Heimir - 01.09.1911, Qupperneq 25

hann forvitni sína og ávann sér hylli feröamanna. Margir hrós-
uöu gömlu malarahjónunum fyrir vikadrenginn þeirra; og há-
skólakennari einn var áfram um aö taka hann meö sér og menta
hann niðri á sléttunum. Malarinn og kona hans voru hissa og
þótti vœnt um. Þau töldu sig heppiti að hafa byrjaö greiðasöl-
una. “Þaö er auöséö’’, var gamli malarinn vanur aö segja,
“að hann hefir veitingamanns hæfileika; það hefði aldrei oröið
neitt úr honum viö nokkuð annaö” Og svona leiö lífiö í daln-
um; allir voru þar hæst-ánægöir nema Villi. Hver vagn, sem
fór frá veitingahússdyrunum eins og tók meö sér einhvern hluta
af honum; og þegar feröafólkiö í gamni bauð honutn að vera
með dálítinn spöl, átti hann fult í fangi meö aö ráða við geðs-
hræringar sínar. Nótt eftir nótt dreymdi hann að hann væri
vakinn af þjónum í miklu fáti og aö ljómandi fallegtir vagn biöi
sín viö dyrnar til aö flytja sig niöur á sléttuna; nótt eftir nótt.
þangað til draumurinn, sem honum þótti í fyrstu mjög skemti-
legur, fór að veröa alvarlegri, og kalliö á næturnar og bíöandi
vagninn fyltu huga hans með ótta og von.
Einn dag, þegar Villi var hér um bil sextán ára, kom feit-
laginn, ungur maður um sólsetur og gisti nóttina. Hann hafði
ánregjulegt andlit, hýr augu og bar malpoka. Meðan veriö var
að búa til kveldverðinn sat hann í laufskálanum og las í bók;
en strax og hann fór aö taka eftir Villa lagöi hann frá sér bók-
ina; hann var auðsjlanlega einn af þeim, sem taka lifandi fólk
fram yfir fólk búið til úr bleki og pappír. Þó Villa fyndist ekki
mikiö til um gestinn fyrst þegar hann sá hann, fór honum að
þykja gaman að heyra hann tala, það sem hann sagði var fult
af góðmensku og viti, og Villi fór loks að bera mikla virðingu
fyrir mannkostum hans og vitsmunum. Þeir sátu saman langt
fram á nótt. og þegar klukkan var orðin tvö sagði Villi mannin-
um alt um hagi sína, hvað sig langaði til að skilja við dalinn og
hversu bjartar vonir hann hefði gert sér í simbandi við borgirn-
ar á sléttunni. Ungi maðurinn blístraöi og brosti síðan,
“Vinur minn”, sagði hann, “þú ert sannarlega mjög for-
vitinn drenghnokki, og þig langar til að fá margt, sem þú munt
aldrei fá. Þú mundir verða mjög skömmustulegur ef þú vissir