Kirkjuritið - 01.02.1963, Síða 42

SigiirSur Jón Jóhannesson:
Grettir Ásmundsson
Þegar ég var á tólfta aldursári dreymdi mig eftirfylgjandi
draum. Ég átti þá heima á SíSu í Refa-sveit. Bær sá stendur
í talsverðum lialla og var því Iilaðin stétt framan undir hann
og upp með skemmuvegg, sem var sunnan við bæjargöngin og
lækkaði hún eftir því sem ofar dró. Ofan til á henni var mátu-
legt sæti fyrir mann. Það var nótt eina um sumarið að ég þótt-
ist koma út og ganga suður á stéttarhornið og líta upp með
skemmuveggnum. Sá ég þá mann, sem sat ofarlega á stéttinni og
studdi handleggjunum niður á linén. Ég þekkti ekki mann
þennan en gekk samt upp til hans. Heilsaði hann glaðlega upp
á mig. Ég tók því og spyr liann síðan að nafni eins og þá var
títt við ókennda menn. Hann svarar:
„Ég heiti Grettir Ásinundsson“.
Ég varð hálfhissa en taldi samt víst, að maðurinn segði
satt. En það sem mig furðaði mest var, að liann skyldi ekki
vera stærri en þetta, því að ég Iiafði liugsað mér Gretti sem
ógurlegan risa að vexti, en nú datt mér í hug: Hann er þá
ekki mikið stærri en hann Jónas á Breiðavaði, en það var
hóndi einn þar, nærri á næsta bæ; hann var fullar þrjár álnir
danskar á hæð og stærstur þeirra manna, sem ég mundi eftir
að liafa séð, en miklu þótti mér þessi vera sverari allur. Ég
fór svo að virða liann sem bezt fyrir mér, því að ekkert varð
ég hræddur. Sá ég þá, að ákaflega var liann mikill um herðar
og þykkur undir hönd. Mér þótti hann vera breiðleitur og
rauðleitur í andliti en ekki verulega freknóttur, en gat liafa
verið það þegar Iiann var ungur, en nú var liann eins og all-
ur jafn veðurtekinn. Hár hafði hann rauðbjart, sem náði nið-
ur á miðjan hálsinn og breltist lítið eitt upp að neðan; skeggið
var nokkuð rauðara en hárið. Það var stutt og þétt og var gran-
stæðið nokkuð breitt. Hann var fullur að vöngum og andlits-
fríður; leit út fyrir að vera hér um bil á fertugs aldri. Bún-
ingur lians var þannig, að hann hafði mórauðan liattkiif linan
á höfði með litlum börðum, í mórauðri vaðmálsliempu fóður-
lausri, sem tók rétt niður á stéttina þar sem hann sat og í brók-
um úr líku efni. Ekki sá ég hann bera vopn utan að mér sýnd-
ist eitthvað liggja yfir þver læri hans. Það var langvaxið og