Kirkjuritið - 01.01.1945, Qupperneq 29

Kirkjuritið.
Sálgæzla
Erindi flutt á aðalfundi Prestafélags íslands 26. júní 1944.
Starf sálgæzlumannsins er þannig, að nokkra sérstaka
eiginleika þarf til að geta rækt það vel. Hann má fvrst
°g fremst ekki vera forvilinn, hann þarf þar næst að kunna
að þegja og gleyma og hlusta á, segja sem minnst sjálf-
Ur og einkanlega hvorki að dæma né fordæma, hversu
luikið, sem honum í rauninni kynni að virðast ástæða
til þess. Hann þarf að skilja hálfkveðna vísu og rauna:
„að margur sá, er háan lilær,
á harm í brjósti sér,
og margur þögull sára sorg
i sínum liuga ber“.
Honum má ekkert mannlegt framandi vera, svo að
iionum aldrei blöskri né hregði. Hann má sérstaklega
ekki missa móðinn, þó honum finnist sálin stundum
i'reinn sorphaugur. Hann þarf fyrst og fremst að vera
góður, umburðarlyndur maður, sem ekki gerir allt of
'uiklar kröfur til meðhorgara sinna. Hann þarf að muna:
„að eilt bros getur dinnnu í dag'sljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúizt við atorð eitt —
aðgát skal höfð í nærveru sálar“.
Sálgæzlumaðurinn þarf að hafa nokkra almenna
•uannþekkingu og sálfræðilega kunnáttu, ef vel á að
vera. Og með því að margir, sem til hans leita, munu'
vei’a meira eða minna sálsjúkir eða geðveikir, þarf hann
einnig að vita nokkur deili á slíku. —
Ein aðalgrein geðveikrafræðinnar er sálsýkisfræðin,
sem aftnr er ein meginuppspretta sálarfræðinnar, með