Kirkjuritið - 01.06.1959, Qupperneq 44

l»cgar Linculn lá á liæu
Þeim manni, sem honum geðjast, gefur hann vizku, þekking
og gleði. . . (Préd. 2, 26).
Þetta er næstum sjálfsögð saga. Hún gerðist í upphafi orust-
unnar við Gettysburg. Einmana og áhyggjufullur stikaði Lin-
coln um gólf í Hvíta húsinu, er orustufrásögnunum rigndi yfir
hann og örlög Bandaríkjanna voru í veði.
Þegar þar kom, að allir virtust óttaslegnir, gekk Lincoln til
stofu sinnar og læsti að sér. Maður sér hann þarna í hugan-
um, á hnjánum, með risavaxið höfuð falið í höndum sér. Síðar
lýsti Lincoln þessu augnabliki fyrir vini sínum með þessum
hætti:
Ég sagði Guði, að ég hefði gert allt, sem mér væri unnt. Nú
væri allt undir honum komið. Ætti þessu landi að verða björg-
unar auðið, væri það sakir þess að sá væri hans vilji. Byrðin
féll af herðum mníum. Angistarkvíðanum létti, í stað hans greip
mig mikið öryggi!“
Þessi saga þarf ekki margorðra útskýringa. Hún talar sjálf
sínu máli, minnir á að nú, eins og alltaf á hættutímum, er til
óþrotleg uppspretta styrktar og huggunar, — ef vér aðeins
höfum vilja og vizku til að færa oss hana í nyt.
Róbert I. Gannon, S. J. (G. Á.).
Vesæl sál kraup niðurlút fyrir fótskör Guðs og skriftaði:
,,Mér mistókst", kjökraði hún. En Drottin sagði: „Þú gerðir
eins og þú gazt, og það er að heppnast!"
Það er einkar hægur vandi að umgangast þá, sem eru góðir
og ljúflyndir. Því slíkt geðjast öllum að eðlisfari og hver maður
vill fúslega njóta friðar, og ann þeim, sem eru honum sam-
sinnis. En hitt er næsta hrósvert og drengilegt, að geta búið við
þá, sem strangir eru og stríðlyndir, eða óreglusamir, eða alltaf
eru oss andsnúnir. Tómas frá Kempis.