Kirkjuritið


Kirkjuritið - 01.04.1970, Blaðsíða 12

Kirkjuritið - 01.04.1970, Blaðsíða 12
KIRKJUIUTIÐ 154 Og líf hans var fórn. Fastan hefnr á öllum öldum verið sa tími, þegar kristnir menn liafa sérstaklega liugsað um fórnina lians. Hann gjörðist fátækur vor vegna. Hann gekk í dauðann vor vegna. Hann telur ekki til skuldar vegna þess sem hann liefur fyrn' oss gjört. Og lians fórn verður livorki metin né goldin, aðeins þegin. En kristnir menn hafa frá öndverðu spurt: Með liverj11 get ég þakkað þér? Af þeirri hugsun er sprottið föstuhaldið- j). e. menn töindu sér vissan sjálfsaga, lögðu á sig höndur, spöruðu við sig, sjálfum sér til áminningar og þroska og til j)ess að geta miðlað nauðtöddum. Nú er fastan að þessu leyti ekki orðin annað en nafnið tóint- Það mætti breytast. Ég lief alloft minnzt á það, að fastan þarf að öðlast nýtt og tímabært innihald og gildi. Og í j)ví sain- bandi minni ég á orð úr Biblíunni: „Sú fasta, sem Guði líkar, er að leysa fjötra rangsleitninnar, láta rakna bönd oksins, gefa frjálsa liina lirjáðu og sundurbrjóta sérhvert ok. Það er að ],u miðlir hinum hungruðu af brauði þínu, hýsir bágstadda, hælis' lausa menn“ (Jes. 58). Prédikun í verki 1 fyrra tók ungt fólk sig saman um það að fasta algerlega mu bænadagana. Hvað vakti fyrir þessu unga fólki? Þetta var táknrænt atferli, prédikun í verki. Efni þeirrí>r prédikunar var þetta: Við liér lifum í allsnægtum, vel flestlr• Gleymum J)ví ekki, að þetta eru forréttindi, sem minnihhd1 mannkyns nýtur en mikill meirihluti þess fer á mis við. Vi® liér á Islandi eyðum á viku álíka miklu og aðrir liafa úr spila á heilu ári. Það er undantekning, að hér séu vannær< börn. Ef það á sér stað, þá liefur eittlivað orðið, sem ehj4’ jiyrfti að gerast hér. Annars staðar er það regla, að börn ®el1 vannærð og eigi sér litla eða enga von um annað en skoi1 ævilangt. Og vonir hinna snauðu og vannærðu um úrl)®1111 fara minnkandi á sama tíma sem við keppum eftir síbatnainl1 lífskjörum, þ. e. sívaxandi neyzlu, jafnvel um þarfir fran1- Það er staðreynd, að viðskiptahættir í veröldinni eru þanmS’ að hinir sterku og ríku ábatast, hinir veiku og snauðu tap3- Þess vegna breikkar bilið milli nægtanna og skortsins. ÞesSl J)róun stefnir út í ófæru. Byltingar, liarðstjórn, styrjal*!’1
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Kirkjuritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Kirkjuritið
https://timarit.is/publication/443

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.