Kirkjuritið - 01.01.1945, Blaðsíða 13

Kirk.juritið.
Kirkjan og framtíðin
Morguninn fyrir Bi’jánsbardaga gekk Dörruður ul á
Katanesi. Sá hann þá tylft manna ríða til dyngju einnai,
og hverfa þar allir inn. Um glugg einn, er á var dyngj-
unni, skyggndist liann inn, og sá að konur höfðu þar vef
oppfærðan. Mannaliöfuð voru fyrir kljá, mannsþarmar
fyrir viftu og garn, sverð fyrir skeið, ör fyrir hræl. Og
ineðan þær slógu sinn viðbjóðslega vef, kváðu þær vi(i
raust. Þær sungu meðal annars: „Nús ógurlegt umb að
litast, es dreyrug ský dregur með himni.“ Og sem eins-
konar viðlag: „Vindum, vindum vef darraðar.“
Augu bins skyggna manns sáu þarna í leiftursýn ógn
þeirra atburða, sem komandi dagur bar í skauti sínu.
í grárri skínxu dögunar stóð hann full uppsettur liinn
hamrammi örlagavefur þessa vitstola dags. Sem garn i
þá voð voru þandir þarmar þeirra manna, sem vöknuðu
í fletum sínum þennan morgun, óafvitandi þeirra skelt-
inga, sem biðu þeirra. Með óstöðvandi hraða var vefur
örlagánna þegar sleginn og af svo kynngimögnuðum kraf ti,
að ekkert stóðsl þar gegn.
Enn þá einú sinni liafa rammar skapanornir, svo sem
kunnugt er, fært upp sinn darraðarvef. Ýmsir voru þeir,
sem fyrir þetta stríð þóttust hlera mega tielztu tóna
liins fáránlega vefjarsöngs, þessara nútíma stríðsnorna
i ýmsum hugarstefnum síðari tíma, og sáu, að ])egar lök
þeirra yfir hugum manna mögnuðust, myndi af leiða
miklar hörmungar. Þeir þóttust sjá, að þegar endur fyrir
löngu voru þarmar ótal manna og kvenna þandir í blóði
drifna voð einhvers ægilegasta slriðs, sem sögur kvnnu
frá að herma. Hið æfaforna vefjarsöngsstef, vindum,