Kirkjuritið - 01.01.1945, Qupperneq 32

26
Helgi Tómasson:
Janúav.
vizkubit, oft af alveg imynduðu atri'ði eða smámunum.
Ber þá að hafa hugfast að:
„Það smáa er stórt í harmanna heim,
og liöpp og slys bera dularlíki“.
Bölv og ragn sækir oft að þessu fólki, einkum ef það
hefir verið mjög trúhneigt áður, t. d. er ekki sjaldgæft,
að í livert sinn, sem það heyrir nafn Guðs eða Jesú
nefnt, komi þegar í stað fram djöfull, andskoti eða eitt-
livað þ. h. Slíkt getur orðið svo slæmt, að fólk þetta geti
alls ekki setið í kirkju og verði að fara út í miðri ræðu.
— Þunglyndi er afar algengur sjúkdómur. Sjúklingar
þessir leita oft til læknis eða prests. Meginatriðið fyrir
prestinn er að renna grun í hvort um sjúklegt þunglyndi
sé að ræða, fyrst og fi'emst með því að grennslast eftir,
livort sjúklingurinn þjáist jafnframt af kvíða vfirleitt,
verkkvíða, hugsana- og jafnvel athafnatregðu og e t. v..
ýmsum brengluðum hugmyndum. Óhjákvæmilegt er að
ræða við sjúklinga þessa, en það er venjulega árangurs-
laust og botnlaust samtal. Sjúklingurinn virðist máske
skilja mann óg ætla að taka sönsum, en venjulega dug-
ir sú sannfæring, sem hann þannig fær, aðeins, meðan
verið er að tala við sjúklinginn. Samt fá sjúklingar
þejssir oft aðra meiningu út úr viðræðum, jafnvel þó
þær virðist alveg ljósar. Margir þessara sjúldinga hafa
mikla talþörf. Meginatriðið í framkomunni gagnvart
þeim er að vera sjálfum sér samkvæmur í því, sem
maður segir við sjúldinginn, segja lielzt sem fæst og þvi
sem næst það sama hvað eftir annað. Sjálfsagt er að gefa
sjúklingum ekki tækifæri til þess að segja allt, sem þeim
dettur í hug viðvíkjandi einkamálum þeirra, heldur verður
oft beinlínis að stöðva þá í því, er þeir ætla að fara að leysa
frá skjóðunni. Ástæðan til þess er sú, að sjúkdómurinn
gengur sinn gang' og batnar, hvort sem sjúklingurinn
fær að tala út eða ekki. En eftir á sér sjúklingurinn oft
eftir því að hafa trúað öðrum manni fyrir einkamálum
sinum, og honum finnst hann þá oft verða trúnaðar-