir— léti til sín heyra. Fyrir nokkru síð-
an sagði hann að kyrkja þessi hefði brunnið, og þá hefði óvin-
irnir sagt: „Kyrkjan hún brennur", og verið glaðir yfir. Það
liefði og oft veriö sagt, að kyrkjan brynni, en það yrði seint. Á
kyrkjubrunanum hefði söfnuðurinn grrett í andlegum skilningi.
Hann hefði orðið trúmeiri og auðmýkst fyrir drottni, enda væri
auðmýktin bezti gróðurinn. Þann sanna gróða ættu menn að
öðlast vegna árásanna. En svo væri tíini til að tala og tírni til
að þegja, en árásunum yrði ekki svarað með tómri þögn. „Vér
h'öfum oft sýnt, að vér hefðum betur þagað, en það er ekki
gróði aðþegjameð vondri satnvizku ."— „Menn verða
að gæta að, hversu þeir standa trúarlega í tilliti til biblíunnar,
hvort þeir trúa, að hún sé bókstafiega innblásið guðs orð, og
eins að vera ekki í óvissu um Jesús sem eina hellubjargið, sem
rnenn fái byggt á, svo að þeir, sem ekki á því byggja, sé glatað-
ir eilíflega. Út-frá þessu ber að tala."
Þá stóð síra J. Bjarnason á fætur og sagði að eins nokkur
orð. Umræöuefni fundarins væri ekki frá sér, og vildi hann því,
aö leikmenn ræddi það, því frá þeim hefði það kornið. Hann
sagðist geta gefið sitt ráð, og það væri, að slá sjaldan til óvin-