Kirkjuritið - 01.04.1970, Blaðsíða 6

KIÍÍKJURITIÐ
Í4Ö
þegar meira stóð til, sem hafði liávaða og ókyrrð í för Me^
sér, svo sem eins og þegar ég var að ræsa bílinn eða taka ha»jl
út úr skúrnum, flaug hún af hreiðrinu út um glufu á hinuW1
stafninum en var óðara komin vestur fyrir eins og til að fylcJ”
ast með því af áhuga og áhyggju, hvemig þessum skruðning'
um mundi reiða af. Þegar búið var að loka skúrnum náði hú11
sér í eitthvert æti og flutti það inn til unganna sinna. 1 ang'
um þessarar fallegu, vængjuðu veru, mátti sjá vakandi angisl
og umliyggju fyrir afkvæmunum, sem minnti á svo inarg1
annað sem gerist í sveitinni um sumarmálin, til dæmis hvernic
ærnar passa lömbin sín, kara þau og gefa þeim spenann,
hvernig ástríkar mæður vaka yfir bömum sínum og IilynU*1
að þeim með óþreytandi hætti, þó að þau séu ef til vill baíð1
óþekk og vanþakklát.
Hver lílæs jafnvel hinum smæstu verum þessari miskunnaí'
lund í brjóst, þessari vakandi ástúð, sem er svo nauðsynleg
ólijákvæmileg, að án hennar mundu smælingjamir ekki
lifað? Ef hennar nyti ekki við, mundi allt líf kulna út?
Hver er sá nema skaparinn sjálfur, höfundur lífsins?
Yndislegur sálmur
Þegar við athugum þetta, þá skiljum við líka hinn forna °b
íagra sálm Gyðinganna, sem hirðshugmyndin í Jóhannesa'
guðspjalli er eflaust komin frá, en það er 23. sálmur Daví^8'
„Drottinn er minn liirðir, mig mun ekkert bresta.
Á grænum gmndum lætur liann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis njóta.
Hann liressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig . . .
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga mína,
og í Jiúsi Drottins bý ég Janga ævi.“
I3essi yndislegi sálmur, þar sem sjálfum skapara liiniins ()'
jarðar er líkt við góðan hirði og veröldinni við liús drottin*"’
mætti vera oss hugstæður á vordögum, þegar náttúran fí®rJ“