Kirkjuritið - 01.02.1963, Síða 28

74
KIRKJURITH)
Frankfurt, Munchen, Dortmund, Diisseldorf, Liége, Ziirich og
Genf. Þar kveða nú við' ótal tungur, sem aldrei hafa liljómað
þarna áður. Og þar þróast nú margbreytilegt mannlíf, sem
veldur umbyltingu í trú og siðum.
Flestir aðkomumannanna eru frá vanþróaðri héruðum í
Suður-Evrópu og komast nú í fyrsta sinni í kynni við vel-
ferðarríkin. Þetta gerir ráðamennina tvíátta í garð þeirra.
1 aðra röndina vilja þeir viðhalda og framfylgja þeirri meg-
instefnu að allir njóti sömu réttinda, livað sem þjóðerni
þeirra, menningu, trú eða kynþætti líður. A hinn bóginn eru
þeir á nálum út af því, að þessi skyndivöxtur erlends vinnu-
afls kunni að færa þeirra eigið atvinnulíf, launakerfi og fé-
lagsöryggi úr skorðum og spilla þeim árangri, sem náðst hef-
ur síðan lieimsstyrjöldinni lauk.
Samt ríkir nokkur ánægja meðal hinna fornu hmdsbúa yfir
því að hafa fengið þessa erlendu verkamenn, er (ennþá) fást
lil að vinna „skít“verkin, sem þeir sjálfir telja sig liafna yfir,
sakir aukinnar menntunar og bættra lífskjara. Þannig fylla
erlendu verkamennirnir að vissu leyti upp í ákveðna eyðu, sem
myndast hefur við félagslegar og starfrænar framfarir í vel-
ferðarlöndunum“.
Ég taldi rétt að þýða þessa smágrein, enda er liún nokkurs
konar umburðarbréf. Ég veit raunar, að sumir líta svo á, að
oss Islendingum komi þetta lítið við. Þeir eru þeirrar trúar, að
útlendinga fýsi ekki út hingað til að taka sér hér hólfestu. Hér
sé ekki eftir öðru að slægjast en fiskinum. Landið svo liarð-
hýlt að jafnvel menn frá Norðurlöndum livað þá suðrænar
þjóðir, geti ekki látið sér til liugar koma að þyrpast liin gað.
Mundu telja jiað næstum verra en fangavist. Hvorki fossa-
aflið né hveraorkan teljandi auðlindir hér úti á lijara ver-
aldar og víðast bágt undir bú meira að segja.
Sjálfur er ég á annarri skoðun. Ég trúi því að landið sé
niikið kostaland, sem enn hafi ekki verið fyllilega uppgötv-
að. Mér þykir Jíka sennilegast að sívaxandi mannfjölgun geri
það að verkum, að hingað liefjist all miklir fólksflutningar
fyrr eða síðar. Og hvernig fer ])á með tungu vora og siði svo
ginkeyptir sem vér erum nú jafnvel fyrir erlendu hersjón-
varpi, í stað þess að hafa þann metnað og manndóm að stofna
sjálfir til slíks rekstrar.