Kirkjuritið - 01.05.1935, Page 11

Kirkjuritið.
SIÐASKOÐUN NÚTÍMANS.
Áin rennur og rennur eftir dalnum. Venjulegast finst
oss, sem við liana búum, hún altaf vera eins. Að minsta
kosti er sjaldgæft, að vér tökum eftir verulegum breyt-
ingum á henni eina stund dagsins fremur en aðra.
Þó kemur fyrir, að áin verður alt önnur en vér erum
vön að sjá hana.
Skyndileg vorleysing, langvarandi stórrigningar og
jökulhlaup hleypa i hana hamslausum vexti, svo að hún
fleygisl áfram kolmórauð og tryllingsleg, flæðir yfir
alla bakka og rífur með sér flest, sem fyrir verður. Komi
í hana jakastífla um stundarsakir, eins og hent getur,
verður flóðið þeim mun meira eftir á, þegar hún hefir
i'utt henni úr vegi.
Og sannleikurinn er sá, að áin er aldrei eins. Það er
altaf í henni nýtt vatn, sem er á leið út í hafið. Og hún
er altaf eitthvað að breyta farveginum — kanske örlítið
eitt árið, en þvi meira þá hið næsta.
Mannlífið er eins og á'Mi. — Stundum sýnist það fara
eftir föstum reglum og vera næsla fábreytilegt — en
ullir tímar eru nýir tímar. Það er altaf ný kynslóð að
taka við og einhver ný viðhorf uppi á teningnum. Hitt er
satt, að sumir tímar eru breytilegri en aðrir. Það getur
komið leysing i mannlífið. Og eftir jökulhlaupin verð-
ur mannlífselfan lika óvanalega hraðstreym og ægilega
grugguð — og á leiðinni brýtur hún af sér allar brýr,
ryður hverri hindrun úr vegi, tætir úr bökkunum, flæð-
ír yfir rækt og órækt, flytur sumstaðar frjóefni á, eyði-
íeggur annarsstaðar — og verður af öllu þessu enn skol-
litaðri og sést síður fyrir.
13'