Kirkjuritið - 01.01.1945, Blaðsíða 21

Kirkjuritiö.
Kirkjan og framtíðin.
15
kristinna manna kann að veita þvi? Gaati það ekki í'arið
að verða örlagaríkt afskiptaleysið um andleg mál? Eru
það ekki fyrst og fremst rikjandi stefnur í andlegum
efnum, sem annaðhvort smíða lilekki ánauðar og ófar-
sældar á hendur framtíðinni eða tryggja öldum og ó-
bornum frið og hamingju?
Hvert er það vefjarsöngsstef, sem kveðið er nú yfir
vöggu liins nýja lýðveldis?
Er það samið og sungið í dyngju þeirra álaganorna,
sem á ný kjósa feigð og ófarir yfir land og þjóð? Eru
hæstu tónar þess sungnir af sundurþykkjunni, magnaðri
aí siðferðilegu ábyrgðarleysi og hóflausri fégirnd? Eða
eru það dísir hamingjunnar, sem liefja nú loks upp
•'aust sina að þessum miklu tímahvörfum? Má hlera
haki þess söngs Jónsmessufrið, ást á gróandi, heillandi
draum djarfhuga, viljasterkrar æsku?
Ur því mun framtíðin skera.
Viða um land hefir nú farið fram hylling fána vors
<>g lög verið samþykkt um meðferð hans.
Fáni vor i sínum hreinu litum er lákn alls þess, sem
islenzkt er. Hvar sem hann blaktir, minnir hann á land
vort, sem vér elskum meira en nokkurt annað land, og
á þjóðina, sem byggir það.
Hvar sem vér horfum á hann við -hún, sjáum vér i
haksýn hylla undir alla sögu vora frá fyrstu tímum,
hið þrotlausa. stríð kynslóðanna fyrir heiðri og' frelsi i
gegnum aldirnar. En í útbreiddan fána-feld allra kristinna
]>jóða er greipt liið æðsta tákn, sem lil er á þessari jörð
— krossinn.
Að baki fánans, æðsta þjóðernistákni hvers lands
stendur kristin trú. Hún er sá eldur, sem kveikt hefir
stærstu lmgsjónir mannsandans.
Ekkert þjóðfélag fær staðizt til lengdar án fórnar og
friðarhugsjóna kristindómsins. Þessvegna er hlutverk
kirkju hvers lands ekki sízt nú svo óendanlega stórt.
Kirkjan má aldrei sofna á verði sínum. Hátt á lofti á