Kirkjuritið - 01.06.1959, Qupperneq 9

KIRKJURITIÐ 247
ekki hafa farið á mis við þá reynslu, sem ég öðlaðist þar, né
þá vináttu, sem ég naut af hálfu safnaðanna.
Þá tóku við starfsárin í Hallgrímssókn, skammur tími, en
frjór, minnisstæður og þroskandi sakir fjölþættra starfa, alúð-
legrar samvinnu starfsbróður míns, séra Jakobs Jónssonar, og
örvandi afstöðu safnaðarfólksins.
Lengstur áfangi á liðnum æfiferli mínum er tengdur Háskól-
anum. Guðfræðin hefir frá fyrstu kynnum mínum af henni
verið mér freistandi og gjöfult hugðarefni. Löngum hafa unn-
endur og iðkendur vísindalegrar guðfræði talað um pulchritudo
theologiae, fegurð guðlegra fræða, og tek ég undir það. Guð-
fræðin fjallar um æðstu viðfangsefni mannsandans og margir
mestu atgjörvismenn í fortíð og nútíð hafa helgað henni gáf-
ur sínar og orku. Sú aðstaða, sem ég hef haft til þess að stunda
og kenna guðfræði, er mér mikið þakkarefni, og ég horfi með
söknuði um öxl til þess starfs, sem ég nú hverf frá.
í þessum vitnisburði mínum, sem hér er fluttur samkvæmt
gamalli hefð, vík ég aðeins að fáeinum stórum og nákomnum
þakarefnum. Hinu sleppi ég, sem er tiltækt í skráðum heim-
ildum. Og margt á ég einn með Guði mínum.
Ég minntist móður minnar fyrst í þessu máli. Konu mína,
Magneu Þorkelsdóttur, nefni ég síðast. Við kynntumst á ferm-
ingaraldri og höfum átt hvort annað síðan, þótt við yrðum
ekki heitbundin fyrr en tvítug. Nú hefir hún bundizt enn nýjum
vanda sakir sameiginlegra örlaga okkar. En hún hefir jafnan
reynzt mér því meiri gæfa sem meira lá við.
Megi Guðs orð og andi vera okkur daglegt ljós á daglegri för.
Vegsamað sé hans heilaga nafn.
21.júní 1959.
Sigurbjörn Einarsson.
Að loknum lestri æfiágrips vígsluþega bað séra Bjarni fyrir
biskupnum, er nú skyldi vígslu taka. Bað hann þess, að hinn
nýi biskup mætti styrkjast af þeim krafti, sem fullkomnast í
veikleikanum, og að hann í starfi sínu mætti eiga anda trúar,
kærleika, máttar, stillingar og djörfungar.
Beðið var um árangur af blessunarríku starfi kirkju vorri
til eflingar og þjóð vorri til heilla.