Kirkjuritið - 01.05.1966, Blaðsíða 48

238
KIRKJURITIÐ
Sú var tíðin að náttúran liafði reynzt lionum óþrotleg fagn-
aðaruppspretta. Heima -—- hann liætti aldrei að þrá „meine
geliebte Heimat“, (sína elskuðu átthaga), eins og liann kallaði
landið, sem honum var meinað að lifa í lengur — heima var
það vani hans að fara iðulega eldsneinma á sunnudagsmorgn-
um í langar skógargöngur með svolítinn matarbita í skreppu
sinni og ljóðmæli Eichendorffs í vasanum. Undur varð hann
glaður, þegar eiun þeirra fáu vina, sem hann eignaðist í út-
legðinni, lánaði lionum þessa hugumkæru bók og liann komst
að raun um að merkt liafði verið við sum kvæðin, sem hann
hafði mest dálæti á. Þótt vísindamaður væri, var hann draum-
óramaður í hjarta sínu.
Eftir að liafa lýst því, livað hann sé aumur og af sér genginn,
lýkur hann einu bréfi sínu með þessari brýningu til sjálfs sín:
— ■— En lialtu fánanum þrátt fyrir allt liátt á lofti, gríptu
fast um stöngina og lát liana ekki falla. Guð, sem svo margt
gott liefur gerl þér, mun ekki yfirgefa þig, ef þú gefst ekki
upp sjálfur.
Hann átti ekki trú feðra sinna. Hann var kristinn. Eitt liarms-
efna Iians fólst í því, að konan hans, sem lionum var samlynd
í flestum efnum, var laus við trúhneigð. Hann var sjálfur mikill
bænarmaður. Hversu þjáður, sem hann kunni að vera, tók liann
innilegan þátt í erfiðleikum annarra og bar upp mál þeirra
fyrir föður miskunnsemdanna. Síðast var liann svo tærður og
um leið svo viðþolslaus af kvölum, að ef kærleikur lians til
konunnar sinnar hefð'i ekki verið eins sterkur og liaiin var,
Iiefði hann ekki afborið þrá sína eftir dauðanum.
Það féll í hlut þess, sem hripaði þessar línur að uppfyll®
þá ósk hans að vígja duft hans grafarrónni með svo fábrotnun1
hætti, sem liugsast gat. Loks liafði liinn flekklausi hetjuandi
verið leystur úr læðingi og fengið að neyta vængjanna.
★
Þrennt þarf til inikils lærdóins: aiV kynnast niörgu, þjást niikiiV og lesa
öll kynstur. — Catherall.