Kirkjuritið - 01.01.1945, Qupperneq 42

36
Hjalti i Fjarðarhorni.
Januar.
Fyrir þvi bað ég Kristján frá Fjarðarliorni að rita nokkur orð
um föður sinn á aldarafmæli lians, að ég tel Hjalta hafa verið
einhvern mesta og' einlægasta trúmann, sem ég hefi kynnzt. Og
kynni okkar urðu allmikil þau ár, er ég var prestur i Stykkis-
hólmi. Fundum bar ekki aðeins sáman við kirkjuna, heldur kom
Hjalti til mín í Stykkishólm, og ég gisti hjá honum á húsvitjun-
arferðum.
Þórhallur biskup hafði sagt mér af honum. En þeirra fyrstu
kynni liöfðu orðið i Bjarnarhöfn á yfirreið biskups og liófust
svo, að Hjalti fanw að því við biskup, að hann skyldi ekki byrja
messuna á réttum tíma. Ræddust þeir fleira við eftir guðsþjón-
ustu, og tóksl með þeim vinátta og hréfaskipti. Nefndi biskup
Hjalta „Sókrates þeirra í Botnunum“, og bar tvennt til, annað
það, live allt andlitsfall Hjalta var líkt myndum af Sókratesi,
og liitt spakleg tilsvör hans.
Þau fékk ég mörg að heyra. Var ekki unnt annað en að veita
Jjeim atliygli, því að Hjatti var seinmæltur og tagði ríka áherztu
á livert orð. Hér er titt rúm til að rekja þau. En fáein dæmi
má nefna.
Frá Fjarðarhorni sér Jítl til sjávar, aðeins innsta hluta of vogi.
Hjalti benti mér einu sinni á hann og sagði: „Þarna sérðu Attanz-
hafið. Já, ég sé það altt endurspeglast í örfáum öldum“.
Annað sinn ræddum við sáman um himinhvelfinguna yfir
okkur, leiftrandi i geisladýrð, og bárum saman tign hennar og
okkar smæð. „Já, við erum litlir“, sagði lijalti, „en hugur minn
hvílist samt við það, að hann, sem hefir skapað allt þetta, er fað-
ir minn“.
Þegar séra Sigurður Gunnarsson prófastúr fór alfarinn úr
Stykikshólmi haustið 1916, kom fjölmargt safnaðarfólk hans
saman til að kveðja hann og Hjalti í Fjarðarhorni meðal annara.
Voru þá margar ræður fluttar og sumar tangar, eins og géngur og
gerist. í samkvæmislok flutti Hjalti styztu ræðuna:
„Ég er orðinn gamall og langar til að minna á annan gamlan
mann, sem var uppi fyrir mörgum öldum. Líkamsmátturinn vai'
þrotinn, svo að hann lét bera sig þangað sem safnaðarfólkið var
saman komið. Ég ætla að halda í kvöld sömu ræðuna sem hann
hélt. Hún verður ekki flutt of oft: Börn mín. Elskið hvert
annað“.
Ég man Hjalta síðast í Bjarnarhafnarkirkjugarði. Hann stóð
við leiði móður sinnar og signdi það. Sonarástin ljómaði á and-
liti hans, svo að það varð fagurl þrá'tt fyrir ófriðleikann. Síðan
leit liann upp. Það var aðeins hjúpurinn, sem í jörðinni lá.
Iiún sjálf var á himni.