Kirkjuritið - 01.09.1975, Síða 37

skyldi enginn láta sér bregSa, þótt
hann sjái margsakfelldan tollara krjúpa
viS hlið sér við heilaga kveldmáltíð og
bergja af sama bikarnum. Hann ætti
Þvert á móti að þakka Guði heitu
hjarta fyrir það dásemdarverk, sem
hann hefur unnið fyrir þennan vesai-
'n9s mann — og sjálfan hann. Þá mun
hann heyra engla gleðjast yfir þess-
Urn syndara, sem nú hefur fengið að
reyna fögnuð fyrirgefningarinnar f
hjarta sér.
Ég kom, einu sinni sem oftar, á
heimili í prestakalli mínu. „Svarti sauð-
Urinn“ í fjölskyIdunni, týndi sonurinn,
sat við slaghörpu og spilaði sálmalög.
^ann hafði næstum lagt móður sína f
9röfina með skammarlegu líferni. En
Þsð var óskapleg tilfinning í því, sem
hann spilaði. Mig minnir það væri ,,Á
öendur fel þú honum“. „Helvítis
hræsnarinn'1, hvæsti systir hans og
9af honum illt auga. Hún hafði verið
heimilinu sannkölluð Marta og unnið
hörðum höndum, meðan bróðir hennar
Svallaði. Hún hefði því vel mátt segja:
"Quð, ég þakka þér, að ég er ekki
eins og hann“. En var ekki það, sem
Ur> sagði, nógu slæmt? Líktist það
®kki orðum faríseans fróma? En hvað
yndist Guði um þennan bróður? Myndi
ann sjá í honum eigingjarnan nautna-
Se9g, sem nú væri að kreista út úr ein-
0 du sálmalagi allan þann trúarlega og
a9urfræðilega safa, sem þar væri að
afa? Eða — myndi Guð sjá í honum
^^nn, sem eftir að hafa liðið sam-
^skukvöl og blygðun, var nú knúinn
akafri þrá inn í musterið og sat nú
er og spilaði bænina „Guð, vertu
syndugum liknsamur“? Hver var
ans innri maður? Hvers vegna ekki
sá, sem spilaði sálminn af svo mikilli
innlifun? Gat það ekki verið sann-
ferðug lýsing á því, sem inni fyrir bjó?
Braust ekki fram í leik hans sá maður,
sem honum var í upphafi ætlað að
vera? Eða notaði hann bara sálminn
eins og hverja aðra tilfinningavellu, vel
til fallna að breiða yfir sortann í sál-
inni? Hver vorum við, að segja til um
það? Guð einn veit.
Hvað vitum við, fáráðir menn, hver
um annan? Hvað vitum við um úrslitin
fyrir efsta dómi? Hvað vissi faríseinn
um tollheimtumanninn? Líf okkar leikur
á bilinu milli fordómanna, sem við
fellum hér og nú, og hinna óvæntu
endaloka á dómsdegi.
Náungi okkar á sín leyndarmál.
Hann er okkur ráðgáta. Hana skulum
við umgangast með fullri virðingu.
Engum er kunnugt um hana, nema
þeim tveimur, honum og föðurnum
himneska. Við þekkjum engan, en er-
um allir þekktir af augunum konung-
legu. Þau luktust ekki aftur í vanþókn-
un, heldur blikkuðu hann brosandi og
buðu hann hjartanlega velkominn.
Þetta var kraftaverkið í lífi tollheimtu-
mannsins. Og hann leit á móti þeim
hjartahýr, horfði inn í þau og þau
ein. Hann glaptist ekki á að renna
augunum til faríseans og mæla sig
við hann.
Og í öðru lagi þetta: Hvað var toll-
heimtumanninum í hug, er hann gekk
á braut? Sagði hann kannski við sjálf-
an sig: „Nú get ég látið sem ekkert
hafi í skorist. Nú get ég haldið áfram
svindli, svikum og smygli, því að ég
hefi komist að því, að Guð kastar
manni ekki frá sér, heldur réttlætir
mann, þótt maður sé bölvaður prakk-
195