Kirkjuritið - 01.01.1945, Síða 26

20
Guðbjörg Jónsdóttir:
Janúar.
,Gestrisnin á
i>uðastóli“.
Ég heyrði yður einu sinni lesa í Útvarpið grein eftir
Stefán frá Hvítadal, mig minnir, að hún liéti „Jólaminn-
ing'“. Þessi ritgerð er aðallega helguð foreldrum mínum
og Fellskirkju, greinin er ágætt mal og' lýsing á þessu,
sem hann talar um. Þótt ég kæmi að Felli á þessum ár-
um, þá veigraði ég' mér við að lita inn í geymsluhúsið,
því að ég vissi ekki, livaða skran var nú við altarisliorn-
ið, hægra megin, þar sem faðir minn átti sæti, eða í
innsta sætinu, þar sem móðir mín sat, vissi heldur ekki
hverju hefði verið lirúgað á blettinn, þar sem séra Hall-
dór stóð, meðan hann söng þetta vers: „Haf þú Jesú mig
í minni“, þegar hann kom til að kveðja kirkjuna sina
í síðasla sinn, söfnuðinn hafði hann áður kvatt, ]iað var
seinlegt að kveðja kirkjuna.
Það eru gerðar meiri kröfur til presta nú
en í gamla daga, þá var nóg að vera
prestur, embættið var virt, livað sem
manninum leið, nú er það breytt. Svo er annað, prest-
arnir þurfa að vera mjög gestrisnir, sem sagt: Á lieimili
jirestsins verður gestrisnin að sitja á „guðastóli“, eins
og Sigurður Breiðfjörð orðar það. Ef presturinn ætlai'
að ávinna sér virðingu og hvlli sóknarfólksins, þá er
engin leið til þess önnur en sú, að taka því með rausn
og vinsamlegri alúð. Kristur sjálfur sá elcki einungis
fyrir andlegum þörfum þeirra, sem á hann hlýddu, held-
ur og' líkamlegum, þar er fordæmið. Og þar sem prestur
og prestskona eru samtaka í því að taka vel á móti
kirkjugestum, þar eru kirkjurnar ekki mannlausar
næstum alla messudaga ársins. Ég þykist vita, að þér
hafið lesið „Kveðjuorð“, sem séra .Tóni Norðfjörð á Stað
i Steingrímsfirði voru flutt við hurtför hans. Þau voru
birt i Lesbók Morgunblaðsins. Þar er jirýðileg lýsing á
snilldarheimili prestsins, eins og hann á að vera, og
konan fyllilega jafnoki hans.
Vorið 1892 var ég' á Miklabæ hjá séra Birni bróður