Kirkjuritið - 01.04.1970, Blaðsíða 24

166
KIRKJURITIÐ
Lokaorð
Ég lief nú lokið ævistarfinu eftir meira en 45 ára prestsskap
og ég hef aldrei séð eftir því, að ég gekk þessa braut og valdi
þetta ævistarf. Að sjálfsögðu má segja að skipzt hafi á skin
og skúrir. Nokkrir erfiðleikar voru stundum á leiðinni, en þeir
verða að teljast smávægilegir og þegar ég lít til baka yfir
þessi liðnu starfsár verður birtan vfirgnæfandi, endurminning-
amar ljúfar og gleðiríkar. Ég finn að vísu, að ég bef verið
ónýtur þjónn í kirkju Krists og ekki unnið eins vel og trúlega
og mér bar að gera. En starfið kvaddi ég með söknuði og
sömuleiðis bina ágætu söfnuði mína í Þingeyraklausturspresta-
kalli. Ég er þeim innilega þakklátur fyrir vináttu þeirra, um-
burðarlyndi og elskusemi í minn garð og fjölskyldu minnar.
En fyrst og seinast er ég óendanlega þakklátur algóðum Guði
fyrir það lán og þau b'fsgæði, sem ég hef fengið óverðugur að
njóta og fyrir þann stvrk frá lionum, sem ég lief svo oft þreifað
á í lífi mínu og starfi.
Hið inikla eilífa undur er trú inanna á undrið. — Jean Paul.
Margur hugsar að guðsþjónustan sé úti, þegar liann gengur út úr kirkj-
unni, en þá hefst hún fyrir alvöru. — Zeller.
Þeim ínun meiri sem andaktin er verða orðin færri. — Lúther.
Það þarfnast ekki umtals ef rós er í stofunui. Allir, sem inn koma finna
það á anganinni. Svo er því einnig farið með sannhelga menn. — Gandhi.
Ég þakka Guði fyrir að ég get hallað mér rólegur út af á kvöldin an
þess að hafa nokkrar áhyggjur út af því, hvort ég vakna þessa heims eða
annars að blundinum loknum. -—Dr. IVatts.
Kona nokkur var kynnt þannig: „Þetta er frú... hin mikla trúkona.
„Nei“ svaraði hún. „Ég er kona, en ég á mikinn Guð að.“