Kirkjuritið - 01.05.1935, Síða 16

200
Gunnar Árnason:
Kirkjuritið.
ósjaldan vel hlutgengar, þvi er ekki að furða, þótt þær
nú vilji vera og sýnast sjálfstæðar í öllu, engu síður en
karlmennirnir.
Og nú þurfa menn ekki að vera gamlir til þess að
þykjást vera sjálfstæðir i skoðunum og krefjast þess, að
allir aðrir taki fyllilega skoðanir þeirra til greina — t.
d. i stjórnmálunum — þessvegna er altaf verið að færa
kosningatakmarkið niður á við. Nú er það komið niður
í 21 árs aldur — og hver veit hvar það verður síðast?
En æskan þarf ekki fremur að leita til hinna eldri á
öðrum sviðum en þessum. Hún yptir yfirleitt öxlum
yfir allri reynslu og lífsspeki eldri kynslóðarinnar.
Henni finst sú kynslóð svo oft hafa orðið sér til skamm-
ar. Hún þykist sjálf hafa ólíkt betri mentun og víðari
sjóndeildarhring — vér einir vitum — segir hún. Og
svo fer hún sína leið.
Þó er það nú ekki einkenni nútímaæskunnar, að ýmsra
dómi, hve vel hún er að sér. Hún veit margt en ekki
mikið, segja menn. Hún kærir sig ekki um, eins og áð-
ur getur, að nema né hagnýta sér reynsluþekking lið-
inna kynslóða.
Hún vill lifa — lifa hátt og lifa dátt og láta það
bara fjúka. Hún vill lifa að eiginn vilja og upp á eigin
ábvrgð. Hún vill rannsaka alt sjálf, og sökkva heldur
fyrir eigið flan en fljóta vegna ráðlegginga annara.
Þessi rannsóknarlöngun kemur fram bæði í góðum og
illum myndum. Hún leiðir stundum til nýrra uppgötv-
ana, nýrrar þekkingar, nýrra framkvæmda. En stund-
um leiðir hún út í díki nautnanna og sjúkleika og
dauða.
Þá kem ég að þeim drættinum, sem mun ef til vill
teljast mest áberandi i siðaskoðun æskunnar, sainkvæmt
því, sem oftast er ritað og rætt i þessum efnum, en það
eru skoðanir æskunnar á kynferðismálunum.
Ef dæma ætti eftir nútíðarskáldsögum — og það eru
þær, sem æskan les meir en nokkuð annað — þá hugsa